04:00′ τα ξημερώματα επιστρέφουμε από το Πρωτοχρονιάτικο reveillion στο σπίτι του Γιάννη και της Σαλώμης, 06:30′ του πρώτου πρωινού της νέας χρονιάς, και βρισκόμαστε ήδη στο gate του αεροδρομίου, με προορισμό το Παρίσι.
Λένε πως όπως περάσεις την Πρωτοχρονιά θα σου κυλήσει όλη η χρονιά. Αν έχει έστω και μία δόση αλήθειας, εγώ φροντίζω να περνάω τις πρώτες ώρες κάθε νέας χρονιάς, στο ίδιο πάντα σπιτικό, χορεύοντας με τους καλύτερους και πιο πολύτιμους μου, ενώ συνηθίζω να μεταφέρω το συγκεκριμένο γνωμικό και σε αυτό εδώ το blog, και ως πρώτο post της νέας χρονιάς, καταγράφω πάντα τις διαδρομές που επιλέγουμε για να κάνουμε ποδαρικό στα ταξίδια της χρονιάς. Δέκα χρόνια πλέον αυτών εδώ των σελίδων, και το πρώτο post κάθε νέας χρονιάς, αφορά ένα ταξίδι μας, μεταξύ άλλων στη Νέα Υόρκη, στη Ρώμη ή στο Λονδίνο, στην Μόσχα και στην Πετρούπολη, που από όλα όσα έχουμε κάνει μαζί, εξακολουθεί να είναι το καλύτερο σας.
04:00′ τα ξημερώματα επιστρέψαμε λοιπόν από το Πρωτοχρονιάτικο reveillion στο σπίτι του Γιάννη και της Σαλώμης, 06:30′ του πρώτου πρωινού της νέας χρονιάς, και βρισκόμαστε ήδη στο gate του αεροδρομίου, με προορισμό το Παρίσι. Η πρώτη ανατολή της χρονιάς να μας βρει στην ομορφότερη πόλη του κόσμου. Αυτή ήταν η επιθυμία μας, η επιλογή μας, για την φετινή Πρωτοχρονιά. Το πρώτο πρωινό του 2023, να μας βρει τους τρεις μας αγκαλιά, να κάνουμε βόλτες στην Πόλη του Φωτός, στην μόνη πόλη που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει τόσο δυνατά όσο καμία άλλη.
Και με αυτό το ταξίδι των επτά πρώτων ημερών του 2023, εύχομαι για άλλη μία φορά αυτή να είναι μία υπέροχη χρονιά, γεμάτη όμορφες ειδήσεις και υπέροχα ταξίδια!
Entering the new year like…
Δεν έχουμε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου, μα ποιος νυστάζει? Περπατάμε στα στενά του Marais, δεν υπάρχει πολύς κόσμος στους δρόμους, οι Παριζιάνοι προσπαθούν να συνέλθουν από το hangover του ρεβεγιόν, εμείς κατευθυνόμαστε προς το Sinner, που έχουμε επιλέξει να δειπνήσουμε το πρώτο βράδυ της νέας χρονιάς.
Το Sinner είναι γεμάτο μυστήριο, το προσωπικό σε υποδέχεται ντυμένο με στολές μοναχών, διασχίζεις καπνούς (πολλούς καπνούς) έως να φτάσεις στο τραπέζι σου, προσπερνάς παρέες με όμορφο κόσμο, που ως επί το πλείστον, το προτιμάει κάθε Παρασκευή και Σάββατο, ο αέρας μυρίζει έντονα λιβάνι, και εκεί που νομίζεις πως δεν θα μπορέσεις να φας με τόσο έντονα αρώματα, με το που φτάνεις στο τραπέζι σου, η μυρωδιά καταλαγιάζει, αφήνοντας σου μόνο ένα βαθύ αίσθημα ευχαρίστησης.
Σε διπλανό τραπέζι τρώει το partner-aki μου, η Ιλεάνα με την δική της παρέα, τσουγκρίζουμε ευχές και υποσχόμαστε να δειπνήσουμε αύριο βράδυ μαζί.
