Ένα διαφορετικό καλοκαίρι: Η πρώτη φορά σε summer school & το θερινό break στο Gstaad
Και ξυπνάς μία μέρα και αντιλαμβάνεσαι πως ήρθε η ώρα να δείξεις εμπιστοσύνη στο παιδί σου. Πως ήρθε η ώρα να βάλεις σε δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μοίρα τα δικά σου “θέλω”, τις δικές σου ανάγκες, τις δικές σου διακοπές, προγράμματα ή οτιδήποτε άλλο φαίνεται τόσο λίγο μπροστά στα όσα θέλεις για το παιδί σου, και να το αφήσεις να ανοίξει τα μικρά ακόμη φτερά του, και να φύγει -έστω για λίγες ημέρες- από την δική σου πελώρια αγκαλιά. Πως ήρθε η ώρα να το αφήσεις να πάρει τις δικές του πρωτοβουλίες για όλα όσα πρέπει να αποφασίσει μόνο του, από το πιο ασήμαντο έως το πιο σημαντικό, σε ένα περιβάλλον που αν και σαφώς προστατευμένο, δεν είναι το οικείο του σπιτιού του. Και βαθιά μέσα σου, ξέρεις πως θα τα καταφέρει θαυμάσια. Και για αυτό, ξυπνάς μία ημέρα και αποφασίζεις πως ναι, μπορείς να το αφήσεις να φύγει για δύο ολόκληρες εβδομάδες για να πάει για πρώτη φορά, σε summer school.
Με τον πατέρα της, αποφασίσαμε να μην την πάμε εμείς στην Ελβετία, παρά να ταξιδέψει μόνη της ως “ασυνόδευτο” παιδί, κι έτσι να αποφύγουμε τους αναπόφευκτους συναισθηματισμούς μόλις φτάναμε στο camp. Την αποχαιρετήσαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο, και πήγαμε να την παραλάβουμε από το Summer School, δεκαπέντε ημέρες μετά… Αν πρόκειται να πάει και το δικό σας παιδί σε summer camp, σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο.
Για κάθε παιδί, αυτή η “πρώτη φορά” έρχεται σε διαφορετική ηλικία. Για την Ελμίνα, ήρθε εφέτος το καλοκαίρι, στα οκτώμισι της χρόνια. Και τόσο ο πατέρας της όσο και εγώ, την προετοιμάσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε ώστε να χαρεί όσο πιο πολύ γίνεται αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, που τόσο ο πατέρας της όσο και εγώ είχαμε πρωτοδοκιμάσει σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν τελειώναμε την Πέμπτη Δημοτικού.
Αλλά όσο καλά και αν έχεις προετοιμάσει το παιδί για αυτή την εμπειρία μακριά από το σπίτι, εσύ στην πραγματικότητα δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Αν μου έλειψε; Πολύ. Τόσο πολύ που καμιά φορά, πονούσε. Αν ένοιωσε homesick; Τις τρεις πρώτες ημέρες, όπως ακριβώς μας είχε προετοιμάσει το σχολείο. Τις τρεις πρώτες ημέρες, με έπαιρνε πριν κοιμηθεί το βράδυ, και έκλαιγε. Και εγώ σκούπιζα σιωπηλά τα δικά μου δάκρυα, για να μην τα ακούσει. Όμως κατά την διάρκεια όλης της ημέρας, δεν με έπαιρνε ούτε ένα τηλέφωνο. Όπως και για τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες. Δεν είχε χρόνο, ρουφούσε ενθουσιασμένη όλες αυτές τις μοναδικές, πρωτόγνωρες εμπειρίες που της πρόσφερε το σχολείο και η ζωή της, μακριά από το σπίτι… Και όσο δεν με έπαιρνε τηλέφωνο, τόσο πιο ευτυχισμένη ήμουν και εγώ. Γνωρίζοντας πως ναι, η κόρη μου μεγαλώνει, και εγώ οφήλω να βάλω σε δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μοίρα τα δικά μου “θέλω”, τις δικές μου ανάγκες, τις δικές μου διακοπές, προγράμματα ή οτιδήποτε άλλο φαίνεται τόσο λίγο μπροστά στα όσα θέλω για αυτήν, και να την αφήσω να ανοίξει τα μικροσκοπικά φτερά της, και να φύγει -έστω για λίγες ημέρες- από την δική μου πελώρια αγκαλιά.
