Book, Coffee, Sweater, Netflix, repeat … Και κάπως έτσι κύλησε το δεύτερο lock down. Στο εντελώς διαφορετικό από το πρωτόγνωρο -σχεδόν εξωτικό- της άνοιξης, κατά την διάρκεια του οποίου δεν είχα όρεξη να διαβάσω ούτε σελίδα. Τότε που μαγείρευα τρία ολοκληρωμένα γεύματα ημερησίως, τότε που περπατούσα τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα ημερησίως, και που καταβρόχθιζα το ένα επεισόδιο του Broadchurch, του Breaking Bad και του Emily in Paris μετά το άλλο. Τότε που βρισκόμουν σε ένα μόνιμο jet lag και η προοπτική του να αφοσιωθώ σε έναν αγαπημένο συγγραφέα φάνταζε πιο αδύνατη και από το να αποφασίσω να φτιάξω επιτέλους τις ρημάδες ντουλάπες. Anyways, τώρα στο τέλος -hopefully- του δεύτερου αυτού αυστηρού περιορισμού στο σπίτι, κατά τη διάρκεια του οποίου έζησα και μία μεγάλη μετακόμιση, η οποία βρίσκεται ήδη πίσω μου, πιάνω τον εαυτό μου να ρουφάει το ένα επεισόδιο μετά το άλλο του Pretend It’s a City, και τις ατάκες της Fran Lebowits την οποία ο Martin Scorsese αφήνει απολαυστικά να μονολογεί και, αποτυπώνοντας το λόγο και τις εκφράσεις της, την αποθεώνει ως κοινωνικό παρατηρητή, αυτό, άλλωστε και που την έκανε διάσημη.
Λίγοι είναι πιο εμβληματικοί, εν ζωή, νεοϋορκέζοι από την Lebowits , τη γυναίκα που έζησε τολμηρά κι ασυμβίβαστα όλες τις σύγχρονες εποχές της πόλης, απ’ όταν δούλευε ως η μόνη γυναίκα ταξιτζού σε δρόμους επικίνδυνους, από τη συνεργασία της με το Interview και τον Andy Warhol, τα δύο βιβλία που εξέδωσε, το ’78 και το ’81, ως, κυρίως την αρθρογραφία της και τις δημόσιες ομιλίες της, αυτές που τη χαρακτήρισαν ως «σύγχρονη Ντόροθι Πάρκερ», μια άτεγκτη αλλά γεμάτη σαρκαστικό χιούμορ κριτικό της ζωής και της συμπεριφοράς των ανθρώπων της Νέας Υόρκης, ή και των ανθρώπων γενικώς. Για όποιον δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το Pretend It’s a City λοιπόν, του συνιστώ να το κάνει σήμερα κιόλας, και να δει τους εδώ και δεκαετίες φίλους, τον Σκορσέζε και την Λίμποβιτς που κάθονται σ’ ένα εστιατόριο και συζητούν για τα πάντα. Παράλληλα, ο Σκορσέζε την παρατηρεί καθώς περιπλανιέται στους δρόμους και τα γεμάτα μικρά μυστικά πεζοδρόμια της πόλης, μαζί επισκέπτονται τη γνωστή μακέτα της Νέας Υόρκης στο μουσείο του Κουινς, αλλά και τη Βιβλιοθήκη, ενώ εμβόλιμα μοντάρει αποσπάσματα από κουβέντες που έκανε η Fran Lebowits με τον Αλεκ Μπόλντγουιν, τον Σπάικ Λι, την Ολίβια Γουάιλντ και, τόσο παλιά που μοιάζουν κι οι δυο αγνώριστοι, τον Ντέιβιντ Λέτερμαν. Το κάθε επεισόδιο έχει μια γενική θεματική και, μέσα απ’ αυτές, βγαίνουν οι απολαυστικές απόψεις της Lebowitsγια τους κατοίκους της Νέας Υόρκης τότε και τώρα, για τα ταξίδια με αεροπλάνο, τα σπορ, το κάπνισμα, την ανατροφή των σημερινών παιδιών, το ακατανόητο των διακοπών, τα χρήματα, τη μουσική, κυρίως τα βιβλία και το διάβασμα.
