Τα γέλια από τα παιδιά. Και ξεγνοιασιά. Γλυκός ύπνος, κοινά όνειρα και πρώτες ηλιαχτίδες με την φίλη της , την Ιλεάνα. Easter egg hunt με όλη την παρέα. Πόσα παιδιά, είκοσι; Στο σπίτι του Βασίλη και της Μέλανι Δαλακούρα να ψάχνουν τα Πασχαλινά τους αυγά και ξυπόλητα να εξερευνούν πιθάρια, ταράτσες, κάθε πιθανή σπιθαμή.
Ξεχύνονται όλα στα στενά της χώρας και πάνε στον φούρνο να αγοράσουν κουλούρια και κρουασάν. Ψάρεμα με την απόχη. Της την έκανε δώρο ο Γιώργος. Και έπιασε τον πρώτο της αστερία. Του δίνει ένα φιλί, βγάζουμε φωτογραφία. Οι πιο έντονες εικόνες του Πάσχα στην Πάτμο.
Και άλλες. Φορούν τα μακριά λινά τους φορέματα , ψάθινα καπέλα και πάνε βόλτες χέρι χέρι στο Μοναστήρι. Κρατάνε και ψάθινα καλάθια να μας φέρουν λουλούδια για να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά. Τα μάγουλα τους είναι αναψοκοκκινισμένα από τον ήλιο. Και από τον ενθουσιασμό. Λένε ιστορίες γύρω από το μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι και καταστρώνουν σχέδια για αυριανές εξορμήσεις. Αποκαμωμένα το βράδυ, ζωγραφίζουν στο κρεβάτι ήλιους και ακρογιαλιές, μέχρι να κοιμηθούν με χαμόγελο στα χείλη. Τι όνειρα να βλέπουν;
Πάνε να προσκυνήσουν τον Επιτάφιο, ακολουθούν τις Μυρσίνες για να οδηγηθούν στην Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Από τα μπαλκόνια οι κυράδες της Χώρας ραίνουν μύρα…
Στην Λάμπη βλέπω την Ιλεάνα Μακρή, στον Γιάγκο τον Πίτερ Οικονομίδη. “Hello, when you need a break from this crazy world, come home for a few days and refresh your spirit. Something from home will go back with you, deep inside you. And it’s yours to keep. Forever. With love, Greece”. “Καλωσόρισες” του λέει η Βανέσσα…
Στην Ανάσταση τα παιδιά δεν τα παίρνουμε μαζί μας. Θα τα πάμε αύριο στο Μοναστήρι να ανάψουν τις λαμπάδες τους από το Άγιο Φως. Μεγάλο Σάββατο διασχίζουμε την πύλη του Μοναστηριού.
Κατάνυξη και δέος. Ψαλμοί, φως μόνο από τα κεριά, μυρωδιές από τις Μυρσίνες. Μέσα σε τεράστιες ψάθινες καλαθούνες κεριά για τους πιστούς. Δίνουμε το φιλί της Αγάπης και ευχές. Δίπλα μου οι γνωστές παραδοσιακές οικογένειες της Πάτμου που έχουν ενσωματωθεί με τις αγαπημένες εικόνες του νησιού. Και άλλοι φίλοι, πολλοί. Ο Γιάννης Κούστας αγκαλιά με την κόρη του. Ο Δημήτρης και η Αρετή Δαλακούρα. Ο Βασίλης και η Χαρά Καίσαρη. Η Ράνια Φιλίππου αγκαλιάζει τρυφερά τα παιδιά της. Ο Πέτρος Γερουλάνος μας πιάνει από το χέρι και μας οδηγεί στα μυστικά του Μοναστηριού. Τα ξέρει καλύτερα και από το χέρι του. Δεν θέλουμε να φύγουμε. Δεν κουνιέται κανείς. Τα τηλέφωνα και τα μηνύματα με ευχές μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα, φεύγουμε για να μην ενοχλήσουμε το τώρα.
Διασχίζουμε τα δαιδαλώδη στενά, προσπερνάμε blue blooded μπουγάδες, αγέρωχα αρχοντικά και ασβεστωμένα νοικοκυριά και κατευθυνόμαστε στην Αστοιβή για την μαγειρίτσα υπό το φως των κεριών. Χριστός Ανέστη. Αληθώς!
Κυριακή του Πάσχα ανοίγω τα μάτια μου νωρίς και αντικρίζω για άλλη μία φορά το Αιγαίο. Δεν φοράω γυαλιά. Το σπίτι που φιλοξενούμαι , το σπίτι της οικογένειας Γερουλάνου είναι του 10ου αιώνα, και ο τοίχος του ξεκουράζει τους αιώνες του πάνω σε αυτόν του Μοναστηριού. Βγαίνω ξυπόλητη στην εξωτερική τραπεζαρία, αυτή δίπλα στον φούρνο, και αρχίζω την μαγειρική για το σημερινό γεύμα. Έχουμε καλεσμένους…
Πόσοι είμαστε; Σαράντα; Πενήντα; Τι σημασία έχει; Είμαστε ευτυχισμένοι που είμαστε όλοι μαζί, μοιραζόμαστε το κέφι και μοιράζουμε τις δουλειές. Ο Πέτρος ψήνει από τα ξημερώματα τα αρνιά, μαζί με τον πατέρα του Στέφανο Γερουλάνο και τους υπόλοιπους άντρες. Η μητέρα του η Νάντα , άψογη οικοδέσποινα έχει φροντίσει την παραμικρή λεπτομέρεια. Φοράει στα παιδιά κρεμαστά αυγά, διαλεγμένα από το Μουσείο Μπενάκη. Η Βανέσσα κρεμάει Πασχαλινά στολίδια στα δέντρα, στρώνει τραπεζομάντιλα και φτιάχνει αυτοσχέδιες πέργκολες με λινά πανιά. Η Στέλλα Περβανά έχει αναλάβει τα γλυκά, η Άννα Μάνου τις σαλάτες. Εγώ, τις πίτες, τις τάρτες και το τζατζίκι…
Φίλοι από την Αθήνα, από την Πάτμο και από το εξωτερικό καταφτάνουν με δώρα και ευχές. Τα παιδιά τρέχουν ανάμεσα μας τσουγκρίζουν αυγά, και τρώνε φράουλες.
Το απόγευμα, όλοι μαζί πάμε στην παραλία του Κάμπου και μας παίρνει ο ύπνος κάτω από τις ομπρέλες που μας προστατεύουν από τον αυθάδικο ακόμα ήλιο. Παντού άσπρο και μπλε.
Ο ήχος μίας καμπάνας από μακριά συντροφεύει τα όνειρα μας…Τι όνειρα βλέπαμε;