Όσο κι αν σε κάθε -μα κάθε- ταξίδι στο Παρίσι υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως θα προσπαθήσεις να αποφύγεις τα παρωχημένα και τα κλισέ, ποτέ δεν τα καταφέρεις. Και στον Πύργο του Άιφελ θα πας για μία ακόμη φορά, και στις καλύτερες μεριές του θα βγάλεις (πολλές) φωτογραφίες, και στο L’Avenue, ok μπορεί να μην πας για φαγητό αφού είναι το πλέον τουριστικό, αλλά θα βγάλεις άλλη μία φωτογραφία, έτσι για το troll, και στο Le Grenier a Pain, στην Rue des Abbesses, στην Μονμάρτη θα πας, για ένα κρουασάν δια χειρός Bjibril Bodian. Oui Oui Baguette!!! Και στην τελική, για όλα αυτά τα κλισέ, λατρεύεις το Παρίσι!
Οι βόλτες μας στον Πύργο του Άιφελ, καταλήγουν στο Monsieur Dior, το νέο εστιατόριο -talk of the world- του οίκου Dior, και το απόλυτο “it” μέρος να γευματίσεις στο Παρίσι.
Το υπέροχο αυτό εστιατόριο, ντυμένο με το λογότυπο του εμβληματικού Οίκου Dior έγινε πραγματικότητα στην καρδιά της Avenue Montaigne, και είναι η επιλογή μας για το lunch που ακολουθεί τις βόλτες μας στην place de la Concorde , στην πιο διάσημη λεωφόρο του κόσμου, την Champs-Elysées και στην Αψίδα του Θριάμβου.
Μετά από μία ανακαίνιση, τα κεντρικά του Οίκου Dior στον μυθικό αριθμό 30 της Avenue Montaigne, ακριβώς απέναντι από το L’ Avenue, μεταμορφώθηκαν και αναμορφώθηκαν, απέκτησαν εσωτερικούς κήπους, έργα τέχνης, μια γκαλερί της ρετροσπεκτίβας του Dior, ένα άκρως instagrammable ζαχαροπλαστείο και το εστιατόριο με την ονομασία Monsieur Dior, στον αριθμό 32, όπου γευματίζει ο πιο όμορφος κόσμος της πόλης. Μίας πόλης, που οι “όμορφοι” και οι “κομψοί” του, αποτελούν τους A-listers του κόσμου…
Ο Dior απευθύνθηκε στον Jean Imbert, ο οποίος επιμελείται άλλα δύο εστιατόρια της Avenue Montaigne.
Ο επιτυχημένος σεφ μόλις πέρυσι διαδέχθηκε τον Allain Ducasse στα εστιατόρια του Plaza Athénée, ακριβώς απέναντι από του Dior, κάνοντας την μεγάλη έκπληξη-ανατροπή και καταφέρνοντας να γίνει το θέμα της συζήτησης στα πηγαδάκια της Γαλλικής Υψηλής Γαστρονομίας. Λογικό.
