A taste of a dolce vita…
Στο Lolita’s είχα καλέσει να ζητήσω τραπέζι καμιά δεκαριά φορές και τελικά κατάφερα να πάω τρεις. Παρά το αναγνωρίσιμο όνομα μου, παρά την -πολλών, σχεδόν αμέτρητων ετών – γνωριμίας μου με τον COO πλέον της S-One, του Ομίλου Στασινόπουλου δηλαδή, στην ομπρέλα του οποίου ανήκει το Ιταλικό αυτό εστιατόριο της ευρύτερης περιοχής του Ψυχικού, Νεκτάριο Ντάλλα, η απάντηση ήταν σχεδόν μονότονη: «Δεν υπάρχει όχι τραπέζι, ούτε καρέκλα. Θέλετε να έρθετε μετά τις 11?». Όχι δεν θέλαμε, οπότε τους χειμωνιάτικες μήνες που αφήσαμε πίσω μας, στο Lolita’s κατάφερα να πάω τρεις φορές: Ένα βράδυ με ένα φιλικό μας ζευγάρι, μεσημέρι σε επαγγελματικό lunch και ένα απόγευμα. Ναι απόγευμα, που πήγαμε με τον Νικόλα να πάρουμε την Ελμίνα από το σχολείο, ακριβώς απέναντι από το Lolita’s, και πήγαμε στις 17.00′, κατευθείαν για φαγητό. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και τις τρεις αυτές φορές, ήταν πως ήταν όντως γεμάτο. Γεμάτο κόσμο, γεμάτο ζωή, πλημμυρισμένο από μία έντονη, εντελώς δική του ενέργεια, που γέμιζε με μία υπέροχη Φελινική ευφορία την ατμόσφαιρα. Ένα πραγματικά sexy εστιατόριο που θύμιζε έντονα Μητροπόλεις του κόσμου. Και την φορά που πήγα απόγευμα, το Lolita’s είχε κόσμο, με τα δεκάδες (αλήθεια πόσα είναι;) γκαρσόνια με τις μακριές λευκές ποδιές να βγαίνουν από τις ανοιχτές κουζίνες κουβαλώντας με μαεστρία τους μεγάλους τους δίσκους με τα Piattino Aperitivo, με τα plateau με τις Γαρίδες σε καυτό ελαιόλαδο αρωματισμένο με τσίλι, λάιµ και βασιλικό, με τα Pizzetti peperoni, τα Paccheri cacio e pepe, τα Linguine “ragout’’, τα Ossobuco “Caponata” και τη Bistecca Fiorentina. Όποια ώρα της ημέρας κι αν πας στο Lolita’s λοιπόν μπαίνεις στο αφήγημα του. Και σου αρέσει, και το ρουφάς σφηνάκι. Πιο γρήγορα και από το άψογα εκτελεσμένο dry Martini του. Γιατί είναι από τα ελάχιστα εστιατόρια της γειτονιάς, που ενώ είναι ανοιχτό όλη μέρα, έχει καταφέρει να πετάξει από πάνω του την ρετσινιά του Ολ-ντέι-ρέστοραντ. Το μόνο που ίσως με χάλαγε κάπως ήταν τα τραπεζάκια που έχει βγάλει έξω, στο πεζοδρόμιο πάνω στη Κηφισίας, που έστω κι αν είναι στο κέντρο του ολόχρυσου τετραγώνου με τα εντυπωσιακά καταστήματα του Πατσέα, της Bentley και του high-end «pastritect» (pastry+architect), Dimitris Economides, κι έστω κι αν ήταν αυτά ακριβώς τα τραπεζάκια που αποτέλεσαν τον παράδεισο των καπνιστών θαμώνων του εστιατορίου, όσο να ‘ναι, βρίσκονται πάνω στον θόρυβο και στις εξατμίσεις της Λεωφόρου.
Έτσι, όταν μία ημέρα πριν φύγω για την Τζια, την Τετάρτη που μας πέρασε, ήμουν καλεσμένη σε dinner στο Lolita’s, δεν μπορούσα να φανταστώ και σχεδόν φοβόμουν να σκεφτώ, αν το τραπέζι θα πραγματοποιούνταν μέσα-στον υπέροχο μεν, κλειστό όμως δε για τις υψηλές θερμοκρασίες της βραδιάς- ή έξω στα τραπεζάκια μπροστά στην κίνηση της Λεωφόρου.
Η έκπληξη όταν μας οδήγησε ο μετρ με την κολλαριστή ποδιά στον πίσω κήπο, που δεν ήξερα καν πως υπήρχε εκεί, ήταν τόσο μεγάλη, που σχεδόν αναφώνησα από χαρά. Έστω κι αν πρόκειται για ένα εστιατόριο με καθαρά Ιταλικές αναφορές, dna, προσλαμβάνουσες, και οπωσδήποτε γεύσεις, κι έστω κι αν ενσαρκώνει το πνεύμα της «la dolce vita», εγώ για κάποιον λόγο ένοιωσα πως βρισκόμουν σε ένα υπέροχο ρομαντικό στενό της Μονμάρτης!
«Εγώ πάλι νοιώθω σαν να έχω μεταφερθεί σε μια πολυσύχναστη ιταλική πλατεία, όπου το πάθος και η παράδοση συμπλέκονται…» ακούω τον Νικόλα δίπλα μου να σχολιάζει στην υπόλοιπη παρέα.
Να διαφωνήσω με τον Νικόλα για το αν θυμίζει Μονμάρτη ή ρομαντική Ιταλική πλατεία, δεν θέλω και δεν έχει και νόημα. Και αν γράφω αυτές εδώ τις αράδες δεν το κάνω ούτε για να διαφημίσω το Lolita’s (πίστεψε με, δεν το έχει ανάγκη), ούτε για σε ενημερώσω για το νέο του καλοκαιρινό μενού, που υπογράφει ο Δημήτρης Σταμούδης.
Αν σου γράφω για αυτή την κομψή βραδιά, το κάνω γιατί αξίζει να σε παρασύρω σε έναν «κήπο», που τα τραπέζια του έχουν λευκά λινά τραπεζομάντηλα και κολλαριστές λινές πετσέτες, και που οι απλές απολαύσεις του μενού θυμίζουν τις πιο αξέχαστες βραδιές μας, αυτές που μοιραζόμαστε γέλια και ιστορίες σε γενναιόδωρες πιατέλες οικογενειακού στυλ, αυτές που σηκώνουμε και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια γιορτάζοντας τις στιγμές μας. Γιορτάζοντας και ρουφώντας την κάθε στιγμή.
Με τη ζωντανή του ατμόσφαιρα και τις αυθεντικές γεύσεις, το Lolita’s μας χάρισε μια αξέχαστη γευστική εμπειρία που αποτυπώνει την ίδια την ουσία της Ιταλίας. (Ή της Μονμάτης…)
Να πας, θα σου αρέσει…
