Κοίτα σύμπτωση: Προχθές το βράδυ έβλεπα -για άλλη μία φορά- σε κάποιο κανάλι της Nova την Νορβηγο-αγγλική ταινία “Δεσποινίς Τζούλια” σε σκηνοθεσία Λιβ Ούλμαν, με τον Κόλιν Φάρελ και την Τζέσικα Τσάστεϊν, και σκεφτόμουν πότε θα παρακολουθούσα το αριστούργημα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, στο θέατρο…
Λοιπόν, μετά τη sold out επιτυχία του «Θείου Βάνια» η σκηνοθέτις Λίλλυ Μελεμέ επιστρέφει στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, για να παρουσιάσει ένα ακόμα αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας. Η «Δεσποινίς Τζούλια», το ψυχαναλυτικό κομψοτέχνημα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ γύρω από την εξουσία, τον έρωτα και την αιώνια μάχη των δύο φύλων, έρχεται με ένα εκλεκτό θίασο νέων ηθοποιών: Μαρία Κίτσου, Ορέστης Τζιόβας & Αμαλία Αρσένη, σε μια παραγωγή της εταιρείας Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου.
Ο Στρίντμπεργκ τοποθετεί τη δράση της Δεσποινίδας Τζούλια τη νύχτα του μεσοκαλόκαιρου, τη μικρότερη νύχτα του χρόνου. Μια νύχτα εκρηκτικής πυκνότητας, νύχτα γιορτής και μεθυσιού, νύχτα απογύμνωσης, πυρετού και αισθησιασμού.
Με φόντο τη ξέφρενη γιορτή των υπηρετών, μέσα στη πηχτή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της κουζίνας που βρίσκεται στα έγκατα του αρχοντικού σπιτιού, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά για ένα παιχνίδι χωρίς όρια και φραγμούς. Ένα ανελέητο και βασανιστικό παιχνίδι εξουσίας και εναλλαγής ρόλων, μια αδυσώπητη ερωτική μονομαχία με κοινή αφετηρία αλλά εντελώς διαφορετικούς στόχους.
Για τον Ζαν, τον υπηρέτη του Κόμη, ο στόχος είναι η άνοδος, η απόδραση, η φυγή και η κοινωνική καταξίωση. Και το μόνο που αναζητά διακαώς είναι το «ιδανικό πρώτο κλαδί» που θα τον βοηθήσει στην αναρρίχησή του. Για την Δεσποινίδα Τζούλια, από την άλλη, ο απόλυτος στόχος είναι η πτώση, η συντριβή, η εξαφάνιση και εντέλει η ανυπαρξία που θα την οδηγήσει στη λύτρωση από τα εφιαλτικά φορτία-κληρονομιά ενός ένοχου παρελθόντος.
Διχασμένη ανάμεσα στο ένστικτο και τη λογική, η Τζούλια ακροβατεί και φλερτάρει με τα όριά της δοκιμάζοντας ταυτόχρονα τις αντοχές των άλλων, χωρίς πρόθεση, χωρίς βούληση, χωρίς σχέδιο. Η φρενήρης διαδρομή της καθόδου που επιλέγει, την οδηγεί ένα βήμα πριν το τέλος-στον προθάλαμο της κόλασης-στην κουζίνα του σπιτιού σε μετωπική σύγκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα του Ζαν και μετατρέπει το ερωτικό παιχνίδι εξουσίας σε παιχνίδι επιβίωσης, όπου μόνο ένας από τους δύο μπορεί να βγει νικητής.
