Οι προσπάθειες μου να κόψω το κάπνισμα: Ένα "ημερολόγιο" που ξεκινά σήμερα, και δεν ξέρω πότε θα τελειώσει…

Δεν έχω μνήμες της ζωής μου για το πως ήταν πριν το τσιγάρο μπει τόσο δυναμικά στη ζωή μου. Θέλω να πω, πως ενώ ξεκίνησα αυτή τη συνήθεια σε σχετικά μεγάλη ηλικία -μετά την αποφοίτηση μου (!)-, και ενώ σαφέστατα έχω μνήμες που ξεκινούν από την ηλικία των τεσσάρων περίπου,φαντάζομαι- , δεν θυμάμαι την καθημερινότητα μου σε σχέση με την μη ύπαρξη τσιγάρου σε αυτή. Πως ήταν ας πούμε τότε που ξυπνούσα το πρωί και μαζί με τον καφέ μου δεν αναζητούσα την πρώτη ρουφηξιά τσιγάρου. Απλά, απολάμβανα την αρωματική γουλιά του καφέ, και ξεκινούσα τη μέρα μου. Τότε που ταξίδευα με το αεροπλάνο, και δεν ανυπομονούσα για την προσγείωση, για να ανάψω τσιγάρο. Απλά ανυπομονούσα για τον ίδιο τον προορισμό. Ναι, για να μην πολυλογώ, δεν θυμάμαι καθόλου πως ήταν η ζωή μου χωρίς να συνδυάζονται τα πάντα -αλλά τα πάντα- με το τσιγάρο. Πρέπει να μάθω την ζωή χωρίς τσιγάρο, από την αρχή.

Επίσης, έως πολύ πρόσφατα, δεν θυμάμαι να έχω την επιθυμία να το κόψω. Και έως χθες, δεν είχα κάνει καμία απολύτως προσπάθεια για να το κόψω. Μου άρεσε το τσιγάρο. Και αν η προσπάθεια μου να το κόψω μετράει μόλις λίγες ώρες, δεν θα αρχίσω να μιλάω για τη σχέση μου με αυτό στον παρατατικό χρόνο. Αστεία πράγματα. Μου αρέσει λοιπόν το τσιγάρο. Μου χαρίζει απόλαυση, έμπνευση, χαίρεται μαζί μου στις χαρές μου, στέκεται “βράχος” στα δύσκολα και στις στεναχώριες μου. Με ξεμπλοκάρει. Αποδεικνύεται σπουδαία παρέα σε ώρες ανίας, το καλύτερο αγχολυτικό σε ώρες “αιχμής”. Σε στιγμές αμηχανίας, είναι ο βραβευμένος με Όσκαρ προσωπικός σεναριογράφος στη Χολιγουντιανή ταινία μου. Στο στόμα μου την αφήνει την έξυπνη ατάκα. Σε κάθε περίπτωση, πάμε μαζί παντού.

Επειδή όμως ξέρετε και ξέρω πως όλα τα παραπάνω είναι bullshit, αποφάσισα να το κόψω. Μαχαίρι. Εδώ και τώρα. Συγκεκριμένα χθες. Χθες, Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015, στις 10.30′ πμ, ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι βελονισμού, σε ένα ιατρείο, κάπου απέναντι από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και στην ευρύτερη περιοχή του Χίλτον…

Μην με ρωτήσετε γιατί κατέληξα στον τρόπο του βελονισμού. Εδώ και χρόνια, από τότε που έλεγα -θεωρητικά- πως θέλω να κόψω το τσιγάρο (ποιος καπνιστής δεν θέλει;), όποιον άκουγα να δηλώνει “πρώην καπνιστής” του ζητούσα να μου πει την δική του ιστορία, βομβαρδίζοντας τον με ερωτήσεις: “πόσα χρόνια κάπνιζες;”, “πόσα κάπνιζες;”, “πως πήρες την απόφαση;”, “πόσο δύσκολο ήταν να το κόψεις;”, μπας και μπορέσω να ταυτιστώ μαζί του, για να καταλήξω “Είσαι ο ήρωας μου!…” Πήρα λοιπόν την απόφαση, να γίνω εγώ η ηρωίδα μου. Μην με ρωτήσετε τον λόγο/τους λόγους αυτής της απόφασης. Τους ξέρουμε όλοι. Αν με ρωτήσετε, γιατί τώρα, πάλι δεν υπάρχει μία απόλυτη, συγκεκριμένη απάντηση. Ίσως επειδή, η κόρη μου, στα οκτώ της χρόνια πλέον, με έχει τοποθετήσει σε ένα υπέροχο βάθρο, με παρατηρεί και -για κάποιους λόγους-με θαυμάζει. Τόσο υπέροχο βάθρο δε, που είμαι σίγουρη πως δεν το αξίζω. Όμως, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να μην την απογοητεύσω τώρα, που ξέρω πως καταγράφει ότι κάνω, αντιγράφει στις μνήμες της όλα όσα πρέπει κάποτε να θυμηθεί να αντιγράψει. Και οπωσδήποτε, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, αυτό το υπέροχο βάθρο, να μην έχει γκρι σκιές από την πίσσα και την νικοτίνη…

