Σε όσα γενέθλια και αν ανατρέξω πίσω, δεν υπάρχει ούτε ένας χρόνος που να μην γιορτάστηκε. Δεόντως. Και με όλο το εορταστικό “πακέτο”. Τα θέλω όλα. Και τις ευχές των φίλων μου, και τα δώρα τους, και το τραγουδιστό τους “Happy birthday” να ηχεί για έναν ολόκληρο χρόνο στα αυτιά μου, και την τούρτα μου, και σερπαντίνες, και καπέλα, και κονφετί. Και τους χορούς μας, και τα γέλια μας. Και θέλω να τους περιποιηθώ και να ξενυχτήσουμε σαν άλλα παιδιά, γιορτάζοντας την νιότη που διαρκεί, που στην τελική, είναι αποκλειστικά στο δικό μας χέρι αν θα την κατακτήσουμε ή όχι. Στο δικό μας κέφι. Όταν χαθεί το κέφι, χάνεται και η γιορτή.
Έτσι, όταν φέτος τα γενέθλια μου συνέπεσαν με την πτήση μου Νέα Υόρκη-Αθήνα, αυτοί, οι ίδιοι φίλοι δεν το άφησαν έτσι. Γιατί είναι οι πρώτοι που περίμεναν το ίδιο εορταστικό “πακέτο”.
Μπορεί να ήταν έκπληξη λοιπόν, αλλά καθόλου τυχαίο, όταν την Τρίτη της περασμένης εβδομάδας, οι εξήντα πιο κοντινοί, αληθινοί και αγαπημένοι, διασχίσαμε την πόρτα της αστικής πολυκατοικίας της οδού Αλωπεκής, που στεγάζει το Deuxieme Etage του Salon de Bricolage, για να ανταλλάξουμε ευχές και αγκαλιές, και με την ευκαιρία των γενεθλίων μου και της προσωπικής μου πρωτοχρονιάς, να ευχηθούμε και για αυτή τη νέα σεζόν. Που όσο δύσκολη κι αν φαίνεται, εμείς θα της κλείσουμε το μάτι, θα της γελάσουμε πονηρά, και σηκώνοντας ψηλά το ποτήρι θα την προκαλέσουμε. Γιατί, “when the going gets tough, the tough get going…”
Fiesta like there’ s no manana!!!
Life is like a camera. Just focus on what’s important, capture the good times, develop from the negatives & if things don’t work out…just take another shot…
Love you all xxx