Σε λίγες ώρες φεύγω για Πάτμο…Μια ολόκληρη εβδομάδα στο νησί της δικής μου Αποκάλυψης.
Στο σαλόνι μου στοίβα από βαλίτσες, σακούλες με λαμπάδες και σοκολατένια αυγά, δώρα, χαρές και ελπίδα.
Λένε, πως όσο πιο δύσκολος ήταν ο χειμώνας τόσο πιο πολύτιμες είναι οι διακοπές. Τότε οι δικές μου θα είναι οι πιο πολύτιμες από όλες.
Όχι, δεν ήταν πιο δύσκολος από άλλων. Και τις χαρές του είχε, και τις επιτυχίες του, και τις εκπλήξεις του. Όπως όλων.
Είχε όμως πολλές ανατροπές. Αλλαγές. Κλείσανε ερμητικά κεφάλαια και άνοιξαν κάποια άλλα. Και έγιναν όλα γρήγορα, σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ζαλίστηκα. Πήρα όμως μία αγκαλιά και συνέχισα.
Θυμάμαι το περσινό Πάσχα. Κάποια δεδομένα είναι διαφορετικά. Τώρα που το σκέφτομαι, πολλά. Οι άνθρωποι όμως ακριβώς οι ίδιοι. Μεγαλείο.
Σε λίγες ώρες φεύγω για Πάτμο.
Θα αφήσω τα αρώματα της να περάσουν από κάθε πόρο του κορμιού μου, τα εκτυφλωτικά της χρώματα να σβήσουν κάθε άλλη εικόνα, να ξεδιψάσω από όλο της το Αιγαίο. Να νιώσω την κατάνυξη της και να δακρύσω μαζί της. Λύτρωση.
Να αφήσω γυμνά τα πόδια μου σε κρυφές παραλίες. Και με καθαρό, αμακιγιάριστο πρόσωπο να κοιτάξω κατάματα την αλήθεια. Τις αλήθειες που σου προσφέρει απλόχερα το νησί. Αρκεί, να το πιστέψεις. Αγάπη.
Να χαθώ στα δαιδαλώδη στενά της χώρας του. Τα έχω μάθει πια, αλλά εγώ θα προσπαθήσω να χαθώ. Θα τα καταφέρω, και ξέρω ποιους θα βρω, ποιοι θα με βρουν. Αγαλλίαση.
Τόσα καλοκαίρια και κανένα Πάσχα σε αυτό το Ιερό νησί. Η ιερότητα του για τον καθένα , άλλη.
Θα προσπαθήσω να στέλνω εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές , τον ήχο της καμπάνας…
Καλό Πάσχα…