Ημέρα Πρώτη, Χωρίς Τσιγάρο…

10.30′ το πρωί έχω ραντεβού στο ιατρείο του Ιατρού-Βελονιστή που επέλεξα να με βοηθήσει, 10.00’πμ καπνίζω το τελευταίο μου τσιγάρο στην κουζίνα του σπιτιού μου, με ανοιχτό -για άλλη μία φορά- απορροφητήρα. Δεν το καπνίζω “ηρωικά” , δεν ηχεί στα αυτιά μου κάποια επιβλητική μουσική υπόκρουση. Το καπνίζω μηχανικά, το ίδιο μηχανικά που έχω καπνίσει χιλιάδες άλλα τσιγάρα. Δεν σκέφτομαι “Τώρα μόλις κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο, wow!” Παρατάω βιαστικά άλλη μία ταλαιπωρημένη γόπα στο τασάκι του Ralph Lauren, και φεύγω βιαστικά για να προλάβω το ραντεβού μου. Μαζί μου δεν παίρνω το πακέτο μου. Το απομακρύνει διακριτικά ο Νικόλας από το οπτικό μου πεδίο ώστε να μην το βάλω “μηχανικά” στην τσάντα μου.  Πριν μπω στο ιατρείο, δεν κάνω “άλλο ένα -αγχωμένο- τελευταίο τσιγάρο στα σκαλιά της πολυκατοικίας”. Αντ’ αυτού, μπαίνω βιαστικά στην πολυκατοικία και κλείνω πίσω μου μιας και έξω από την ζωή μου, το καυσαέριο και τη νικοτίνη.

Μία ώρα αργότερα, και μιάμιση ώρα κιόλας χωρίς τσιγάρο, έχω βγάλει τις πέντε βελόνες που θα με βοηθήσουν στην αποκοπή μου από το τσιγάρο, και κατευθύνομαι στο επόμενο ραντεβού μου, επαγγελματικό αυτή τη φορά.
Ξέρω πως ο Νικόλας περιμένει πως και πως τηλέφωνο μου για να του πω πως είμαι, πως νιώθω, αν ζορίζομαι, το ίδιο και οι περισσότερες καπνίστριες φίλες μου που θα με χρησιμοποιήσουν σαν το “φωτεινό τους παράδειγμα, προς μίμηση”. Δεν είμαι έτοιμη να μιλήσω σε κανέναν από τους παραπάνω. Μάλλον γιατί δεν έχω τι να τους πω. Ναι, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, μετά από μιάμιση ώρα χωρίς τσιγάρο, με το που θα έβγαινα στον δρόμο, με το που θα έμπαινα στο αυτοκίνητο μου, μηχανικά ή με λαχτάρα ή και με τα δύο, θα άναβα άλλο ένα Marlboro. Κόκκινο.
Όχι, δεν μου λείπει. Όχι ακόμα. Προτιμώ να σκέφτομαι όλα όσα μου είπε ο γιατρός μου για το κάπνισμα, για τον βελονισμό και τη δράση του, όλα όσα με προειδοποίησε πως θα νιώσω κατά την προσπάθεια της προσαρμογής μου στη νέα κατάσταση, χωρίς τσιγάρο. Φυσικά και δεν μιλήσαμε για τις “βλαβερές επιπτώσεις” του τσιγάρου στην υγεία, ούτε για τα “οφέλη” από τη διακοπή καπνίσματος. “Είστε έξυπνη γυναίκα κυρία Μπέη, ας αποφύγουμε όλα αυτά τα κλισέ” μου είπε, και συμφώνησα αμέσως.