Η λαχτάρα μου μόλις πάω να την παραλάβω, θα είναι ακόμη μεγαλύτερη…
Μέσα Ιουλίου, και το αυτοκίνητο πλησιάζει το ξενοδοχείο μας, που συνήθως το βλέπουμε ντυμένο στα λευκά. Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το Gstaad καλοκαίρι, είναι όμως η πρώτη φορά που μέχρι να αντικρίσω τα πανέμορφα μάτια της κόρης μου, δεν έχω μάτια για τίποτε άλλο. Ούτε καν για αυτό, το μαγικό σκηνικό του Gstaad Palace…
Follow me…
Μου ζητήσατε να γράψω για τις δύο αυτές εβδομάδες που έλειπε η κόρη μου σε summer school, στην Ελβετία. Θα προσπαθήσω να το κάνω, χωρίς συναισθηματισμούς, όπως προσπάθησα να περάσω τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες. Αλλιώς, δεν παλεύεται…
Έχουμε ξυπνήσει από τις 4.30′ το πρωί για να προλάβουμε την πτήση για Ζυρίχη, μιας και στις 18.00′ πρέπει να είμαστε στο σχολείο, όπου σήμερα είναι το αποχαιρετιστήριο πάρτι πρις τιμή των γονιών. Παρόλα αυτά, τα παιδιά δεν θα τα παραλάβουμε σήμερα, αλλά αύριο…Θα αντέξω; Μπορώ να κάνω και αλλιώς…;
Με την αγαπημένη μου Μαρίλυ. Μόνο αυτή μπορεί να με καταλάβει, μιας και αυτή την εμπειρία την ζούμε μαζί…
Ολοκληρώνουμε το γεύμα μας με pistachio ice cream, για να γλυκάνουμε την ώρα μέχρι να αγκαλιάσουμε τις κόρες μας, δεκαπέντε ημέρες μετά…
Φτάνω στο σχολείο και η καρδιά μου πάει να σπάσει…
Πάω κατευθείαν στο δωμάτιο που μοιράζεται με την room mate της, μία Κινεζούλα που τόσα έχω ακούσει από την Ελμίνα για αυτήν…
Δεκαπέντε ημέρες μετά…
Θέλει να μου δείξει τα πάντα: το δωμάτιο της, την βεράντα της, τα γήπεδα, την τραπεζαρία, την αίθουσα που γίνονται τα πάρτι, τις αίθουσες που έκανε γαλλικά…Εγώ το μόνο που θέλω είναι να την έχω αγκαλιά και να ακουμπάω γλυκά φιλιά στις μπούκλες της…
Με τον πατέρα της, έξω από το δωμάτιο της…
Πάει να αλλάξει μιας και σε λίγα λεπτά ξεκινάει το cocktail για τους γονείς, το δείπνο, όλα όσα έχουν προετοιμάσει τα παιδιά για εμάς, το θεατρικό τους, το slideshow με όλα όσα έκαναν δεκαπέντε ημέρες, και φυσικά, το Disco Party…
Βλέπω πολλές αλλαγές στο παιδί μου. Ή, μπορεί να μου φαίνεται. Η Μαρίλυ με σκουντάει στον ώμο, τις ίδιες αλλαγές διαπιστώνει και αυτή, στο δικό της παιδί. Φαίνεται πιο ανεξάρτητη. Πιο ώριμη. Μου δείχνει το δωμάτιο της, το έχει τόσο τακτοποιημένο όσο θα της το είχα εγώ. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά, μας αφήνει να πάμε να δούμε τους χώρους του camp, και αυτή πάει να βρει τους φίλους της που μοιράστηκε μαζί τους τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες. Φίλους και παρέες από την Αγγλία, από την Γαλλία, και από την Ελβετία. Φίλες από την Νέα Υόρκη, από την Μόσχα, την κολλητή της από την Κίνα… Έχουν πλέον τα δικά τους αστεία, τις κοινές τους