Εντάξει, όσοι ακολουθείτε τα instagram stories μου, γνωρίζετε πως αυτή την πρώτη εβδομάδα της χρονιάς, ζήσαμε παρέα όλες τις διαδρομές μου στο Παρίσι. Και ναι, στο Monsieur Dior, το τερμάτισα. Οπότε, δεν θα επαναλάβω και εδώ τόσα πολλά φωτογραφικά στιγμιότυπα. Δεν μπορώ όμως να μην πω, πως έστω κι αν το ξέρω πως αυτή τη στιγμή εύλογα είναι το πιο popular place to be στην Avenue Montaigne, κι αν και το ξέρω πως είναι το απόλυτο “decor” για τα champagne breaks της Emily στο Παρίσι, δεν παύει να είναι επίσης και ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της πιο ινσταγκραμικής γειτονιάς του κόσμου, με ένα άκρως ταιριαστό με το περιβάλλον μενού και μία αξιέπαινη δημιουργικότητα στα πιάτα, που ακόμη και ο πιο “περίεργος” και δύσπιστος και απαιτητικός επισκέπτης (ο Νικόλας στην προκειμένη περίπτωση), δεν θα έβρισκε τίποτα να προσάψει στις γενναίες δόσεις του «je ne sais quoi» του…
Το Παρίσι είναι ο πολιτισμός του. Το Παρίσι είναι συνυφασμένο με την τέχνη, με την αρχιτεκτονική, με την υψηλή γαστρονομία, αλλά και τις boulangerie του. Το Παρίσι είναι η μαγεία που παραμένει πάντα εκεί και σε περιμένει να την εξερευνήσεις. Το Παρίσι είναι τα γραφικά λιθόστρωτα στενά, τα ζαχαροπλαστεία της γειτονιάς με τις ανθοστολισμένες προσόψεις. Το Παρίσι είναι τα αμέτρητα μικρά μπιστρό του που σε καλούν για άλλο ένα ποτήρι σαμπάνιας. Το Παρίσι είναι η αριστοκρατία του και όλοι οι boheme του.
Και αν διαθέτεις ένα lifestyle Μέσο όπως το Fay’s Control, το πρώτο που έχεις υποσχεθεί στους αναγνώστες του και τηρείς σαν πρωταρχικό σου όρο, είναι να μοιράζεσαι όλα αυτά τα ταξίδια που αξίζει να μοιραστείς, να μεταφέρεις, ως Αυτόπτης Μάρτυς, όσο περισσότερες εικόνες έχεις την ευκαιρία να ρουφήξεις.
Να μπορέσεις να μεταδόσεις αρώματα και γεύσεις, εμπειρίες και θεάματα. Και μετά, κι άλλες εικόνες. Διαδρομές ενός ξεχωριστού bucket list. Να πιάσεις τον αναγνώστη σου από το χέρι για μία βόλτα στην Μονμάρτη, για μία βουτιά στα χρώματα του Cezanne στο L’Atelier des Lumières , καθώς ακούς David Bowie, για μία μπουκιά από το πιο λαχταριστό brioast με χαβιάρι στον δρόμο, για μία παράσταση στο Moulin Rouge, για ένα δείπνο στα σαλόνια του Lapérouse, και ένα εισιτήριο για την έκθεση του Cyprien Gaillard στο Palais de Tokyo, ελάχιστες ημέρες πριν αυτή τελειώσει. Αλλιώς τι νόημα έχει?
Περπατάμε προς το Πάνθεον και ακούω δίπλα μου τον Νικόλα να διηγείται ιστορίες στην Ελμίνα. Της μιλάει για το ιστορικό κτίσμα στη Λατινική συνοικία του Παρισιού, που αρχικά χτίστηκε ως εκκλησία αφιερωμένη στην θαυματουργή Αγία Γενοβέφα των Παρισίων και φιλοξενεί τη λειψανοθήκη που περιείχε τα λείψανα της, ενώ μετά από πολλές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, λειτουργεί ως μαυσωλείο που περιέχει τα ερείπια διακεκριμένων Γάλλων πολιτών και πρόκειται για ένα πρώιμο παράδειγμα νεοκλασικισμού, με πρόσοψη πανομοιότυπη με το αντίστοιχο Πάνθεον της Ρώμης.
“Ανάμεσα στις προσωπικότητες που κείτονται στον αιώνιο ύπνο στους σιωπηλούς θαλάμους του Πάνθεον είναι και ο Βολταίρος, ο περίφημος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς, γνωστός για τα μυθιστορήματά “Ο Κόμης Μοντεχρήστος” και “Οι Τρεις Σωματοφύλακες”, ο φιλόσοφος Ζάν Ζακ Ρουσώ και τόσοι ακόμη…” ακούω την μία ιστορία πίσω από την άλλη, όσο η κόρη μου μας εξομολογείται για μία ακόμη φορά πως θέλει να σπουδάσει στο Παρίσι. “Στην Γαλλία”, διορθώνει η ίδια το όνειρο της…
Η ημέρα είναι μαγική….
