Πόσο διαφορετικά ήταν εκείνα τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων, αυτά που τα μετρούσαμε με βουτιές και παγωτά, από εκείνα της εφηβείας που είχαν την γεύση των ονείρων μας και μύριζαν ήλιο, θάλασσα και καρπούζι…
Και άλλη ανεμελιά, ακόμη πιο μετά, στα καλοκαίρια μας τα φοιτητικά, στα καλοκαίρια εκείνα τα βοτσαλωτά, που έμοιαζαν σαν να μην τελείωναν ποτέ. Και δεν τέλειωναν…
Δεν είναι πως τα αναπολώ. Ίσα ίσα, έχουμε (ακόμη) το κέφι να συνδυάζουμε τα ασυνδύαστα, και να τα προλαβαίνουμε όλα, και να τα περνάμε μια χαρά, έστω κι αν είμαστε ακόμη εδώ…
Έτσι και χθες, αν και πρώτη μέρα άλλης μίας εβδομάδας του ζεστού Ιουλίου, καταφέραμε να κάνουμε ένα δροσερό break από τις υποχρεώσεις μας, και αμέσως μετά τα γραφεία και τα ραντεβού μας, να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση της φίλης μας, της Στέλλας Βουλγαράκη –aka Στελλίτσα- και να περάσουμε το υπόλοιπο μισό της ημέρας μας στην μαγευτική πισίνα του σπιτιού της.
Η Στέλλα λοιπόν -εκτός όλων των άλλων γοητευτικών στοιχείων που την χαρακτηρίζουν- είναι μία πραγματική οικοδέσποινα. Από αυτές που σπανίζουν πλέον, από αυτές ξέρουν, από αυτές που εκτιμώ πιο πολύ και τις αγαπώ που υπάρχουν ακόμα.
Η Στέλλα ξέρει -φυσικά- ποιο είναι το αγαπημένο σου aperitif και έχει φροντίσει να βρει τη καλύτερη συνταγή του για να σου προσφέρει παγωμένη την καλύτερη εκδοχή του. Η Στέλλα έχει φροντίσει να αρωματίσει το δροσερό νερό με φρέσκια μέντα. Η Στέλλα επίσης ξέρει ποιο ροζέ κρασί ταιριάζει καλύτερα με το ιδιαίτερα μελετημένο μενού του lunch μας στο Αποικιακής αισθητικής Pool House, που αποτελείται από αχνιστά μύδια, ολόφρεσκες σαλάτες, ψητό καλαμάρι με δροσερή κινόα, ψάρι φαγκρί που σαν κουβαλάει όλα τα αρώματα του Αιγαίου, και για το τέλος, παγωτό salted caramel που μόλις έφτιαξε ο αγαπημένος μας Chef Pâtissier Διονύσης Αλέρτας.
Και γύρω από το τραπέζι φίλες. Φίλες καλές, άλλες παλιές, άλλες πιο πρόσφατες, μα πλέον μας ενώνουν πολλά. Και ακούω τα γάργαρα γέλια τους την ώρα που τσουγκρίζουμε τις ευχές μας με ροζέ κρασί, και χαμογελώ και κοίτα πλάκα, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι για μία στιγμή εκείνα τα καλοκαίρια τα βοτσαλωτά, εκείνα που μετρούσαμε με βουτιές και παγωτά, και τα άλλα που μύριζαν αλμυρά φιλιά, ήλιο και καρπούζι.
Και εκείνη ακριβώς την στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν μου λείπουν πια. Ίσως επειδή μόλις τώρα έπιασα τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί, πως το “καλοκαίρι” μας το κουβαλάμε πάντα εμείς οι ίδιοι μέσα μας. Όπου κι αν βρισκόμαστε. Και τα αρώματα του και μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά… Όπως και η γεύση του…
Καλή συνέχεια καλοκαιριού! xxx
