Επιστράτευσα την μαμά μου. Με καταγωγή την Πάτρα, πατρίδα της Αλιάδας, για εμάς τους Αθηναίους… της Σκορδαλιάς…
Βέβαια, από ότι έχω καταλάβει υπάρχει ένα σχετικό debate για το αν η εν λόγω καταγωγή της Αλιάδας είναι από την Πάτρα ή από τα Επτάνησα, δεν βαριέσαι, και με τα αυγά τα Καγιανά, τα ίδια κάνουν…
Το θέμα είναι πως η μαμά μου, το ‘χει. Και το ‘χει, γιατί και η μαμά της, και η δικιά της γιαγιά της το ‘χαν. Κάθε 25η Μαρτίου και κάθε του Αγίου Ανδρέα ανήμερα, μύριζε σκόρδο -όχι το σπίτι-, όλη η πόλη! Μεγάλες γιορτές και οι δύο για το σπιτικό μας, όχι αστεία…
Και κάπως έτσι, συνεχίζω και εγώ την παράδοση της καταγωγής. Έστω κι αν δεν διαθέτω πέτρινο γουδί!
“Έχω ξύλινο μαμά, πειράζει;”… “Ε, όπως και να το κάνουμε, άλλη η νοστιμάδα από το πέτρινο γουδί…”
Στην πορεία καθώς φτιάχναμε όλη μέρα την Αλιάδα μας και ξαλμυρίζαμε εικοσιτετράωρα ολόκληρα τον Μπακαλιάρο μας, διαπίστωσα πως υπάρχουν και άλλα πολλά μυστικά περί “νοστιμάδας”, όπως η δοκιμή με το δάχτυλο…Αλλά θα σας τα πω όλα με τη σειρά.
Υλικά:
4 πατάτες
Σκόρδο κατά βούληση. (Πολύ…)
Ένα ποτήρι του νερού ελαιόλαδο
Μισό έως ένα ποτήρι του νερού χυμό από φρέσκο λεμόνι
Αλάτι
Follow me…
Γενικά, η δοσολογία στην Αλιάδα είναι κατά βούληση. Και θα το διαπιστώσουμε και παρέα στην πορεία της παρασκευής της. Σε κάθε χτύπημα της, δοκιμάζουμε.
Καταρχήν, λέγεται Αλιάδα από τον τρόπο που την χτυπάμε στο γουδί. Και δη, σε πέτρινο γουδί! Το δικό μου βρίσκεται στις Σπέτσες, αλλά και με το ξύλινο μια χαρά γίνεται η δουλειά. Αυτό, όσον αφορά την παράδοση της, γιατί οι σημερινές νοικοκυρές, μια χαρά κάνουν την δουλειά τους και με το μίξερ. Το οποίο φυσικά και χρησιμοποίησα και εγώ για να κάνω την κρέμα μου πιο βελούδινη. Η γιαγιά μου δεν θα συμφωνούσε, αλλά και με άλλα πολλά θα διαφωνούσε…
Στο γουδί λοιπόν βάζω όλα τα καθαρισμένα σκόρδα μου και τα σπάω με την βοήθεια λίγου αλατιού και λίγου ελαιόλαδου. Αν δεν έχουμε υπομονή -ή καταγωγή-, αφού σπάσουμε τα σκόρδα στο γουδί, τα μεταφέρουμε στο μίξερ. Προσθέτουμε ελάχιστο νερό να βοηθήσουμε την διαδικασία ώστε το λιωμένο σκόρδο να γίνει πάστα.
Eν τω μεταξύ, αλλάζουμε συνέχεια νερά στον μπακαλιάρο για να φύγει το πολύ αλάτι… “Κόψτον σε κομμάτια καλύτερα για να γίνει η διαδικασία πιο εύκολη” με συμβουλεύει η μητέρα μου…
…Και εγώ, τον κόβω…
Εν τω μεταξύ, βράζω μερικά κομμάτια από τον Μπακαλιάρο και τον ξαφρίζω, για να χρησιμοποιήσω τον ζωμό του στις πατάτες.
Ρίχνω μία μία τις πατάτες στο γουδί και τις σπάω χτυπώντας τες, και τις μεταφέρω στο μίξερ. Αν ήταν εδώ η γιαγιά θα φώναζε. Αλλά η γιαγιά, είχε και πέτρινο γουδί. Και κέφι, και μεράκι, και χρόνο! Σημαντικός παράγοντας ο χρόνος…
Προσθέτω λίγο από τον ζωμό του Μπακαλιάρου στο μίξερ με τις λιωμένες πατάτες για να πάρουν τη γεύση, και εναλλάξ προσθέτω λάδι, λεμόνι, σκόρδο, πάντα κατά βούληση.
Αρχίζουμε και δοκιμάζουμε την Αλιάδα, και τι της λείπει. Σίγουρα κάτι θα της λείπει. Λεμόνι; Σκόρδο; Ελαιόλαδο; Θα δοκιμάζετε συνέχεια, έως ότου βρείτε την ισορροπία.
Η πατάτα και η πάστα σκόρδου είναι συνέχεια δίπλα στην αλιάδα μου, και προσθέτω πότε το ένα και πότε το άλλο…
Προσθέτω λεμόνι…
…Και φυσικά, λάδι! Όχι όσο ελαιόλαδο έβαζε η γιαγιά, αλλά δεν γίνεται Αλιάδα δίχως λάδι!
“Οι γιαγιάδες έβαζαν δάχτυλο για να δοκιμάσουν. Εμείς θα έχουμε συνέχεια το κουταλάκι για τη δοκιμή” μου λέει η μητέρα μου.
“Ποια η διαφορά;”, “Μεγάλη…” Αρκούμαι στην απάντηση της, δεν το ψάχνω παραπάνω…
Μετά το “λάθος” γουδί, προσπαθώ να κάνω υπερήφανη τη γιαγιά δοκιμάζοντας με το δάχτυλο!
Τελευταία δοκιμή και πρέπει να είναι σε ισορροπία όλες οι γεύσεις. Ίσως πρέπει να υπερέχει λίγο το λεμόνι, από εσάς εξαρτάται…
Χρόνια πολλά και του χρόνου!
Χρόνια πολλά!
Θα έκανα υπερήφανη τη γιαγιά μου…
Καλή επιτυχία! xxx
