Η φιλότεχνη Αθήνα αποθέωσε την «Ευτοπία» του Γιώργου Τσάτσου!

Την έκτη ατομική του έκθεση, με τίτλο «Περαστικός στην ΕΥΤΟΠΙΑ», εγκαινίασε ένας από τους πιο αγαπημένους Έλληνες ζωγράφους και αξιόλογους συλλέκτες σύγχρονης Τέχνης, ο Γιώργος Τσάτσος,  στην Γκαλερί Contemporary Athens. Πλήθος κόσμου, φιλότεχνοι και γνωστοί Αθηναίοι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του σπουδαίου καλλιτέχνη, που για σειρά ετών διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος της τσιμεντοβιομηχανίας Ηρακλής, ενώ αφού επέστρεψε από το Λονδίνο, όπου ασχολήθηκε με διάφορες επιχειρήσεις οικοδομικών υλικών στην Ανατολική Ευρώπη και διεθνώς, αφοσιώθηκε στην μεγάλη του αγάπη, την ζωγραφική.

Όπως τονίζει ο Γιώργος Τσάτσος στον κατάλογο της έκθεσης: «ΕΥΤΟΠΙΑ» δεν είναι μόνο ένας ευχάριστος χώρος. Είναι και μία κατάσταση του είναι μας. Είναι η εσωτερική μας διάθεση που μας κάνει να χαιρόμαστε όλα όσα βλέπουμε γύρω μας και ν’ απορροφούμε απ’ αυτά τη θετική τους ενέργεια. Μέσα λοιπόν απ’ όλα τα σκοτεινά που μας περιβάλλουν, θέλησα τα τελευταία χρόνια να αντιπροτείνω κάτι το αισιόδοξο, ξωτικό αλλά και γνώριμο. Κάτι που να μας αναπτερώνει το ηθικό και να μας θυμίζει να χαμογελάσουμε, ακόμα κι εάν είμαστε στεναχωρημένοι. Εάν εμείς είμαστε με θετική διάθεση, τότε και ο χώρος που μας περιβάλλει γίνεται κι αυτός μία ΕΥΤΟΠΙΑ».

Ο Ιστορικός Τέχνης Γιώργος Μυλωνάς γράφει στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση «….Ο Γιώργος Τσάτσος πάντα κάτι έπλαθε με τη φαντασία του και το μετέφερε στο χαρτί, στους καταλόγους των εστιατορίων ή πιο συστηματικά στο τελάρο. Δεν ήταν γνώσεις αυτά που μάζευε. Ήταν ονειροπολήσεις, ήταν, καλύτερα, η απόδραση του εαυτού μέσα σε αυτό που ένιωθε ως πραγματικό. Και ο Τσάτσος, χτίζοντας την «Ευτοπία» του περισσότερο από μισό αιώνα, σε πείθει ότι έζησε πολύ και σε βάθος, πράγματα πολλά και σπάνια. Οι ζωόμορφες συνθέσεις, τα ανθρωπόμορφα σύννεφα, οι σούπερ ήρωες ή οι μετωπικές γυναικείες φιγούρες που παραπέμπουν σε Καρυάτιδες, προβάλλουν σαν γρανάζια ενός κόσμου παράλογου, αλλά παράδοξα οικείου. Μια ευφάνταστη γραφή σε ένα απίθανο πλαίσιο ανεξάντλητων γεγονότων που αρμοδένει το χρώμα».

Και καταλήγει γράφοντας, «….Ο Γιώργος Τσάτσος μου φαίνεται σαν παιδί που ανακάλυψε ένα παρατημένο κουτί με κραγιόνια, και βάφει ότι βρει μπρος του. Ένα παιδί που δεν θέλει να κάνει πιο όμορφο τον κόσμο του, αλλά που νιώθει ευχαριστημένο να τον αλλάξει. Σαν άλλος γεωμέτρης, αντιτάσσει μια καινούργια ερμηνεία, μια νέα συνθήκη θέασης που ανοίγει την πόρτα σε άλλο χώρο, σε μια κρυφή διάσταση, μιαν απρόβλεπτη όψη. Ο Τσάτσος δεν υπήρξε περαστικός της ευτοπίας, αλλ’ αφέθηκε να γίνει σπέρμα της∙ ένα δημιούργημα της τέχνης».