Σάββατο πρωί και με ένα φλιτζάνι αρωματικό τσάι στο ένα χέρι και ένα μπουκάλι δροσερό νερό στο άλλο, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως μου αξίζει μία ημέρα χωρίς να ανοίξω τον υπολογιστή -αδιανόητο- έστω κι αν οι υποχρεώσεις και τα deadlines είναι πιο πιεστικά από ποτέ. Μα έστω κι έτσι, έστω κι αν δεν μπω στον πειρασμό να διαβάσω την αλληλογραφία μου, να γράψω το editorial που θέλω για το Pop up Project, να ανεβάσω την έκθεση Γλυπτικής του Νίκου-Γιώργου Παπουτσίδη στο Fay’s Control και ένα άρθρο που έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό, νιώθω -σχεδόν εμμονικά και οπωσδήποτε ενοχικά- πως κάτι πρέπει να κάνω για να βοηθήσω την ατζέντα της επόμενης εβδομάδας, και -εντελώς- μηχανικά κάνω scroll στις φωτογραφίες του κινητού μου, για να καθαρίσω όσες δεν χρειάζομαι και να κρατήσω όσες αγαπώ και διατηρούν ζωντανές τις ομορφότερες μου αναμνήσεις. Σε πολλές από αυτές με βλέπω με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα να ανεβαίνω τον λόφο της Φιλοθέης και δίπλα μου η Τρούφα να τρέχει όλο χαρά. Με βλέπω στη front row του Madwalk να χειροκροτώ την Ελμίνα στο κλείσιμο του catwalk της Σίλιας Κριθαριώτη, αλλού είμαι στο αεροδρόμιο έτοιμη να περάσω τον έλεγχο για να κατευθυνθώ στο gate. Λίγο πιο πίσω φτιάχνω τις τελευταίες πινελιές στις συνθέσεις της τραπεζαρίας μου, στιγμές πριν υποδεχθώ τους καλεσμένους μου και αλλού στο γήπεδο να χειροκροτώ την Ελλάδα. Ακόμα πιο πίσω και με βλέπω στο γυμναστήριο, σε πολλές αγύμναστη με συν αρκετά κιλά, μα να μην το βάζω κάτω. Περνάνε οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, ένας χρόνος, τώρα βλέπω την φιγούρα μου σχηματισμένη, πιο ελαφριά, τα βάρη είναι αυτά που σηκώνω και όχι αυτά που κουβαλάω. Μα όποια φωτογραφία κι αν προσπεράσω, σε όποια κι αν σταθώ, δύο είναι τα κοινά χαρακτηριστικά που επαναλαμβάνονται σε κάθε μία: Παντού χαμογελάω και παντού, αλλά παντού, κρατάω ένα μπουκάλι νερό.
Είναι αλήθεια πως εδώ και 9 χρόνια (2 μήνες και 16 ημέρες -but who’s counting?) που έκοψα μαχαίρι το τσιγάρο, αντικατέστησα -εντελώς ασυνείδητα- την βλαβερή αυτή συνήθεια με μία νέα, σχεδόν με την ίδια εμμονή, με την διαφορά πως αυτή η νέα μου εμμονή μόνο ζωή και φυσικά οφέλη μου χαρίζει: Το να έχω διαρκώς ένα μπουκάλι νερό στο χέρι και να πίνω όσο πιο πολύ από αυτό μπορώ. Και μπορώ να πίνω συνέχεια. Μέχρι και οι αναγνώστες αυτών εδώ των σελίδων και οι followers των social media μου το έχουν διαπιστώσει και με ρωτάτε πολλές φορές για το γεγονός πως στις περισσότερες φωτογραφίες μου ποζάρω σχεδόν πάντα, με ένα μπουκάλι νερό. Και τελικά πάντα -αλλά πάντα- αυτό το μπουκάλι νερό είναι το φυσικό μεταλλικό νερό της AQUA Carpatica. Έχω ταυτιστεί δε τόσο πολύ με αυτό το -κατάλληλο για δίαιτα και πτωχό σε νάτριο νερό, όσο ποτέ δεν ταυτίστηκα με εκείνα τα άπειρα κόκκινα πακέτα τσιγάρων. Κλείνω τα μάτια και με ένα υπερήφανο χαμόγελο, μου χαρίζω άλλο ένα μπράβο.
Για το γιατί πίνω σχεδόν αποκλειστικά και μόνο AQUA Carpatica και όχι οποιοδήποτε νερό, θα μπορούσα να σου δώσω πολλές νομίζω εύλογες απαντήσεις, αλλά η πρώτη από όλες, ειλικρινά, είναι πως αυτό το νερό από τα Καρπάθια Όρη και από τις πηγές σε προστατευόμενη περιοχή, μου φαίνεται πιο γάργαρο, φυσικό και πιο νόστιμο από όλα, ενώ το χαρακτηριστικό iconic τετραγωνισμένο του μπουκάλι, το έχω συνηθίσει τόσο πολύ στο χέρι μου, που οποιοδήποτε διαφορετικό μου κάνει ξένο. Όμως οι αλήθειες αυτού του νερού είναι και πολλές άλλες.
Στα Καρπάθια Όρη, σε ένα από τελευταία άγρια δάση της Ευρώπης, βρίσκονται προστατευμένες οι δύο πιο αγνές, φυσικές πηγές του πλανήτη μας. Από αυτές τις παρθένες πηγές αναβλύζουν τα μοναδικά μεταλλικά νερά AQUA Carpatica. Εκεί το νερό πηγάζει αμόλυντο. Tα Καρπάθια Όρη της Ρουμανίας είναι μια μαγευτική οροσειρά, που αγκαλιάζει την Τρανσυλβανία. Πρόκειται για μια περιοχή πραγματικά παρθένα, ανέγγιχτη από τον πολιτισμό, τη γεωργία και τη βιομηχανία.
It’s good to know: Παράγεται από δύο φυσικές πηγές – τη «ΑQUA Carpatica Naturally Still» και τη «Naturally Sparkling». Το νερό αυτό διατηρεί φυσικά ισορροπημένο pH, ηλεκτρολύτες και δεν περιέχει νιτρικά άλατα. Το νερό περιέχει ασβέστιο και μαγνήσιο, ενώ έχει πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε νάτριο και απουσία νιτρικών.
Η φυσική ανθράκωση επιτυγχάνεται από υπόγειο διοξείδιο του άνθρακα, χωρίς προσθήκες. Διαχωρίζει το φυσικό μεταλλικό νερό από το τεχνητά ανθρακούχο νερό, τονίζοντας τις αρνητικές επιδράσεις του τελευταίου στην υγεία, όπως οξύτητα και δυσάρεστη επίγευση. Το νερό έχει κερδίσει πάνω από 100 διεθνή βραβεία ποιότητας και γεύσης και είναι πιστοποιημένο ως Kosher. Last but not least, η AQUA Carpatica χρησιμοποιεί βιώσιμες πρακτικές και συνεργάζεται με τις τοπικές αρχές για την προστασία των πηγών από τη μόλυνση.
Σε όσες φωτογραφίες πίσω κι αν φτάσω, πάντα με ένα μπουκάλι AQUA Carpatica θα με δω. Συνεχίζω να χαμογελάω, και θέλω έτσι αυθόρμητα να σου εξομολογηθώ πως αυτό το post, πίστεψε με, δεν είναι διαφημιστικό.
… Έστω κι αν το AQUA Carpatica αξίζει όλη τη διαφήμιση του κόσμου!
Drink Water & Smile!
