H τελευταία εβδομάδα των καλοκαιρινών μας διακοπών στο νησί ξημερώνει με μία δυνατή καταιγίδα. Σαν άλλος προάγγελος που μας προετοιμάζει για το αναπόφευκτο της επιστροφής, που πλέον μετράει μόλις λίγες ημέρες έως ότου να φτάσει.
Η ένταση της δεν μου επιτρέπει καν να ανοίξω διάπλατα την μπαλκονόπορτα, να χορτάσω τις Σπέτσες πίσω από το επιβλητικό σκηνικό τους, μα μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω τον ήχο της βροχής καθώς χτυπάει με ορμή πάνω στα μεγάλα πιθάρια, καθώς ακούω τις στάλες της να προσπαθούν να κλέψουν την παράσταση από τα όλο φωτιά χρώματα της βοκαμβίλιας, καθώς αυτή χορεύει με όλη της την δύναμη πάνω στις ολόχρυσες ελιές ή όταν προσπαθεί να ξεθωριάσει όλα τα μοβ του κόσμου, στο παρτέρι με τις λεβάντες.
Χαμογελάω. Ξέρω πως όλη αυτή η εντυπωσιακή, φασαριόζικη συγχορδία θα ξεσπάσει μέσα στα επόμενα λεπτά, για να φανερώσει άλλο ένα γενναιόδωρο ουράνιο τόξο, οδηγός και καπετάνιος στο σημερινό μου σεργιάνι.
Θα φορέσω φουριόζα την μακριά φούστα της Levinia Konyalian, θα την συνδυάσω βιαστικά με ένα πουκάμισο του Νικόλα, θέλω να προλάβω να αντικρίσω το νησί των αρωμάτων στα πιο λαχταριστά του.
Θα το περπατήσω πέρα ως πέρα, και πίσω από τις περήφανες μάντρες των όλο αρχοντιά σπιτιών, θα αναδύονται οι μυρωδιές των λεμονιών και των βασιλικών από το βρεγμένο χώμα.
Τα μεγάλα βότσαλα που μαρτυρούν ημερομηνίες του περασμένου αιώνα, σαν άλλα έργα τέχνης στα στενά σοκάκια του παλιού λιμανιού, θα λαμπυρίζουν κάτω από την χαρά του ήλιου που φέρνει ξανά το καλοκαίρι, ενώ στην Promenade οι όλο περήφανα μπλε και λευκά και κόκκινα χρώματα σημαίες της Ελλάδας και των Σπετσών σε μία σφικτή αγκαλιά, θα υπενθυμίζουν στους περαστικούς πως πλησιάζει η μεγάλη γιορτή της Αρμάτας.
Την άλλη Δευτέρα θα είναι άλλη μία ανάμνηση όλα αυτά, φυλαγμένη στα πιο πολύτιμα μας. Μα τώρα όμως είμαι ακόμα εδώ, να βλέπω την καταιγίδα να περνά βιαστική σαν αστραπή από μπροστά μου, και να μεταμορφώνεται σε μία υπέροχη ατέλειωτη λιακάδα.
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου, στις Σπέτσες πάντα.
