Ένα ζευγάρι πελώρια νυσταγμένα μάτια. Και ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη. Ονειρεύεσαι καλοκαίρια. Μαλλιά ανακατεμένα, δίχως τις ανταύγειες του ήλιου, τα κόψαμε χθες “σε παρακαλώ μαμά μην τα κόψουμε πολύ…” Ακουμπάω ένα απαλό φιλί στις μπούκλες σου, είναι ώρα να ξυπνήσεις. Πρώτη μέρα σχολείου. Β’ Δημοτικού. Δίπλα στο κρεβάτι σου, καλοσιδερωμένη η στολή σου, τα καινούργια σου παπούτσια ακόμη μέσα στο κουτί τους, η καινούργια τσάντα που θα συντροφεύσει όλα τα πήγαινε-έλα σου. Βάζω δύο ευρώ στο πορτοφόλι σου για το κολατσιό σου. Μεγαλώνεις. Δεν είσαι “πρωτάκι” πια. Δεν ανησυχείς για το τι θα αντιμετωπίσεις, ανυπομονείς για αυτούς που θα συναντήσεις. Άλλο ένα φιλί στον ακόμα ηλιοφιλημένο ώμο σου και, χαμογελάς πιο πολύ; Κοιμάσαι; Ξύπνησες; Τι όνειρα βλέπεις;
Σε βλέπω να γλιστράει το χέρι σου από το δικό μου στη στάση του πούλμαν. Πέρυσι με κρατούσες τόσο σφιχτά, σήμερα θέλεις να τρέξεις να προλάβεις να κάτσεις δίπλα στη Λώρα. Να πείτε όλα όσα δεν είπατε τους μήνες των διακοπών. Σε βλέπω να μπαίνεις με ορμή στο σχολείο, βιάζεσαι να μάθεις με ποιους θα κάτσεις στο ίδιο θρανίο. “Θα μου κρατάει θέση η Νέλλυ δίπλα της στο θρανίο;”
Η Λώρα σου λέει με μία ανάσα όλα τα νέα, η Νέλλυ σου κρατάει θέση δίπλα της στο θρανίο, σε τραβάει από την αγκαλιά μου για να σου ψιθυρίσει: “είμαστε τυχερές, η δασκάλα μας είναι όμορφη!” γέλια, χαρές, φωνές, ενθουσιασμός, και άλλες αγκαλιές…
Φεύγω απαλά από την τάξη σου. Χωρίς να αντιληφθείς όλα όσα νιώθω. Ακουμπάω άλλο ένα φιλί στο μάγουλο σου –το κατάλαβες άραγε;– και φεύγω για να μην νιώσεις όλα όσα νιώθω.
Φέτος, δεν έχω “πρωτάκι”. Δεν σε συνοδεύω σε καινούργιο σχολείο, δεν σου γνωρίζω καινούργιους συμμαθητές. Φέτος δεν τρέχω στον στίβο του σχολείου για να είμαι δίπλα σου την ώρα του Αγιασμού, την ώρα που θα φοβάσαι, την ώρα που όλα θα σου είναι ξένα και θα ψάχνεις να με βρεις με τα πελώρια αυτά μάτια. Φέτος τα δάκρυα δεν είναι δικά σου. Είναι δικά μου και δεν θέλω να τα δεις. Που δεν έχω την δύναμη να σου ευχηθώ “καλή αρχή καρδιά μου” χωρίς να συγκινηθώ…