αναμνήσεις, δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Έχουν ανταλλάξει στοιχεία για να αλληλογραφούν, συγκινούνται που θα πρέπει να χωρίσουν. Πάει να σερβιριστεί με τους φίλους της, χωρίς την βοήθεια μου, επιλέγει να φάει raclette και να πιει apple juice, δεν έχασε το κινητό τηλέφωνο που της εμπιστευτήκαμε μόνο για αυτές τις δύο εβδομάδες, στην πραγματικότητα, δεν έχασε ούτε κάλτσα. Είναι πεντακάθαρη, από τις φωτογραφίες βλέπω πως φορούσε τα κατάλληλα με τον καιρό ρούχα, βάζει την πετσέτα της στα πόδια της μόλις κάτσει στο τραπέζι χωρίς να της το υπενθυμίσω εγώ, έστω κι αν γίνεται χαμός από τα γέλια τους την ώρα του φαγητού θυμάται πως πρέπει να έχει τους αγκώνες της εκτός τραπεζιού… Το παιδί μου τα κατάφερε θαυμάσια μακριά μου, αξίζει όλη την εμπιστοσύνη μου, και άλλη τόση. Το παιδί μου μεγάλωσε, ή έστω μεγαλώνει, σκουπίζω άλλο ένα δάκρυ, όσο αυτή σκουπίζει διακριτικά με την πετσέτα της το στόμα της…
Όσο κι αν μου έχει λείψει, προτιμώ να την βλέπω να περνάει τόσο καλά με τους φίλους της. Όσο κι αν τις τρεις πρώτες ημέρες με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε πως της έχω λείψει, σήμερα μου ζητάει να παραμείνει για άλλη μία εβδομάδα εδώ! “Με τίποτα!” της λέω και της ακουμπάω άλλο ένα φιλί πριν φύγω, για να επιστρέψω αύριο να την πάρω μαζί μου αυτή την φορά. “Τουλάχιστον του χρόνου μπορώ να μείνω τρεις εβδομάδες;” ακούω την φωνή της από μακριά…
Eggs benedict για πρωινό, πριν ξεκινήσουμε από το ξενοδοχείο για να παραλάβουμε τα κορίτσια μας!
Η επιβλητική Rolls Royce έξω από το Palace…
Η συγκεκριμένη αντίκα μεταφέρει τους πελάτες του ξενοδοχείου όπου αυτοί θέλουν, ένα extra service που όσο cool κι αν είσαι, πάντα το φωτογραφίζεις!
Όσες φορές κι αν έχει φωτογραφηθεί η ταμπέλα του δρόμου δίπλα στο Gstaad Palace, ποτέ δεν είναι αρκετές…
Η πιο ωραία ημέρα του κόσμου!
Και η πιο ωραία εικόνα του κόσμου… (Αθάνατη Ελληνίδα μάνα!)
Βόλτες στο χωριό, για να μου δείξει όλα όσα θέλει… Και νόμιζα πως θα της τα έδειχνα εγώ…
Ναι, εγώ είμαι αυτή που λέω πως το καλοκαίρι δεν το κουνάω από την Ελλάδα και από το μπλε της, και είναι ανοησία να πας οπουδήποτε αλλού εκτός από τα νησιά της. Όμως, μιας και ήρθαν έτσι τα πράγματα, διαπιστώνω για άλλη μία φορά τις ομορφιές και αυτού του τόπου, κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Διαφορετικά όμως όμορφα. Ξεκούραστα. Με άπειρες επιλογές. Επίσης διαπίστωσα πως όπως το ξενοδοχείο, έτσι και το χωριό είναι γεμάτα κόσμο. Όμορφο, πολύ όμορφο κόσμο…
Η ημέρα είναι πανέμορφη, κάνουμε βόλτες, οι οποίες μας οδηγούν εκεί στις αίθουσες που έκανε κάθε πρωί μάθημα γαλλικών. Μου λέει ιστορίες…
Κάνουμε βόλτες, κάνουμε πλάκες, το μεσημέρι, παρά την ζέστη σταματάμε για …raclette!
