Διαβάζοντας για πολύτιμες ανατολές και μαγικές δύσεις, στις Σπέτσες πάντα!

Είναι αυτές οι μέρες, οι πολύτιμες, οι μεγάλες και οι σπουδαίες. Αυτές που μου έχουν απομείνει εδώ στο νησί μέχρι την επιστροφή μου, αυτές που αποζητάω όλο τον χειμώνα, που σαν θησαυρό φυλάω κάθε δροσερή ανάμνηση τους. Φυλλομετράω στιγμές, ολοκληρώνω όσα ήθελα να κάνω πριν τραβήξω τις λευκές κουρτίνες που επέτρεπαν στον ήλιο να λούσει τις ημέρες μας, πριν κλείσω πίσω μου και αυτό το καλοκαίρι. Είναι αυτές οι τελευταίες ημέρες στο νησί που κουβαλάω μαζί μου κάθε του εικόνα. Λίγες μόλις ημέρες πριν φύγω από τις Σπέτσες, αποτελειώνω και τα βιβλία μου, τελευταίο άφησα το πιο αγαπημένο. Αυτό που περιγράφει τις ομορφότερες ανατολές και δύσεις του νησιού μου.

Λέξεις εμπνευσμένες από ζωές γεμάτες όνειρα, εμπνευσμένες από διψασμένες καρδιές και καταδικασμένες αγάπες, σελίδες γεμάτες αγαπημένες εικόνες και αρώματα και ιστορίες γεμάτες Σπέτσες. Κάθε λέξη και μία εικόνα, κάθε σελίδα και μία ανατολή. Το βιβλίο “Μία Ανατολή μετά από κάθε Δύση” που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Ελευθερουδάκη” και σε επιμέλεια του ιστορικού και συγγραφές Παύλου Παρασκευαΐδη, είναι το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της Μαρίας Βιγκλιάρη, η οποία άδραξε την ευκαιρία που της πρόσφερε απλόχερα το πρόσφατο lockdown για να ολοκληρώσει ένα όνειρο είκοσι ετών, αυτό της έκδοσης αυτού του βιβλίου.

Η Μαρία Βιγκλιάρη έξω από το κατάστημα Mare, στην Ντάπια. Κρατάει το βιβλίο της, ένα όνειρο είκοσι ολόκληρων ετών

Πρώτη ημέρα του Σεπτεμβρίου, ημέρα που παραδοσιακά αδειάζει από επισκέπτες το νησί, εγώ παίρνω το ψάθινο μου καλάθι και κατευθύνομαι στο κατάστημα “mare” στην καρδιά της Ντάπιας, όπου έχω ραντεβού με την ιδιοκτήτρια του και συγγραφέα του “Μία Ανατολή μετά από κάθε Δύση”, την μοναδική Μαρία, για να μου δώσει το βιβλίο της, να μου υπογράψει μία όμορφη αφιέρωση, να το πάρω μαζί μου και έκτοτε έως σήμερα να το κουβαλώ και να διαβάζω τις υπέροχες σελίδες του όπου κι αν βρεθώ.

Με την Μαρία Βιγκλιάρη προχθές το πρωί, στη Ντάπια

Στο αγαπημένο μου τραπέζι στον Ταρσανά. Στο μαρμάρινο τραπέζι κάτω από την πέργκολα της βεράντας μου. Στον μώλο του Άγιου Μάμα, στο ταβερνάκι των Αγίων Αναργύρων, στις βεράντες του Ποσειδωνίου ή στη δροσιά του κρεβατιού μου. Ταξιδεύοντας μέσα από τις λέξεις της Μαρίας, όπου θέλει η πένα της να βρεθώ. Της Μαρίας που γεννήθηκε στις Σπέτσες, περήφανη για το νησί της και για τον τόπο της, μεγαλύτερη από τα τρία αδέλφια της, “με πολλές φλόγες μέσα μου” -όπως της αρέσει να λέει-, και με αγάπες πολλές, τον χορό, τα τραγούδια, το θέατρο, τα κοινά, το εμπόριο. “Το αγαπημένο μου παιχνίδι σαν παιδί ήταν ένας αυτοσχέδιος πάγκος με μία υποτυπώδη ζυγαριά, να πουλάω και να ζυγίζω οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου, περιμένοντας τα παιδιά της γειτονιάς να ψωνίσουν, πληρώνοντας με εικονικά χρήματα” αυτοσυστήνεται η Μαρία.

Η Μαρία μεγαλώνει, τελειώνει τη Σχολή της, παντρεύεται, κάνει παιδιά. Ξυπνάει το εμποριλίκι μέσα της, κάνει μαγαζιά και άλλες φλόγες της σκεπάζονται και ξεχνιούνται για πολλά χρόνια. Τα παιδιά μεγαλώνουν, ό,τι για καιρό έχει φυλαγμένο μέσα της αρχίσουν να βγαίνουν ένα ένα. Η Μαρία συμμετέχει πάντα στα κοινά, συμμετέχει στον Πολιτιστικό Σύλλογο Σπετσών σαν ενεργό μέλος του θεατρικού τμήματος και στο τοπικό παράρτημα παραδοσιακού χορού του Λυκείου Ελληνίδων, κατεβαίνει σα δημοτική σύμβουλος και ορίζεται αντιπρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου του νησιού, όλα καλά μέχρι εδώ, μόνο που να…. Ένα της χρωστούσε. Να εξωτερικεύσει και να αποτυπώσει τη φαντασία και ό,τι είχε κλεισμένο στην καρδιά της. “Και στη δύση των πρώτων πενήντα χρόνων της ζωής μου, κατάφερα να εκπληρώσω το μεγάλο και πολύτιμο όνειρο μου, αυτό ακριβώς που κρατάς στα χέρια σου…” μου λέει καθώς ακουμπάει απαλά το βιβλίο της στην αγκαλιά μου.

Είναι αυτές οι μέρες, οι πολύτιμες, οι μεγάλες και οι σπουδαίες. Αυτές που μου έχουν απομείνει εδώ στο νησί μέχρι την επιστροφή μου, αυτές που αποζητάω όλο τον χειμώνα, που σαν θησαυρό φυλάω κάθε δροσερή ανάμνηση τους. Αυτές τις ημέρες επέλεξα για να ρουφήξω απόλυτα διψασμένη τις υπέροχες ιστορίες που τόσα χρόνια κρατούσε στο συρτάρι η Μαρία Βιγκλιάρη. Ιστορίες όχι πραγματικές, αλλά συνυφασμένες με τα βιώματα της εδώ στο νησί, με ονόματα λατρεμένα και μέρη αγαπημένα, αλληλένδετα και άσχετα μεταξύ τους.

Σε ευχαριστώ Μαρία που μου γνώρισες τον Νικόλα και την Ασπασία, τον Άγγελο και την Ζωή. Σε ευχαριστώ που με τις σελίδες σου αποχαιρετάω αυτό το καλοκαίρι, είναι ο ομορφότερος επίλογος που θα μπορούσα να ονειρευτώ.

Αν θέλεις να αποκτήσεις και να διαβάσεις το “Μία Ανατολή μετά από κάθε Δύση” της Μαρίας Βιγκλιάρη, μπορείς να το παραγγείλεις στο books.gr, εδώ! Κάντο και θα με θυμηθείς…