Όταν αφήνω για λίγο τις ιστορίες της Fran Lebowits για τη Νέα Υόρκη, διαβάζω. Αυτές τις ημέρες διαβάζω το “Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου” , στις σελίδες του οποίου 80 παγκοσμίως αναγνωρισμένοι, επιτυχημένοι και εξόχως ενδιαφέροντες άνθρωποι γράφουν ένα γράμμα στον νεότερο εαυτό τους, στο παιδί που τότε ξεκινούσε τη ζωή του και έψαχνε να βρει τον δικό του δρόμο…Από ότι φαίνεται και με την εμμονή μου στο Pretend It’s a City, απολαμβάνω τις ιστορίες που έχουν να διηγηθούν ταλαντούχοι, εμπνευσμένοι και επιτυχημένοι άνθρωποι, πόσο μάλλον όταν αυτές οι προσωπικότητες ανατρέχουν να συναντήσουν τον νεότερο εαυτό τους.
Λοιπόν, η ιδέα ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια από το πρωτοπόρο βρετανικό περιοδικό δρόμου The Big Issue και το αποτέλεσμα είναι αυτή η συλλογή από 80 εκπληκτικές επιστολές ανθρώπων που ξεχώρισαν στον πολιτισμό, τις τέχνες, την πολιτική, τον αθλητισμό, τις επιχειρήσεις.
Ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ αποκαλύπτει τις πηγές της έμπνευσής του, ο Μο Φάρα τη σημασία της ήττας, η Αριάννα Χάφινγκτον την αξία των κινήτρων, ο Τζέιμι Όλιβερ τη σπουδαιότητα του ενστίκτου όλοι ανεξαιρέτως καταθέτουν το απόσταγμα σοφίας που τους χάρισε μία γεμάτη ζωή. Το Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου προσφέρει μία συγκινητική, εμπνευσμένη και αληθινή ματιά στη γνώση που φέρνει η εμπειρία και μας φανερώνει πώς μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς, τα παιδιά μας και τους γύρω μας, και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Key Books, όπως άλλωστε και τα άλλα δύο βιβλία που βρίσκονται πάνω στο γραφείο μου, η “Άνοιξη Μυαλού” του Βασίλη Τοκάκη και το “Ευ: Βρες το καλό” του Λεωνίδα Καραϊσκου.
Ευ, όπως Ευτυχία, ευγνωμοσύνη, ευημερία. «Ευ». Με οδηγό αυτή τη μικρή λέξη, το «Ευ», ο Λεωνίδας Καραΐσκος ανακαλύπτει το καλό μες στην καθημερινότητά μας. Μέσα από τις ιστορίες του, ταξιδεύει τον αναγνώστη σε έναν κόσμο γεμάτο συναίσθημα, σε έναν κόσμο που μπορούμε να κατοικήσουμε όλοι– αρκεί να στρέψουμε την προσοχή μέσα μας. Το «Ευ» εστιάζει σε όσα συμβαίνουν γύρω μας και μπορεί να δει μόνο η καρδιά – εκεί που βρίσκεται το κλειδί για μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό μας.
Το καλό υπάρχει παντού και σε εμάς μένει να το βρούμε.
Το βιβλίο του Βασίλη Τοκάκη “Άνοιξη Μυαλού” δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Νομίζω πως θα το κάνω σήμερα το βράδυ, μιας που το βιβλίο αποτελείται από μόλις 160 σελίδες. Σε αυτές όμως διαβάζουμε την ιστορία μιας μάχης. Μία ιστορία ενός μυαλού που ανθίζει.
Στις 12 Νοεμβρίου του 2019 ο Βασίλης Τοκάκης διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο και στις 18 Νοεμβρίου του 2019 χειρουργήθηκε για πρώτη φορά. Αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία της ζωής στο όριο. Μέσα από τα λόγια του περνούν οι τρικυμίες, οι ξαστεριές και οι ξαφνικές συνειδητοποιήσεις της ψυχής του. Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου αποφασισμένου να ζήσει μόνο και μόνο για να μυρίσει το επόμενο ξημέρωμα.
Η φλόγα του για ζωή μπορεί να σε κάνει να δεις και τη δική σου ζωή με άλλη ματιά. Σημαντικό πως τα έσοδα από τα συγγραφικά δικαιώματα του βιβλίου θα διατεθούν στον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «Ελπίδα». Και τα τρία βιβλία που διαβάζω αυτές τις ημέρες είναι των Εκδόσεων Key Books, και περιμένω με χαρά τα σχόλια σας για τα δικά σας διαβάσματα κατά τη διάρκεια του lock down.
Enjoy! xxx
