Ετοιμάζομαι να πάω να πάρω τον έλεγχο σου από το Σχολείο και βλέπω πεταμένη στο χολ την κόκκινη σάκα της Α’ Δημοτικού. Την πιάνω στα χέρια μου, είναι ταλαιπωρημένη, σαφέστατα σκονισμένη, έχει ξεβάψει κάπως το έντονο χρώμα της, για ένα λεπτό διστάζω για το τι να κάνω με αυτήν. Κατευθύνομαι προς τον κάδο της ανακύκλωσης και για τελευταία φορά την ανοίγω μήπως έχεις ξεχάσει κάτι που το χρειάζεσαι. Και τι δεν έχεις μέσα…
Βλέπω μέσα όλη την χαρά καθώς την διαλέγαμε τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου. Έχεις όλον τον φόβο της πρώτης ημέρας του Αγιασμού. Βλέπω μπροστά μου τους λεπτούς σου ώμους, τα πελώρια μάτια σου καθώς την κοιτάζουν, που αναρωτιούνται αν μπορείς να την κουβαλήσεις. Είναι πολύ μεγαλύτερη από το lunch box του Νηπιαγωγείου, δεν είναι ροζ όπως ήταν κάποτε τα όνειρα σου, είναι κόκκινη όπως είναι τα επιτεύγματα και οι στόχοι σου. Βλέπω τις αγωνίες και τον ενθουσιασμό σου, τους δισταγμούς και την χαρά σου. Και κάποια ονόματα ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα. Μαρία…Έλλη….Ιάσωνας…Κωνσταντίνος…Έλλη…Κατερίνα…Μάγια…Σοφία-Λουίζα…Παναγής…Χρυσίλια…Νικόλας…Δημήτρης…Γιώργος…Μάριος…Άγγελος…Σου αποστήθιζα αυτά τα ονόματα πριν λίγους μήνες και δεν σου έλεγαν τίποτα. “Δεν τα ξέρω αυτά τα παιδιά μαμά…” Σήμερα, είναι ο κόσμος σου όλος… Βλέπω εσένα να σέρνεις νυσταγμένη τα πρωινά αυτή την μεγάλη κόκκινη σάκα στην τάξη, με κόκκινα μάγουλα τα μεσημέρια, στο Θέατρο του σχολείου, στο Ιατρείο, στην Τραπεζαρία, στην Βιβλιοθήκη, στην αυλή, στο πούλμαν, παντού. Φορτωμένη με καινούργιες πράξεις αριθμητικές, λέξεις, προτάσεις, σκέψεις αποτυπωμένες με φαντασία και λογική, και μία δειλή ορθογραφία. Το “γιώτα” είναι του “ιππότη”, το “ήτα” του “ήλιου”, το “ύψιλον” του “υποβρυχίου”, το “σ’ αγαπό” γίνεται “σ’ αγαπώ”…
Κάποια μετάλλια που επιβραβεύουν την προσπάθεια, μερικές φωτογραφίες με είκοσι έξι παιδιά σφιχτά αγκαλιά, δίπλα τους μίαπανέμορφη, ξανθιά δασκάλα που την συνοδεύει μία παιδική λεζάντα “η καλύτερη δασκάλα του κόσμου!”
Βλέπω στοίχους από ποιήματα και τραγούδια, βλέπω εσένα στην σκηνή να λες κάποια λογάκια σε εθνικές και άλλες γιορτές, βλέπω χειροκροτήματα, δάκρυα χαράς και άλλα συγκίνησης, βλέπω είκοσι έξι μαμάδες να αφήνουν όλες τις δουλειές τους και να φτιάχνουν στολίδια για την Χριστουγεννιάτικη γιορτή στην Τάξη του Α’3, μας βλέπω όλες να τραγουδάμε το “Happy birthday” είκοσι έξι φορές, πάνω από τούρτες παιδικές, βλέπω βιβλία μία χιονοστιβάδα από σημειώσεις, απορίες, από “Μπράβο!” και “Σωστά!”, βλέπω έναν πολύχρωμο κόσμο γεμάτο καινούργιες περιπέτειες, και ένα σημείωμα -ποιος να το έγραψε άραγε;- “Για πάντα φίλοι…”
Θα σε ρωτήσω όταν ξυπνήσεις. Χθες κοιμήθηκες πιο αργά, δεν έχεις σήμερα σχολείο, δεν είσαι πια “πρωτάκι”. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά. Φεύγω από το καλάθι της ανακύκλωσης και τοποθετώ απαλά την κόκκινη σάκα μέσα στο μεγάλο κουτί, ντυμένο από λευκό μετάξι, το κουτί της βάφτισης σου που φυλάω όλα τα “πολύτιμα”. Η κόκκινη σάκα της Α’ Δημοτικού είναι σίγουρα μία από αυτά…
Συγχαρητήρια πρωτάκια μου, τα καταφέρατε!
