Μένω πιστή στις συνήθειες μου. Μία από αυτές, είναι κάθε Πέμπτη να αγοράζω την Εστία. Γιατί μόνο κάθε Πέμπτη; Πρώτον, γιατί δεν έχω χρόνο να διαβάζω εφημερίδες. Δεύτερον, γιατί έτσι η ιεροτελεστία της ανάγνωσης παίρνει με μιας μεγαλύτερη αξία. Τρίτον, γιατί κάθε Πέμπτη απολαμβάνω τα μονόστηλα της φίλης μου, της Μαρίας Μπαλοδήμου…
Όπως κάθε Πέμπτη, έτσι και χθες, την ώρα που περίμενα έξω από το μάθημα πιάνου της Ελμίνας, πίνοντας τον απογευματινό καφέ μου, ρούφιξα άλλο ένα υπέροχο άρθρο, και το μοιράζομαι μαζί σας…
ΕΔΩ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ…
της Μαρίας Μπαλοδήμου
Φεύγουν… Σαν τα διαβατάρικα πουλιά. Σκορπίζουν στην Δύση κι αφήνουν πίσω τους μια Ελλάδα που τους έχει ανάγκη για να μη δύσει. Δε φεύγουν ως “κοινωνικό πλεόνασμα” όπως παλιά. Φεύγουν ως “εθνικό υστέρημα” για να εξυπηρετήσουν ανάγκες του ανεπτυγμένου Βορρά. Επιστήμονες σπουδαγμένοι με τα ελληνικά κεφάλαια. Με το υστέρημα των γονιών τους. Με τη φαντασία και τη δημιουργικότητα που θα στερηθεί η πατρίδα.
Δεν είναι η κρίση που τους διώχνει. Είναι η απόκριση που περιμένουν για να ονειρευτούν και πάλι…Και δεν την παίρνουν από καμιά επίσημη αρχή. Πάνε τέσσερα χρόνια που η Υγεία, η Παιδεία, η Εργασία, η Δημοκρατία, ασθενούν βαριά και τα καλά νέα για το πρωτογενές πλεόνασμα δεν αρκούν για να μην πάρουν την απόφαση της φυγής. Δε πιστεύουν πως η νοοτροπία άλλαξε και η αξιοκρατία θα κυριαρχήσει. Δεν έχουν άλλη υπομονή.
Μα, ποιος είναι ο σύγχρονος οικονομικός μετανάστης; Νέος, καταρτισμένος και διψασμένος για δουλειά. Με ανώτατες σπουδές, γλώσσες και σελίδα στο Ίντερνετ. Σύμφωνα με τα στοιχεία του καθηγητού οικονομικής γεωγραφίας κ. Λόη Λαμπριανίδη, το 73% των επιστημόνων που έφυγαν στην αλλοδαπή με την κρίση, έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές, ενώ ένα 51,2% έχει πάρει και διδακτορικό.
Το 2011, πάνω από 130.000 Έλληνες πτυχιούχοι είχαν ήδη εγκατασταθεί στο εξωτερικό. Σήμερα ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Η Γερμανία, απορροφά τους περισσότερους. Το 2012, τριάντα τέσσερις χιλιάδες έφυγαν για τη Γερμανία, αριθμός αυξημένος κατά 43% σε σχέση με το 2011. Εκείνη τη χρονιά, η Γερμανία είχε ζητήσει επισήμως, 1.200 γιατρούς. Αρκετοί γιατροί εγκαταστάθηκαν και στην Ελβετία. Από τον Νοέμβριο του 2012 μέχρι τον ίδιο μήνα του 2013, οι μετανάστες από την Ελλάδα στη Νορβηγία αυξήθηκαν κατά 49%.