Σήμερα εκμεταλλευόμαστε την καλύτερη ημέρα όλης της εβδομάδας και περπατάμε έως τους Κήπους του Λουξεμβούργου, γνωστούς ως Jardin du Luxembourg, το πάρκο, που βρίσκεται κοντά στο Καρτιέ Λατέν, και φημίζεται για την γαλήνια ατμόσφαιρα που σου προσφέρει, μια απολαυστική ανακούφιση από το πολύβουο Παρίσι.
Περπατάμε με τον Νικόλα αγκαλιά έως την κεντρική του λίμνη, την Γκράν Μπασίν, που πλαισιώνεται από υπέροχα μονοπάτια με γρασίδι, εντυπωσιακές συνθέσεις λουλουδιών και πολυάριθμα αγάλματα που το στολίζουν.
Σκέφτομαι πως σε αυτό το ταξίδι στο Παρίσι δεν με ενδιαφέρει καθόλου να σπαταλήσω χρόνο για shopping. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να σεργιανίσω όσο περισσότερο Παρίσι μπορώ, να βυθιστώ σε μικρά ή μεγαλύτερα πάρκα, να επισκεφθώ Μουσεία και Γκαλερί, να χαθώ στα στενά του Marais και της Montmartre, και το βράδυ, χορτάτη από όλες αυτές τις εικόνες, να απολαύσουμε ένα υπέροχο δείπνο οι τρεις μας.
Οι βόλτες μας, μας οδηγούν στο καλύτερο Γαλλικό bistrot της πόλης, στο Le Petit Lutetia φυσικά!
Οι Γάλλοι συνηθίζουν να τρώνε νωρίς, γύρω στις 12:30′-13:00′ το μεσημέρι όλα τα εστιατόρια στο Παρίσι είναι ήδη γεμάτα κόσμο, εμείς έχουμε κάνει κράτηση στο Le Petit Lutetia για τις 15:00′ , για να μην στερηθούμε όλα αυτά που θέλαμε να επισκεφθούμε, οπότε η κίνηση στο αγαπημένο αυτό bistrot είναι ήδη πιο ήσυχη και η προσοχή του εξαιρετικού προσωπικού, στραμμένη σχεδόν εξολοκλήρου σε εμάς.
Δεν τρώμε πολύ, προσπαθούμε να περιοριστούμε όσο πιο πολύ μπορούμε, μιας και το ίδιο βράδυ έχουμε κλείσει τραπέζι στο Lapérouse!
“Στο Lapérouse , οπωσδήποτε το καλύτερο εστιατόριο-κλαμπ στο Παρίσι. Δεν είναι μόνο η δική μου άποψη που μεταφέρω εδώ μετά το χθεσινοβραδινό δείπνο μας.
Είναι η άποψη του Michelin Guide, που χάρισε στο Lapérouse τρία αστέρια στον οδηγό του, το 1933 (!) τοποθετώντας το στο πάνθεον της υψηλής γαλλικής γαστρονομίας ταυτόχρονα με εκείνο της κοινωνικής ζωής του Παρισιού.
Είναι η άποψη του Victor Hugo αφού στα διάσημα «σαλόνια» του έγραψε το «Chatte», είναι του Serge Gainsbourg που εδώ γνώρισε την Jane, του Woody Allen που το διάλεξε για μία από τις σκηνές του «Midnight in Paris», και πλέον του influential «Emily in Paris», που το επέλεξε για το talk-of-the-word Parisisan decor του.