Ξέρω πως δεν μπορώ να αποφύγω το τηλέφωνο στον άντρα μου, και αν και δεν έχω ακόμη κάτι συγκεκριμένο να του πω, τον παίρνω κατά την άνοδο μου στην Κηφισίας. Του εξηγώ πως πιο δύσκολη είναι η μετάβαση στη νέα πραγματικότητα, παρά η ίδια η ζωή χωρίς νικοτίνη. Ναι, είμαι απόλυτα σίγουρη πως αν δεν είχα κάνει βελονισμό το πιο πιθανό είναι αυτή τη στιγμή να εκλιπαρούσα κάποιον φαρμακοποιό να μου δώσει οποιοδήποτε ηρεμιστικό χάπι θα με βοηθούσε. Και ναι, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, αυτή τη στιγμή που είμαι ακινητοποιημένη στην Κηφισίας, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση έως σήμερα, θα άνοιγα το ραδιόφωνο να ακούσω τα νέα ή μουσική, και θα άναβα τσιγάρο. Κι όμως όχι, σήμερα δεν το έχω απόλυτη, πραγματική ανάγκη…Απλά να, δεν ξέρω τι να κάνω τα χέρια μου, δεν ξέρω γιατί νοιώθω αμήχανα, νοιώθω πως δεν με χωράει ο τόπος, δεν ξέρω πως να συγκεντρωθώ για να μην σκέφτομαι αυτό που στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου. Το τσιγάρο.

Η ώρα είναι 12.30′ και βρίσκομαι στην αίθουσα συσκέψεων που έχω δώσει ραντεβού, στην περιοχή που βρίσκεται το “Ring”, στο Μαρούσι. Πέντε άνθρωποι σε ένα meeting room, όπου για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που μπαινο-βγαίνω σε meeting rooms, ναι, ποιος θα μου το έλεγε, υπάρχουν τασάκια! Ναι, βλέπω αραδιασμένα τασάκια, τσιγάρα, υπάρχει και αναπτήρας. Καπνός στον αέρα. Και υπάρχουν όλα αυτά, γιατί οι δύο από τους πέντε που παίρνουμε μέρος στη σύσκεψη, καπνίζουν! Δεν μπορεί, σκέφτομαι, κάποιος εκεί πάνω μου κάνει πλάκα. Ούτε μία φορά σε ολόκληρη την επαγγελματική μου ζωή -δεν την λες και μικρή- δεν μου έχει τύχει αίθουσα συσκέψεων που να ε-πι-τρέ-πε-ται το κάπνισμα! Που ακούστηκε αυτό; Σήμερα έτυχε; Οι άνθρωποι που έχουμε ραντεβού προφανώς γνωρίζουν πως είμαι καπνίστρια -έχω φωτογραφηθεί ουκ ολίγες φορές με ένα τσιγάρο στο χέρι-, και γιαυτό δεν με ρωτάνε καν αν με ενοχλεί. Αλήθεια, αν με ρώταγαν ποια θα ήταν η απάντηση μου; “Όχι, παρακαλώ δεν με ενοχλεί καθόλου, μπορείτε να καπνίσετε” ή “Ναι, με ενοχλεί αφάνταστα, ούτε που να το διανοηθείτε να το ανάψετε όσο βρίσκεστε σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων”. Λες να γίνω από αυτούς τους περίεργους ανθρώπους; Αχ όχι Θεέ μου… Δεν ξέρω ειλικρινά, ακόμη βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση αμηχανίας, σε κάθε περίπτωση δεν με ρωτάνε αν με ενοχλεί ή όχι, το αφήνω και εγώ να περάσει έτσι. Για την ιστορία, όχι, η έλλειψη νικοτίνης δεν περιόρισε το εύρος των ικανοτήτων μου στις επαγγελματικές μου διαπραγματεύσεις -όπως φοβόμουν-, μια χαρά τα πήγα…

