Λίθοινον-Private 16: Η απόλυτη γαστρονομική εμπειρία σε έναν σπηλαιώδη χώρο ενός παλιού garage…

Προσπαθώ να μην είμαι υπερβολική στον λόγο μου. Στον προφορικό, και οπωσδήποτε στον γραπτό, αφού έχω την τύχη και την τιμή να διαβάζεται από μεγάλη μερίδα κόσμου. Επίσης, βρίσκομαι σε μία ηλικία που έχω ζήσει δέκα πράγματα, από φύση μου δεν εντυπωσιάζομαι και πολύ εύκολα, οπότε υπερβολές και τσιριχτά ενθουσιασμού δεν θα συναντήσετε σε αυτές εδώ τις σελίδες. Οι περισσότεροι εδώ μέσα, και εσείς και εγώ, και τα ταξίδια μας έχουμε κάνει, και όμορφα μέρη έχουμε επισκεφτεί, και βραδιές που η λεζάντα τους γράφει “αξέχαστες” έχουμε ζήσει, κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε την τέχνη ενός ή περισσότερων chef που απέκτησαν ένα ή περισσότερα Αστέρια Michelin, να έχουμε δοκιμάσει μία σπάνια φιάλη κρασί από τη Νοτιο-Δυτική Γαλλία, να έχουμε επισκεφτεί ένα εστιατόριο που τιμά την έννοια του private chefing.
Ε, η εμπειρία που ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής ήταν κάτι παραπάνω από όλα τα παραπάνω… Eμπειρία που ζήσαμε σε έναν σπηλαιώδη χώρο ενός παλιού garage, κάπου στην Σαρωνίδα…Στο πλινθόκτιστο “Λίθοινον-Private 16”, που μπορεί να φιλοξενήσει έως 16 καλεσμένους. Εμείς ήμασταν οκτώ…

Follow me…

Αν και η συγκεκριμένη παρέα αποτελείται από πραγματικούς connoisseurs και ευζωιστές, το “Λίθοινον” δεν το γνώριζε κανείς. Ο Πάνος Δεληγιάννης -φυσικά- το γνώριζε ως Κάβα αλλά δεν το είχε επισκεφτεί ως “Private 16”, ο Πέρης Βαρβιτσιώτης αν και μένει μόνιμα στο Λαγονήσι δεν είχε ακούσει καν την ύπαρξη του, το ίδιο και ο πολύ πιο “βόρειος” Χρίστος Φίλιος. Για το “Λίθοινον” λοιπόν μας μίλησε ο Νικόλας, την ύπαρξη του οποίου έμαθε από το happy end μίας επαγγελματικής συμφωνίας που γιόρτασε το γραφείο εδώ, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και αφορούσε multi billionaires και -οπωσδήποτε- ψαγμένους συνδαιτυμόνες. Κάναμε ο καθένας την έρευνα του, μαζέψαμε όσες -εντυπωσιακές είναι η αλήθεια- πληροφορίες μπορέσαμε, και λίγες βραδιές αργότερα, το τελευταίο βράδυ πριν τη νηστεία της Σαρακοστής, το βράδυ της Κυριακής, αφήσαμε τον Γιάννη Βασιλειάδη, εμπνευστή, δημιουργό και ιδιοκτήτη αυτού του πρώην γκαράζ του σπιτιού του και νήν εστιατορίου -που εστιατόριο με την γνωστή έννοια δεν το λες- να μας μυήσει στην εμπειρία του “Private 16”. Μία εμπειρία πρωτόγνωρη για όλους μας…

Όχι λόγω της εξαιρετικής ποιότητας του φαγητού, ούτε για την άρτια εκτέλεση του. Όχι για την αισθητική του χώρου, ούτε για την μυσταγωγία που νιώθεις. Είναι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω. Και πάνω από όλα, είναι ο σεβασμός στην ίδια την βραδιά τόσο από τους οικοδεσπότες όσο από τους επισκέπτες. Είναι από τους χώρους που ταξιδεύεις από πολύ μακριά για να τους επισκεφτείς. “Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι πελάτες μας είναι αυτοί που έρχονται από την Ευρώπη για να φάνε εδώ ένα βράδυ” μας λέει ο Γιάννης, και η αλήθεια είναι επίσης πως για να έρθουμε σήμερα εδώ, έστω κι αν δεν ερχόμαστε από το Μιλάνο, νοικιάσαμε δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Βουλιαγμένης.

Το πρώτο που σε εντυπωσιάζει λοιπόν, είναι ο ίδιος ο χώρος. Μικρός. Ικανός να φιλοξενήσει το γεύμα 16 μόλις καλεσμένων. Όλος χτισμένος από πέτρα. Χαμηλός…Ένα μεγάλο κεντρικό τραπέζι έξω από την κουζίνα με τον Ισπανικό φούρνο ξυλοκάρβουνου Josper. Ένα επιβλητικό μπαρ “είναι πάντα στρωμένο για τους περαστικούς επισκέπτες μας. Δεν θέλουμε να αφήσουμε κανέναν απέξω, δεν είναι σωστό”. Στο βάθος η Κάβα και το Humidor… Εντυπωσιακές ετικέτες σπάνιων κρασιών και ακριβών αποσταγμάτων, το humidor φτιαγμένο από ξύλο Κέδρου που φιλοξενεί χειροποίητα πούρα από την Κούβα και από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Λειτουργεί με αποσταγμένο νερό, μοσχομυρίζει Κέδρο και όχι μούχλα όπως τα humidors…

Τα κορίτσια καθόμαστε στο τραπέζι μας, το ευγενέστατο και διακριτικό προσωπικό αφήνει τις κάρτες του menu πάνω στα πιάτα μας. Τα αγόρια είναι εδώ και ώρα εξαφανισμένα, εξερευνούν την Κάβα…Έξω βρέχει, ακούμε την ορμή της βροχής πίσω από τους λίθινους τοίχους…