To δείπνο σε αυτό το ξενοδοχείο είναι από μόνο του μία εμπειρία, και αν και το Le Grill Rôtisserie είναι κάθε Σάββατο reserve για γάμους, το Le Grand Restaurant και φυσικά, το La Grande Terrasse αποτελούν το απόλυτο σκηνικό για ένα μαγικό θερινό break…
Άλλο ένα πρωινό…
Η Ελμίνα και η Κατερίνα κατευθύνονται στα tennis courts του Palace για έναν αγώνα πριν πάνε να παρακολουθήσουν τον τελικό του Swiss Open Gstaad…
Δίπλα τους παίζουν δυνατό τένις κορυφαίοι παίκτες και εμείς φοβόμαστε πως τα κορίτσια θα ντραπούν, έστω θα κομπλάρουν. Καμία σχέση, μπαίνουν στο γήπεδο και παίζουν το παιγχνίδι τους. Τα κορίτσια μας μεγάλωσαν…
H Golubic έγινε η πρώτη Ελβετίδα τενίστρια που κέρδισε WTA τίτλο στο Gstaad, καθώς και η πρώτη που κέρδισε γενικά τίτλο στο Gstaad από το 1978, όταν έγινε για τελευταία φορά τουρνουά στη μικρή πόλη του Saanen.
Στον τελικό του Ladies Championship Gstaad, η 23χρονη Golubic, η οποία έχει Σέρβα μητέρα και Κροάτη πατέρα, επικράτησε της Kiki Bertens με 4-6, 6-3, 6-4.
Η 23χρονη, η οποία κατάφερε να αξιοποιήσει και τα 7 break points που δημιούργησε – δύο από αυτά στο 3ο σετ – ολοκλήρωσε την ανατροπή της σε κάτι περισσότερο από δυο ώρες, για να κατακτήσει τον πρώτο τίτλο της καριέρας της.
“Είναι στ’ αλήθεια εκπληκτικό. Τον Μάρτιο προκρίθηκαν στο Katowice και κέρδισε έναν αγώνα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά για πάνω από ένα χρόνο που έπαιξα σε τουρνουά της WTA. Στο ‘s-Hertogenbosch έπαιξα στα προημιτελικά και είχα υπέροχες εμπειρίες. Βελτιώθηκα ακόμα περισσότερο και τώρα είμαι νικήτρια σε τουρνουά, κάτι που μου δίνει απίστευτα συναισθήματα”, δηλώνει η Golubic.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για το τελευταίο δείπνο πριν την αυριανή μας επιστροή στην Αθήνα…
Η ώρα του Aperol Spritz κάτω από τις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων, δίπλα στο συντριβάνι και στο πιάνο με τις υπέροχες μελωδίες…
Την ώρα του δείπνου ο Gildo Bocchini μας βοηθάει στις επιλογές μας. Με ένα διάλειμμα εννέα ετών για το Κλαμπ της Εκάλης, βρίσκεται στο Gstaad Palace για 53 ολόκληρα χρόνια… Εξού και το τιμητικό όνομα του Gildo’s Ristorante στο Palace…
Και αρχίζει την προετοιμασία της extraordinaire μακαρονάδας του, μπροστά στο τραπέζι μας. Μία ιεροτελεστία για να τιμήσει τα ολόφρεσκα υλικά του…
“No one should ever leave the Gstaad Palace without having visited Gildo’s Ristorante. Authentic Italian Cuisine prepared by world class Chefs is awaiting you in the heart of the Swiss Alps. Named after our Head Maître D’ who has been an indispensable part of the Palace since the sixties, Gildo Bocchini and his Italian team will accompany you through an evening of fine casual dining…” προτρέπει ο θρύλος του ξενοδοχείου για τις Ιταλικές σπεσιαλιτέ του Gildo…
Οι πένες του Gildo για τον Χρίστο. Με tomato cherries, σκόρδο, pesto βασιλικού, κουκουνάρι, ξίσμα λεμονιού…
Και το Tournedos de boeuf suisse grille’ champagnarde de queue de boeuf. Όνειρο…
Το τελευταίο δείπνο μας στο Gstaad ολοκληρώνεται με μία συγκλονιστική Crème caramel…
Και το μαγικό σκηνικό των Άλπεων, φωτισμένων από την πανσέληνο του Ιουλίου…
Είναι ένα καλοκαίρι αλλιώτικο από τα προηγούμενα, διαφορετικό από όλα τα άλλα. Όπως από ό,τι φαίνεται θα είναι όλα τα καλοκαίρια μου από εδώ και πέρα, όσο μεγαλώνει η κόρη μου και όσο διαφοροπούνται τα προγράμματα της. Όχι καλύτερα ούτε χειρότερα. Διαφορετικά. Όπως η πανσέληνος του Ιουλίου, όπως την αντίκρισα πίσω από το παλάτι…
Καλή συνέχεια καλοκαιριού….xxx