Η ώρα είναι δύο το μεσημέρι, και κάθομαι μπροστά στο pc μου, για να γράψω. Βασικά πριν γίνει αυτό, μεταφέρω το pc μου από τον χώρο της κουζίνας, σε αυτόν του σαλονιού, για να γράψω. Ναι, ίσως να φαντάζεστε πως το γραφείο μου θα είναι ένας υπέροχος, μεγάλος χώρος, γεμάτος έργα τέχνης, σπάνια βιβλία και ακόμη πιο σπάνιες εκδόσεις περιοδικών, όμορφα χαλιά, ένας χώρος γεμάτος φως και τις αγαπημένες μου ορχιδέες να πρωταγωνιστούν πάνω στο μεγάλο τραπέζι εργασίας, δίπλα στα αρωματικά μου κεριά. Καμία σχέση… Η αλήθεια είναι πως ναι, όντως κάπως έτσι ήταν το γραφείο μου, και ίσως ακόμη ομορφότερο, έως ότου, με τον ερχομό της κόρης μου στην ζωή μας, απαγορεύθηκε ρητά το κάπνισμα σε όλους τους χώρους του σπιτιού. Σε όλους, εκτός από έναν: Την κουζίνα με τον απορροφητήρα! Έκτοτε, το γραφείο μου “μετακόμισε” στο μικρό τραπεζάκι της κουζίνας, αντί για σπάνιες, δερματόδετες εκδόσεις στο οπτικό μου πεδίο έχω ζαρζαβατικά, καθαριστικά, σημειώσεις με συνταγές και κατσαρολικά, αντί για όμορφα χαλιά τα πόδια μου πατάνε στο πλακάκι, ενώ αντί για τα αγαπημένα μου αρωματικά κεριά, συνήθως καθώς γράφω μυρίζω το φαγητό της ημέρας! Δεν με ένοιαζε όμως καθόλου…Γιατί ήταν ο μόνος χώρος στον οποίο κάπνιζα…Άρα ο καλύτερος χώρος του σπιτιού όλου…Ο χώρος που συνηθίζαμε να συναντιόμαστε με τον άντρα μου, ο χώρος-ναρκοπέδιο για την κόρη μου, ο χώρος που μονοπωλούσε -αναπόφευκτα- όλες τις ώρες που βρισκόμουν σπίτι… Με ένα τασάκι κάτω από τον απορροφητήρα…

Η ώρα είναι δύο το μεσημέρι λοιπόν, και αγκαλιά με το pc μου το μεταφέρω στο σαλόνι του σπιτιού. Ενημερώνω την οικιακή μας βοηθό για την επιθυμία μου να προσπαθήσω να κόψω το τσιγάρο, αυτή ενθουσιάζεται και αρχίζει να ζητοκραυγάζει επιμένοντας για το πόσο θα χαρεί η Ελμίνα μόλις το μάθει. Μα για την Ελμίνα δεν γίνονται όλα; Η φράση της που ακόμη ηχεί στα αυτιά μου: “Σε παρακαλώ μην ξανά καπνίσεις. Μου αρέσει να έχω μαμά…”, δεν αξίζει όλες αυτές τις προσπάθειες, και ακόμη περισσότερες; Της ζητάω να με βοηθήσει, καθαρίζοντας εξονυχιστικά κάθε ίχνος της ζωής μου με το τσιγάρο. Μου λέει πως θα το κάνει, φαίνεται πολύ χαρούμενη…

Οι χαρές δεν κρατάνε πολύ στο σπίτι γιατί πολύ γρήγορα αντιλαμβάνομαι πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ καθόλου, δεν μπορώ να γράψω αράδα. Αντί να ανάψω ένα τσιγάρο, ότι θα έκανα δηλαδή τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής μου- ανοίγω μία σακούλα με φιστίκια Αιγίνης. Γρήγορα διαπιστώνω πως ούτε τα φιστίκια Αιγίνης με βοηθάνε στην συγκέντρωση -απεναντίας, δεν μπορώ να έχω τα χέρια και στο πληκτρολόγιο μου, και στα τσόφλια τους-, το μόνο που κερδίζω είναι θερμίδες χωρίς νόημα. WTF!!! 

