ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μπροστά στην λευκή αυτή πόρτα…

Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Από εκείνη την ζεστή -κι ας έλεγε το ημερολόγιο Σεπτέμβρης- μέρα, που ανοίξαμε την λευκή πόρτα του σπιτιού μας, για να σε συνοδέψουμε στο πρώτο σου σχολείο. Για να γλιστρήσει απαλά η χούφτα σου από το χέρι μου και να μπεις στην όλο χρώματα αίθουσα της κάθε ξεχωριστής σου μέρας. Σαν χθες ήταν που έκλεισα συγκινημένη τα μάτια μου και προσπαθώντας μάταια να εμποδίσω το δάκρυ να κυλήσει, υποσχέθηκα πως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα θα απαθανατίζω το χαμόγελο και την αγωνία σου και τον φόβο και την χαρά σου, έξω από αυτήν εδώ την πόρτα. Την ώρα που την ανοίγεις για να ξεχυθείς σε κάθε νέα σχολική χρονιά , σε κάθε ακόμη μεγαλύτερο στίβο.
Κάθε χρόνο πρώτη μέρα σχολείου να σε φωτογραφίζω μπροστά σε αυτήν εδώ την πόρτα, με προορισμό όλα τα καινούργια σου. Προκλήσεις και όνειρα, προσδοκίες και στόχους, τα κι άλλα τόσα ανεξερεύνητα που απλώνονται μπροστά σου.


Και εγώ πάντα εδώ. Να απαθανατίζω την αγωνία και την χαρά, την λαχτάρα και τον φόβο, την προσμονή και την γιορτή των ματιών σου Ελμίνα. Αυτά τα πελώρια μάτια που με κοιτάνε με τόση σιγουριά, μα εγώ πάντα στο καθάριο αυτό βλέμμα να διακρίνω αυτό το “θα τα καταφέρω;”. Θα τα καταφέρεις, πάντα τα καταφέρνεις. Από εκείνη την πρώτη ημέρα στο νέο σου σχολείο, στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Ήξερες πως όλα από σήμερα θα είναι διαφορετικά. Στο πιο πολύ τους, στο πιο μεγάλο, τα πάντα στον υπερθετικό.
Τότε που ο πατέρας σου σε συνόδευε στην –καινούργια– στάση του –καινούργιου– πούλμαν, και εγώ έφευγα για να σε συναντήσω στο σχολείο για τον Αγιασμό. Άλλο ένα “κλικ” στην φωτογραφική μου μηχανή πριν σου αφήσω το χέρι. “Μαμά, θα ξέρω κανέναν στο πούλμαν;” Η απάντηση μου να βγαίνει έστω και με έναν κόμπο στον λαιμό, γρήγορα: “Μπορεί και όχι. Αλλά κανείς δεν γνωρίζεται ακόμα με κανέναν, σήμερα είναι μία μεγάλη μέρα. Άντε πήγαινε στους καινούργιους σου φίλους, θα σε περιμένω να μου πεις όλα τα νέα!” Κι ας ήξερα πως η αληθινή απάντηση ήταν άλλη.

Για όλα τα παλιά και αγαπημένα λοιπόν που σήμερα θα ξανασυναντήσεις, για τους καινούργιους καθηγητές που θα προσπαθήσεις να συμπαθήσεις. Για τις κολλητές σου που σου λείπουν σαν τρελή κι ας ήσουν μαζί τους όλο το καλοκαίρι και για τον καινούργιο συμμαθητή που «ελπίζω να είναι ωραίος μαμά!». Για όλα αυτά και άλλα τόσα είμαι εγώ εδώ, μπροστά στην λευκή πόρτα, για να αφήσω το χέρι μου να γλιστρήσει απαλά από την χούφτα σου.
Έστω κι αν δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα ερχόταν η χρονιά που θα σε φωτογράφιζα με μάσκα στο όμορφο πρόσωπο σου. Πως θα σου έλεγα ξανά και ξανά προσοχή, να μην αγκαλιάσεις κανέναν, να είσαι πάντα προσεκτική και σε απόσταση από όσα θέλεις να κάνεις, με όλους όσους αγαπάς.


Τώρα είμαι εδώ και σε κοιτώ να φεύγεις χοροπηδώντας από την χαρά και εύχομαι με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου, αυτή την τόσο διαφορετική και δύσκολη σχολική χρονιά, τα μάτια σου να είναι πάντα τόσο λαμπερά, που να φωτίζουν σαν ολόχρυσος ήλιος το υπέροχο χαμόγελο σου κάτω από την μαύρη μάσκα. Εύχομαι να αγκαλιάσεις πάλι σύντομα σφιχτά τις κολλητές σου, και να αφήσεις και πάλι πεταχτά φιλιά σε δροσερά μάγουλα όλων των αγαπημένων φίλων.
Εύχομαι να απολαύσεις όλα όσα τώρα σου φαίνονται βουνό και κάθε απόγευμα στις επιστροφές σου, να ανοίγεις χαρούμενη αυτή την λευκή πόρτα για να αφήσεις να μπουν όλες οι συγκλονιστικές ιστορίες της κάθε ξεχωριστής ημέρας που θα θέλεις να μου εξιστορίσεις.
Το ίδιο εύχομαι για όλα τα παιδιά.


Καλή σχολική χρονιά αγάπες μου, καλή Β’Γυμνασίου μωρό μου!

error: Content is protected !!