It’s good to know:
Γεννημένος στη Στοκχόλμητο 1849 από πατέρα χρεωκοπημένο υπάλληλο και μητέρα υπηρέτρια, ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ υπήρξε ο τέταρτος από έντεκα παιδιά. Τη μητέρα του την έχασε από φυματίωση στα δεκατρία χρόνια του κι ο πατέρας του, προτού περάσει χρόνος από το θάνατο της γυναίκας του, ξαναπαντρεύτηκε τη νεαρή γκουβερνάντα των παιδιών του. Το παρατσούκλι του στο σχολείο ήταν «ο γιος της δούλας». Σπούδασε στην Ουψάλα και στη Στοκχόλμη, ενώ έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο σε ηλικία 24 ετών, δίχως η τύχη του να προμηνύει τίποτα από τη μετέπειτα δόξα του, καθώς απορρίφθηκε από κάθε θέατρο ή εκδοτικό οίκο της εποχής. Αρχικά αποπειράθηκε να γίνει ηθοποιός, αλλά απέτυχε. Ύστερα εργάστηκε για να βιοποριστεί ως βιβλιοθηκονόμος, δημοσιογράφος και δάσκαλος – μέχρι που το 1879 βλέπει το φως τη δημοσιότητας το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο ‘Το Κόκκινο Δωμάτιο’ και αρχίζει σταδιακά να βιώνει την καταξίωση και την αποδοχή. Από το 1872 άλλωστε είχε ήδη εγκαταλείψει οριστικά πια τις σπουδές του και αφιερωνόταν στη λογοτεχνία. Λίγο αργότερα θα παντρευτεί τη βαρόνη Σίρι φον Έσσεν, με την οποία, και τα τρία τους παιδιά, θα ζήσουν σε Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία και Δανία. Στο διάστημα αυτό δημοσιεύει μια συλλογή με ρεαλιστικά διηγήματα γύρω από τον γάμο, τους “Παντρεμένους”. Το έργο κατάσχεται και ο εκδότης δικάζεται για βλασφημία, αλλά η δημοτικότητα του Στρίντμπεργκ ανεβαίνει κατακόρυφα, πράγμα που τον κάνει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να αναλάβει όλη την ευθύνη για το βιβλίο. Αθωώνεται από το δικαστήριο και την επόμενη χρονιά δημοσιεύει μια δεύτερη κι ακόμα πιο καυστική συλλογή με διηγήματα, με τον τίτλο και πάλι “Παντρεμένοι”, με έντονα τα στοιχεία του μισογυνισμού και του αντιφεμινισμού, που είναι τόσο γνώριμα στα κατοπινά θεατρικά έργα του. Η “μάχη των φύλων”, ως μια προαιώνια και αδιάλειπτη μονομαχία άντρα και γυναίκας, βρίσκει την πλήρη έκφρασή της στα έργα του Στρίντμπεργκ “Ο Πατέρας” (1887), “Οι σύντροφοι” (1888), “Δεσποινίς Τζούλια” (1888), “Οι δανειστές” (1888), “Ο δεσμός” (1893) και “Ο χορός του θανάτου” (1901), με τα οποία γίνεται παγκοσμίως γνωστός. Το 1888 μαθαίνει πως ο φίλος του Νίτσε, με τον οποίο διατηρούσε στενή αλληλογραφία, παραφρόνησε. Η είδηση αυτή, σε συνδυασμό με την ασταθή προσωπική του ζωή, τον οδήγησε στην πνευματική κατάρρευση. Ύστερα από δύο γάμους και δύο διαζύγια, το βασανισμένο του πνεύμα βρίσκει καταφύγιο στον μυστικισμό και την αλχημεία. Το 1892 εγκαταλείπει τη Σουηδία και το θέατρο. Το διάστημα 1895 – 1896 κλείνεται σ’ ένα ιδιωτικό σανατόριο για να βρει την ψυχική του γαλήνη. Η υγεία του αποκαταστάθηκε, αλλά τα γραπτά του είχαν ήδη στραφεί από τον νατουραλισμό στη μεταφυσική, το όνειρο και τον συμβολισμό. Με τη δραματική τριλογία “Προς τη Δαμασκό” και με το “Ονειρόδραμα” -μια συμβολική φαντασιοκοπία της ανθρώπινης ύπαρξης- ο Στρίντμπεργκ ελευθερώνει το νεώτερο δράμα από τα δεσμά του νατουραλισμού, προμηνώντας τα έργα νεώτερων πειραματιστών που θα ακολουθήσουν όπως ο Πιραντέλλο ή ο Κοκτώ. Πέθανε στη Στοκχόλμη, το 1912, σε ηλικία 63 ετών.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Κίτσου, Ορέστης Τζιόβας, Αμαλία Αρσένη
Παραστάσεις: Τετάρτη 21.15, Πέμπτη 21.15, Σάββατο 19.00, Κυριακή 21.15
Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου
Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός | Τηλ.: 2110132002-5, 2121042777