Το 2013, η Νορβηγία ζήτησε επισήμως 600 μηχανικούς. Τα τελευταία χρόνια με την κρίση, υπολογίζεται ότι οι γιατροί και μηχανικοί που εγκατέλειψαν την χώρα μας είναι πολλές χιλιάδες. Μα, πού βρέθηκαν τόσοι;
Στην Αυστραλία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μεταναστεύσεως, που δε μετρούν τους ομογενείς με αυστραλιανά διαβατήρια και τα παιδιά τους, από το καλοκαίρι του ’12 μέχρι του 2013, 1873 Έλληνες επιστήμονες μετανάστευσαν εκεί. Επίσης, δόθηκαν 7.222 τουριστικές βίζες σε Έλληνες, που τους εξασφαλίζουν άδεια παραμονής και εργασίας για ένα χρόνο. Η ροή των Ελλήνων μεταναστών προς τον Καναδά, αυξήθηκε πέρυσι κατά 156% Στη Μεγάλη Βρετανία, μετανάστευσαν πέρυσι 6.860 Έλληνες, χωρίς να υπολογίσουμε όσους δεν είχαν “κλείσει την πόρτα πίσω τους” και επέστρεψαν ή δεν έφυγαν με τον πέρας των σπουδών τους.
Οι Αραβικές χώρες έχουν απορροφήσει πάνω από 120.000 Έλληνες που έφυγαν στα χρόνια της κρίσεως. Όσο κι αν είναι δύσκολη η ζωή σε χώρες τόσο απόμακρες από τον πολιτισμό μας, οι προσφορές γίνονται όλο και πιο δελεαστικές. Η Κωνσταντινούπολη και άλλες “χαμένες πατρίδες”, έχουν γίνει και πάλι πόλος έλξεως για τα εμπορικά πνεύματα που θέλουν να ξεχνούν το παρελθόν του ελληνισμού εκεί. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ, σήμερα, 4,1% του πληθυσμού της Ελλάδος, ετοιμάζονται ή ψάχνουν τόπο για να μεταναστεύσουν.
Στην πατρίδα μας που απογυμνώνεται από το ανθρώπινο δυναμικό της, κάποιοι “Λεωνίδες” επιμένουν να παραμένουν και να αγωνίζονται για όσα τους άφησαν κληρονομιά οι πρόγονοί τους. Επιμένουν να ονειρεύονται και να κτίζουν (έστω με ελάχιστους μηχανικούς) μια νέα Ελλάδα. “Νικήσαμε μια φορά τους Γερμανούς”, λένε, “θα τους διώξουμε και πάλι. Θα νικήσουμε τον πόλεμο με όποια όπλα διαθέτουμε”. Ένα νέο κίνημα απλώνεται στην Ελλάδα με το σλόγκαν, “ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ”. Όπως οι ίδιοι διακηρύττουν, μένουν από άποψη, από πείσμα, από ανάγκη. “ Μένουμε για να <<την παλέψουμε>>, ο ένας δίπλα στον άλλο. Για να χτίσουμε την επόμενη μέρα”.
Ένα νέο κορίτσι, μέλος του κινήματος, γράφει: “…Τα πρωινά του Σαββάτου μιλάω στο Skype με όλον τον πλανήτη-είναι απαραίτητο αυτό; Αποφασίστε ποιοι θα φύγετε να ξέρουμε πόσες φορές θα αποχαιρετίσουμε στο αεροδρόμιο, πόσες φορές θα κλάψουμε…Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πώς είναι να αποχωρίζεσαι φίλους διαρκώς, μέχρι να το ζει κάθε δυο μήνες…”
Εδώ να μείνεις αναποφάσιστε μετανάστη. Γιατί…όπου κι αν είσαι, η Ελλάδα θα σε πληγώνει. Γιατί το Skype μεγαλώνει την απόσταση δε την μικραίνει. Και δε βλέπεις τα δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλα της μάνας σου. Γιατί εδώ μάτωσες τα γόνατά σου όταν μικρός έπαιζες με τους φίλους σου. Γιατί εδώ έχεις “τα ζωντανά” και τα “πεθαμένα” σου. Γιατί…όταν βγαίνει ένας ανοιξιάτικος ήλιος το Φεβρουάριο, πίνεις το ούζο σου με παρέα στην ακροθαλασσιά και οι πληγές επουλώνονται!
