«Can’t See the Trees for the Forest»: Η νέα γενιά της φιλότεχνης Αθήνας έδωσε το λαμπερό παρόν στα εγκαίνια της έκθεσης του Αναστάση Ιωάννου!

Γιος του Σταύρου Ιωάννου, ενός από τους σημαντικότερους εικαστικούς της γενιάς του και της ζωγράφου Σίσσυς Βαμβακά, ο ίδιος σπουδάζει στη σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, για να τον κερδίσει ολοκληρωτικά η ζωγραφική.

H Roma Gallery πραγματοποίησε με μεγάλη επιτυχία τα εγκαίνια της πρώτης ατομικής  έκθεσης του Αναστάση Ιωάννου στην Αθήνα -το καλοκαίρι έγινε η έκθεση του στον Πολιτιστικό χώρο Μελίνα Μερκούρη στην Ύδρα- με τίτλο “Can’t See the Trees for the Forest”, όπου o ζωγράφος παρουσιάζει μια νέα ενότητα έργων που επαναπροσδιορίζουν και επανανοηματοδοτούν το θέμα που τον απασχολεί, ενώ ο ίδιος επιστρέφει με πίστη σε αυτό για να αποκαλύψει τις αμέτρητες διαστάσεις του.

Οι συνθέσεις του, εκ πρώτης όψεως ζωγραφικά τοπία στα οποία επιβάλλονται φόρμες που παραπέμπουν σε ένα ή περισσότερα, φανερά ή και κρυμμένα δέντρα, συμπληρώνουν η μια την άλλη, διατρέχουν τους καμβάδες σε μια διαρκή ροή που άλλοτε πυκνώνει και άλλοτε αραιώνει, διατηρώντας, ωστόσο, σταθερή την ορμή της.

Την πρώτη φορά που ως παιδιά βρισκόμαστε μπροστά σε μια κόλλα χαρτί, ξεκινάμε ακριβώς από εκεί: ένα δέντρο, στη μέση, δύο δέντρα που συμμετρικά πλαισιώνουν το θέμα, δύο-τέσσερα-έξι δέντρα που περιγράφουν το βάθος ενός σκηνικού. Όταν ένα «δέντρο» εμφανίζεται σε καμβά, αριστερά, δεξιά, από την κορυφή και προς τα πάνω, από τις ρίζες και προς τα κάτω, εκτείνεται το άπειρο.

Ωστόσο, στη δουλειά του Ιωάννου όσο κανείς επιμένει στην παρατήρηση της, όσο μαζί και ο ίδιος ο καλλιτέχνης επιμένει να παρατηρεί και να ιχνηλατεί τις μεταμορφώσεις του ζωγραφικού του πεδίου, τόσο βλέπουμε τις φόρμες που αναπτύσσονται οργανικά σαν φυσικά αντικείμενα, να μετασχηματίζονται τελικά σε πληγές, σε οπές αρκετά ελαστικές, ώστε να μπορούμε μέσα από αυτές να διακρίνουμε νέους χώρους.

Εκεί, ο Ιωάννου, που ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην θεωρητική φυσική, με μια έρευνα στην κβαντική θεωρία πεδίου, παρακολουθεί τις λάμψεις, τις αναταράξεις που προκαλούν οι πιο ανεπαίσθητες κινήσεις, τα πιο κρυφά συμβάντα. Με την αρχή της αβεβαιότητας, η κβαντομηχανική επεσήμανε ότι ακόμα και αν γνωρίζουμε όλες τις μεταβλητές, δεν μπορούμε να προβλέψουμε πλήρως την εξέλιξη ενός φαινομένου. Εξίσου απρόβλεπτα, μπορεί να συμπεριφερθεί η ύλη: ως σώμα, ως κύμα, ως άνοιγμα, ως δέντρο.

Επιμέλεια έκθεσης: Χριστίνα Πετκοπούλου

Φωτογραφίες: Studio Panoulis