Είναι η άποψη του Όρσον Γουέλς, του Ουίνστον Τσόρτσιλ και του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, όλων των ανθρώπων των «γραμμάτων» και του «κόσμου», των προσωπικοτήτων της μόδας και του κινηματογράφου, που προσθέτουν στον μύθο του τις ιστορίες τους, διατηρώντας πάνω από δύο αιώνες, το απόλυτο βάθρο στην μνήμη του «je ne sais quoi» αυτής της πόλης” γράφω το επόμενο πρωί στα social media του Fay’s Control.
Είναι το απόλυτο εστιατόριο σε μία πόλη γεμάτη υπέροχα εστιατόρια. Είναι το πιο αγαπημένο playground των προσωπικοτήτων αυτής της πόλης, ελπίζω μέσα από τα Instagram stories μου, να κατάφερα να μεταδώσω έστω και λίγο τα vibes του συγκλονιστικού αυτού …Maison de plaisirs που μεσουρανεί στον μύθο του Παρισιού από το 1766.
Όταν βγαίνουμε, είναι πλέον αργά. Η Ελμίνα μισοκοιμάται στο πίσω κάθισμα του ταξί που μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο, ενώ εγώ ρουφάω όλα αυτά τα φώτα του Παρισιού, που κάνουν την Πόλη του Φωτός ακόμη πιο μαγική. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω ένα μόνο βράδυ κατά την διαμονή μας στο Παρίσι, θα ήταν σίγουρα αυτό…
Μία ημέρα θα την διαθέσεις όλη στην Μονμάρτη. Και θα έχεις πολλούς λόγους για αυτό.
Και η Basilique du Sacré Cœur, είναι ο πρωταρχικός…
Στην Μονμάρτη θα κάνεις απίθανα ψώνια από τις μοναδικές της boutique, θα δεις μερικά από τα πιο όμορφα καφέ του κόσμου, τα οποία μάλιστα θα αναγνωρίσεις αμέσως από τις εκατομμύρια φωτογραφίες τους στο Instagram…
Και όλα αυτά, έως να φτάσει το απόβραδο, όπου έχεις κλείσει τραπέζι για να δειπνήσεις στο Moulin Rouge!!!
“Πότε έκανες τελευταία φορά κάτι για πρώτη φορά?” ανεβάζω αυτή την φωτογραφία στα social media μου…
Δεν είχα πάει ποτέ στο πιο διάσημο καμπαρέ του κόσμου, για να είμαι ειλικρινής, δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό να το επισκεφτώ. Ο Νικόλας το κανόνισε (και αυτό), και μάλιστα το κράτησε και έκπληξη ως επτασφράγιστο μυστικό, για την Ελμίνα! Η οποία, κατενθουσιάστηκε. Με το δίκιο της.
Μπορεί να ανέβασα αρκετά stories και από μέσα από το Moulin Rouge όμως μόλις ξεκινήσει το show, απαγορεύονται τα βίντεο και οι φωτογραφίες.
Το περιβάλλον είναι φανταστικό, το φαγητό μέτριο, ο κόσμος πολύς, το show μοναδικό!!!!
Ο … Κόκκινος Μύλος, από τα ιδιαίτερα δημοφιλή θεάματα ήταν ο όχι και τόσο σεμνός χορός καν- καν, που προκαλούσε θαυμασμό και δέος στους θαμώνες αλλά και τρομερή κοινωνική κατακραυγή στους ευυπόληπτους πολίτες. Σήμερα, το Μουλέν Ρουζ είναι ένα τουριστικό αξιοθέατο του Παρισιού, που προσφέρει ψυχαγωγία με μουσικά θεάματα σε επισκέπτες από όλο τον κόσμο, με τη διακόσμηση του καμπαρέ να περιέχει ακόμα μεγάλο μέρος του ρομαντισμού και της ατμόσφαιρας του Παρισιού της Μπελ Επόκ του τέλους του 19ου αιώνα.
Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στον Λούβρο και στα αριστουργήματα της.
Είναι η πρώτη φορά της Ελμίνας, και έχουμε φροντίσει τόσο για το fast pass όσο και για την ξεναγό μας, η οποία θα μας μυήσει στο κορυφαίο Μουσείο του πλανήτη, στην πρέπουσα για την περίσταση γλώσσα, την Γαλλική.
