Ένα πανάρχαιο έθιμο ζωντανεύει κάθε χρόνο στις Σπέτσες….
Η Μαρία Σκούρτη εξηγεί: “Στις 30 του Απρίλη έχουμε σαν έθιμο στο νησί να τζαράμε τον Μάη. Το ρήμα τζαράω σε απλά Ελληνικά μεταφράζεται τραβάω, σέρνω. Παρέες νεαρών (συνήθως) ατόμων παλιότερα τρέχοντας ή με ποδήλατα, σήμερα με μηχανάκια, σέρνουν πίσω τους τενεκάκια και αντικείμενα που προκαλούν θόρυβο, παραμονή της πρωτομαγιάς.”
Ένα παιδί τζαράει τον τενεκέ στη γειτονιά του…Φωτογραφία από την Βαρβάρα Μπρατοπούλου
Ο Γιάννης Μπούφης θυμάται: “Όταν ήμασταν παιδιά και πλησίαζε ο Μάης, ψάχναμε στα ρέματα να βρούμε πεταμένες κατσαρόλες, τηγάνια, κουβάδες, ταψιά και τενεκέδες. Τα δέναμε με σπάγγους και στις 30 Απριλίου τρέχαμε όλα τ’αγόρια στους δρόμους της Ανάληψης και κάναμε σαματά. Το ίδιο κάνανε τα παιδιά στις άλλες γειτονιές, Καστέλι, Σουρμπούτι κλπ. Ούτε ποδήλατα είχαμε ούτε μηχανάκια, τρέχαμε ξυπόλητοι στους χωματόδρομους, μεσ’τη σκόνη και το σαματά.”
Μπορεί να είναι και δύο παιδιά…
Το τζάρισμα είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που σημαδεύει το τέλος του χειμώνα και την αρχή της άνοιξης. Τη νύχτα της παραμονής του Μάη, στη Γερμανία, χορεύουν οι μάγισσες και τ’αποβράσματα του Άδη. Για να καθαρίσει ο τόπος απο το κακό και να ξανάρθει ο ήλιος και το φώς, οι άνθρωποι κάνουν φασαρία κι ανάβουν μεγάλες φωτιές. Στη Τσεχία φτιάχνουν μάγισσες με σκούπες και κουρέλια και τις καίνε με γιορτινούς χορούς και φαγοπότι.
…Και ακόμα καλύτερα όλοι μαζί!
Χρειάζονται τενεκέδες…
Χρειάζεται κέφι!
Το κείμενο είναι από το site: spetses.wordpress.com
