
Τον αγαπάω. Από πάντα…Είκοσι να ήμουν; Πέρναγα με το αυτοκίνητο μου και τον έπαιρνα από το σπίτι του στο κέντρο της Αθήνας, και φεύγαμε…Και που δεν πηγαίναμε…Αν είχαμε κέφια, μέχρι και Πάτρα φτάναμε…Και συνήθως είχαμε! Πλάκες, γέλιο, ξενύχτι, χαρά…Και ένα μόλις χάδι από Terracotta της Guerlain…Άλλες φορές πάλι, περνούσε αυτός κάτω από το γραφείο μου. Και με έπαιρνε τηλέφωνο: “Κυρία Μπέη, γεια σας, ξέρετε είμαι ένας μεγάλλλος θαυμαστής σας, και ήρθα από το χωριό, και βρήκα ευκαιρία και σας έφερα 20 κιλλλά λλλάδι. Παρθένο!!!! Έξτρα! Από τις δικές μου ελλλιές, το έφερα για σας, θα κατεβείτε να το πάρετε;” Φυσικά, δεν τον καταλάβαινα…Ή, την άλλη φορά…Όχι, άστο, τι να λέμε τώρα…Οι φορές, πολλές. Δεν υπήρχε εμφάνιση του, σε μικρές ή μεγάλες σκηνές που να μην ήμουν μπροστά μπροστά. Ήξερε και ποιο είναι το αγαπημένο μου νούμερο. Αυτό με την Τασσώ Καββαδία! “Αυτός ο γάμος δεν θα γίνει ποτέ!!!!” Τ’ακούς; Ποτέ!!!” κάνοντας την μητέρα μου που φοράει τρεις σειρές από πέρλες στον λαιμό της, για το κακό που την βρήκε…Στις χαρές πάντα πρώτος. Αλλά και στις λύπες εκεί, στις δυσκολίες βράχος…Μία αγκαλιά, ένα φυλαχτό , μία προσευχή, και λόγια που αγκαλιάζουν την ψυχή.
Χθες, χαρές! Στο Θέατρο Παλλάς, όπου η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “I am what I am-The Sequel”.
Ο Τάκης αποθεώνεται για άλλη μία φορά. Και από τα διπλανά καθίσματα να ακούς να ψιθυρίζεται μία απορία με παράπονο μαζί: “Μα γιατί για πέντε μόνο εμφανίσεις;…”
Γιατί αρκούν για να σε γεμίσουν χαρά. Μέχρι να τον ξανά δεις…