ΟΚ, σίγουρα δεν θα δούμε τα 445.000 εκθέματα παγκόσμιας κληρονομιάς που φιλοξενούνται στο Musée du Louvre, τόσες φορές το έχω επισκεφθεί, και μία ολόκληρη ζωή να το επισκέπτομαι, δεν πρόκειται να δω ούτε τα μισά αριστουργήματα του.
Όμως, όσες φορές κι αν έρθω εδώ, πάντα, μα πάντα, θα σταθώ για ώρα μπροστά στην «Αφροδίτη της Μήλου», ποτέ, μα ποτέ, δεν θα μπορέσω να συγκρατηθώ και να μην δακρύσω μπροστά στη «Νίκη της Σαμοθράκης», να ανατριχιάσω μπροστά στις Σουλιώτισσες του Eugène Delacroix. Το ίδιο και το παιδί μου…
Την Μόνα Λίζα, το Πορτραίτο της Λίζα Γκεραρντίνι, γνωστό και ως Τζιοκόντα, δεν καταφέραμε να το δούμε από κοντά, τα μιλιούνια των επισκεπτών από όλον τον κόσμο, το κατέστησαν αδύνατο. Η Ελμίνα στεναχωρήθηκε, της υποσχέθηκα μία επόμενη φορά και της έταξα μία επίσκεψη στο Pompidou.
… Και στην επιστροφή προς το Marais, στάση σε ένα από τα πιο luxury “βρόμικα” που μπορείς να ονειρευτείς, lobster rolls στο famous Hommer!
Θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε παραμείνει ακόμη εκεί και να παραγγέλνουμε το ένα roll μετά το άλλο, αλλά λίγο η κούραση από το Musée du Louvre και το Pompidou, μία το γεγονός πως το βράδυ έχουμε κλείσει να πάμε για oyesters στο Café de la Paix, είπαμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια μας, και να σταματήσουμε στο ένα.
Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά του Νικόλα αυτά τα εστιατόρια του αρέσουν. Να το θέσω ευγενικά, όλα όσα είναι “μοδάτα”, τα απεχθάνεται, έστω κι αν μου κάνει το χατίρι να ζήσω λίγο σαν άλλη Emily in Paris. Ε, στο Café de la Paix του αρέσουν όλα. Έστω κι αν παρά την ανακαίνιση του, η πατίνα του χρόνου είναι παραπάνω από εμφανής, για αυτόν είναι απλά μέρος της δικής του, παντοτινής γοητείας.
Ακριβώς απέναντι από την Όπερα, το Café de la Paix, πρωταγωνιστεί στην κοινωνική ζωή της αριστοκρατίας του Παρισιού από το 1862, γεγονός που από μόνο του ίσως να μην ήταν αρκετό για να το προτιμήσουμε, αλλά αν προσθέσεις το εξαιρετικό plateau με τα oysters, κάνει τον συνδυασμό αρκετά εκρηκτικό. Κατά την Ελμίνα, σερβίρουν και την πιο απολαυστική ζεστή σοκολάτα που έχει πιει ποτέ. Κράτα το στις σημειώσεις σου, η Ελμίνα ξέρει…
Και κάποτε ξημερώνει η ημέρα της γιορτής μου, την οποία έχουμε επιλέξει να την περάσουμε με Τέχνη και Δείπνο στο Allard!
Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο, περπατάμε την πόλη, προσπερνάμε τα πιο όμορφα της καφέ, αρχικός μας προορισμός το L’Atelier des Lumières, το πρώτο ψηφιακό μουσείο στο Παρίσι με τις υπέροχες θεματικές του εκθέσεις.
Βυθιζόμαστε μέσα στους πίνακες που ζωντανεύουν μπροστά μπροστά στα μάτια μας με συνοδεία της δυνατής μουσικής. Η εμπειρία είναι καθηλωτική…
Σήμερα θα δούμε τα έργα του Cezanne και του Kandinsky, θα μπούμε μέσα σε αυτά, στα χρώματα και στα σχήματα τους, στις ιστορίες που έχουν να μας διηγηθούν.