Κοιτάζω το ρολόι μου και διαπιστώνω πως η ώρα έχει πάει ήδη έξι το απόγευμα, είμαι οκτώ ώρες χωρίς τσιγάρο! “Είκοσι λεπτά από το τελευταίο τσιγάρο, η αρτηριακή πίεση και ο καρδιακός σφυγμός πέφτουν σε φυσιολογικές τιμές. Η θερμοκρασία των άκρων (χεριών/ποδιών) αυξάνεται σε φυσιολογικά επίπεδα. Οκτώ ώρες από το τελευταίο τσιγάρο, το μονοξείδιο του άνθρακα στο αίμα πέφτει σε φυσιολογικές τιμές. Τα επίπεδα του οξυγόνου στο αίμα αυξάνονται” θυμάμαι τα λόγια του βελονιστή μου.
Δεν έχω φάει τίποτα όλη την ημέρα, τρώω ένα τοστ, συνεχίζω να μην μπορώ να συγκεντρωθώ, αποφασίζω να παρατήσω την προσπάθεια και να ξεχαστώ με την τηλεόραση. Ξαπλώνω σε έναν καναπέ μπροστά της, οι φίλες που θα με χρησιμοποιήσουν ως “φωτεινό παράδειγμα τους” προς μίμηση αρχίζουν να με βομβαρδίζουν με μηνύματα. Και ερωτήσεις. Το μόνο που έχω να τους πω προς το παρόν, είναι πως είναι σαφώς “ευκολότερο” από ότι το περίμενα. Νοιώθω μία μόνιμη αμηχανία μεν, όμως η ό,ποια στέρηση, παλεύεται…Η προσπάθεια δεν μοιάζει τόσο ακατόρθωτη όσο την είχα στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια που υποστηρίζω πως κάποια στιγμή θα βρω τη δύναμη να κόψω το κάπνισμα.

Φτιάχνω άλλο ένα φλιτζάνι τσάι -δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω να πίνω συνέχεια κάτι, και οπωσδήποτε όχι καφέ ή αλκοόλ. Κοιμίζω την Ελμίνα, η οποία δεν έχει καταλάβει επακριβώς την προσπάθεια μου, δεν θέλω να της μιλήσω για όλα όσα ζω αυτές τις τελευταίες ώρες και θα ζω μέχρι να αποτοξινωθώ -αν τα καταφέρω- πλήρως, όμως προσέχει πως για κάποιο λόγο σήμερα, δεν εξαφανίζομαι με τις ώρες στην…κουζίνα…

Επιστρέφει ο Νικόλας σπίτι από το γραφείο, με ρωτάει πως είμαι, μου δίνει ένα φιλί. Προσέχω πως δεν ανάβει τσιγάρο, δεν κατευθύνεται ούτε προς την κουζίνα ούτε προς την βεράντα, κάθεται δίπλα μου, και ακούει όλα όσα του εξιστορώ από την σημερινή, τόσο διαφορετική ημέρα. Εξακολουθεί να μην ανάβει τσιγάρο. Δεν τον ρωτώ. Ξέρω πως θέλει και αυτός να το κόψει, ξέρω πως δεν θα άναβε ποτέ τσιγάρο δίπλα μου όταν εγώ προσπαθώ να το κόψω. Τον ευχαριστώ για την στάση του, αλλά επιμένω πως αυτή η διαδικασία είναι αυστηρά προσωπική. Μακάρι να τα καταφέρουμε παρέα, αλλά αν λυγίσει ένας από τους δυο μας, δεν θα επηρεάσει την προσπάθεια του άλλου.

Η ώρα είναι ήδη εννιά, ενημερώνω τον Νικόλα πως φοβάμαι να φάω από τα φιλέτα που είχαμε υπολογίσει για να κάνουμε bbq, φοβάμαι μήπως προκαλέσω την επιθυμία για τσιγάρο μετά το φαγητό. Αντ’ αυτού, νοικιάζω από την Apple tv την ταινία “Still Alice” που δεν είχα δει, και τελικά ξεχνιέμαι μέσα από τη συγκλονιστική ερμηνεία της  Julianne Moore…
Λίγο πριν κοιμηθώ, παρακαλάω τον Θεό να με βοηθήσει να σταθώ δυνατή σε αυτή μου την προσπάθεια. Την ίδια στιγμή νοιώθω τύψεις που απευθύνομαι στα Θεία για κάτι που είναι αποκλειστικά στο δικό μου χέρι να τα καταφέρω ή όχι. Ακόμη δεν έχω πεισμώσει. Ελπίζω αύριο να ξυπνήσω πιο πεισμωμένη…Πάντως το βράδυ, δεν είδα ούτε ένα όνειρο…

Συνεχίζεται…