Και εδώ, στις Σπέτσες, οι μέρες του Αυγούστου κυλάνε άλλοτε νωχελικά, σαν το απολαυστικό ξεφύλλισμα των σελίδων αγαπημένου συγγραφέα, λίγο πριν αφεθείς στα γλυκά φιλιά του μεσημεριανού σου ύπνου στα ανοιχτά της Ζογεριάς, και άλλοτε βιαστικά, σαν τα μεθυσμένα φιλιά που σου αφήνουν την γλυκιά γεύση του ανανά και της καρύδας από την Pina Colada. Και είναι και κάτι βράδια σαν αυτά. Με το φεγγάρι να λούζει τις στιγμές μας όσο ο τραγουδιστός ήχος από τις άμαξες που αφήνουν τις παρέες και η βιασύνη των θαλάσσιων ταξί που φέρνουν στον μόλο του Τσαλδάρη τους επισκέπτες του νησιού, δημιουργούν την ομορφότερη μελωδία της καρδιάς του Αυγούστου. Ο χειμώνας πέρασε, δεν υπάρχει ούτε σαν φευγαλέα σκέψη πια. Τώρα βλέπεις μόνο πρόσωπα χαμογελαστά, φιλημένα από τον ήλιο. Ο αέρας μυρίζει λεβάντα και θρούμπι και ολόδροσο βασιλικό από τα μεγάλα πιθάρια. Στα τραπέζια βλέπεις φίλους. Φίλους παλιούς, άλλους καινούργιους, φίλους από την Ελλάδα, άλλους από το εξωτερικό που παραθερίζουν εδώ. Φίλους από αυτούς που χαίρεται η καρδιά σου. Από αυτούς που μόνο που βλέπεις τα χαμόγελα τους, χαμογελάς.
Ο Χρήστος Ορλώφ υποδέχεται τον Christopher Lambert
Και είναι κάτι παραπάνω από παράδοση πια, κάθε μέσα του Αυγούστου να περιγράφω στο Fay’s Control βραδιές που εξελίσσονται στις βεράντες του Ορλώφ και στα island chic στρωμένα τραπέζια στον μόλο του Αθανάσιου Τσαλδάρη, δίπλα στα παραδοσιακά καΐκια των παραθεριστών των Σπετσών και κάτω από χιλιοτραγουδισμένα φεγγάρια του Παλιού Λιμανιού του νησιού.
Τα τραπέζια του Ορλώφ, αραδιασμένα σαν γλυκά αμυγδαλωτά, στον μόλο του Τσαλδάρη
Μία τέτοια βραδιά ήταν και η προχθεσινή. Στο ένα τραπέζι δεξιά μου δειπνεί ο πρίγκιπας Παύλος, λίγο πιο αριστερά ο βραβευμένος ηθοποιός Christopher Lambert.
Κάθε καλοκαίρι, κάθε βραδιά του Αυγούστου εδώ, σε τούτα ακριβώς τα τραπέζια, στις βεράντες του Ορλώφ
Και οι δύο απολαμβάνουν τις κομψές στιγμές που μόνο αυτό το αριστοκρατικό νησί μπορεί απλόχερα να τους προσφέρει. Χώρο διακριτικότητας και ιδιωτικότητας. Χωρίς paparazzi, χωρίς κραυγές ενθουσιασμού. Σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό να τρώει δίπλα σου ο οποιοσδήποτε, αρκεί να θέλει το αυτονόητο του νησιού. Να μην τους ενδιαφέρει to see and be seen and make noise…