“Μία μέρα έμεινα μέσα στο L’Atelier des Lumières τόσο πολλές ώρες που κάποια στιγμή ένιωσα ότι θα μου πουν οι άντρες της ασφάλειας, “εντάξει madame, φτάνει…” μου στέλνει μήνυμα η Σια Ξανάλατου, η οποία μου πρότεινε άλλωστε την συγκεκριμένη εμπειρία!
Next stop… Palais de Tokyo!
Ναι, αυτή είναι η αγαπημένη μου φωτογραφία από αυτό το ταξίδι, είναι η φωτογραφία που εισέπραξα τα πιο κολακευτικά σχόλια, είναι η φωτογραφία μου μπροστά στο installation του Cyprien Gaillard.
Η ημέρα της γιορτής μου εξελίσσεται καλύτερα και από ό,τι μπορούσα να ονειρευτώ…
Όταν έρθεις στο Palais de Tokyo και χορτάσεις πια τέχνη, μην φύγεις πριν πάρεις ένα ελαφρύ γεύμα στο εστιατόριο του, το Bambini. Εμείς για ένα ποτήρι σαμπάνια ήρθαμε, με το πιο νόστιμο Vesuvio Tartufo το συνοδέψαμε…
Και μόλις βγεις από το Palais de Tokyo και το Bambini του, θα αντικρύσεις αυτό….
Είναι άλλο να πας για ένα Σαββατοκύριακο στο Παρίσι, έστω και long, και άλλο να του αφιερώσεις μία ολόκληρη εβδομάδα. Επτά ολόκληρες ημέρες για να μπεις στο DNA αυτής της μαγικής πόλης, να επισκεφθείς για πρώτη φορά όσα δεν έχεις προλάβει να κάνεις ποτέ πριν, και να πας ξανά σε μέρη που αγαπάς, για να ξεναγήσεις την κόρη σου. Ναι, είναι άλλο….
Το βράδυ της γιορτής μου, έχουμε κάνει κράτηση για δείπνο στο Allard. Είμαι σίγουρη πως το γνωρίζεις. Αλλά και αν όχι, την επόμενη φορά που θα επισκεφτείς το Παρίσι, φρόντισε να κάνεις και εσύ (μέρες πριν) την κράτηση σου σε αυτό το μικροσκοπικό εστιατόριο, που εδώ και 80 χρόνια πρωταγωνιστεί στο gourmet Παρίσι, υπό την γαστρονομική ομπρέλα και ιδιοκτησίας πλέον του Alain Ducasse!
Εδώ θα φας οπωσδήποτε βατραχοπόδαρα, σαλιγκάρια και αστακό μαγειρεμένο à l‘américaine.
Και θα ολοκληρώσεις το δείπνο σου με ένα plateau de fromages και profiterole…
Και μόλις διασχίσεις την εξώπορτα, θα κλείσεις τα μάτια και θα ευχηθείς να έρθεις όσο πιο σύντομα μπορείς, ξανά…
Και τότε, χωρίς να το καταλάβεις, ξημερώνει η ημέρα της επιστροφής σου στην Αθήνα…
Και κρατάμε για grand finale το γεύμα μας στην Langosteria!
Είχαμε την ευκαιρία να δειπνήσουμε στα μέσα του Νοεμβρίου στην Langosteria του Μιλάνου με τους κολλητούς μας, και σήμερα με την κόρη μας, στην Langosteria, στο top floor του Cheval Blanc.
Με την καλύτερη θέα όλη του Παρισιού, χαλί στην αγκαλιά μας!
Au revoir Paris…
Καλή χρονιά να έχουμε, και πολλές ευκαιρίες για όμορφες εικόνες, καινούργιες εμπειρίες και υπέροχα ταξίδια!
