Birthdays are the universe’s way of reminding us to celebrate life…
Γενέθλια διαφορετικά, τα πρώτα χωρίς την κόρη μου που λείπει για τις σπουδές της στο Παρίσι. Μία εβδομάδα ακριβώς πριν γιορτάζαμε τα δικά της 18, ολόδροσα της χρόνια, όταν ο Πύργος του Άιφελ φωταγωγήθηκε στις 12 ακριβώς ανοίγοντας την αυλαία του Οκτωβρίου και σηματοδοτώντας με τη λάμψη από τα εκατομμύρια λαμπιόνια του, την ενηλικίωση της.




Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά λοιπόν. Καινούργιο κεφάλαιο ζωής, αλλάζουν οι ισορροπίες στο σπίτι, στη καθημερινότητα μας, στις συνήθειες μας, αυτό που έχουμε ανάγκη πιο πολύ, είναι οι καλύτεροι μας φίλοι. Αυτοί οι λίγοι, που χωρίς αυτούς όχι μόνο δεν θέλεις, αλλά και δεν μπορείς. Αυτούς που ένα τους λες και καταλαβαίνουν δέκα, αυτούς που διαβάζουν ένα σου μόλις βλέμμα και ακούν τη σιωπή σου καλύτερα από ό,τι θα άκουγαν ολόκληρη συμφωνική. Με τους περισσότερους από αυτούς βρισκόμαστε στην ίδια ακριβώς σελίδα. Είναι οι κολλητοί μας φίλοι, τα παιδιά των οποίων είναι κολλητοί φίλοι. Μόλις σκορπίσανε στις τέσσερις ηπείρους για τα Πανεπιστήμια τους. Εμείς εδώ, στρατιώτες στους στόχους τους, περήφανες σημαίες στα όνειρα τους.

Με άλλους είμαστε φίλοι από παιδιά. Μεγαλώσαμε παρέα, μετρώντας καλοκαίρια, έρωτες, βουτιές, αστέρια και παγωτά. Ξέρεις, από αυτούς τους φίλους που μπορεί οι συμπτώσεις της ίδιας της ζωής να στους στερήσουν για αρκετά χρόνια, και μόλις οι καλές σας μοίρες σας φέρουν ξανά κοντά, είναι σαν να μην έλειψαν μία μέρα. Είναι οι ευλογίες σου.






Και είναι και αυτοί, που ήρθαν πιο αργά στη ζωή σου, για να έχεις την ωριμότητα να τους εκτιμήσεις, να τους κανακέψεις, να τους κακομάθεις με την αγάπη και τη τρυφερότητα σου, και να τους κρατήσεις για πάντα σαν πολύτιμο φυλαχτό. Όλους αυτούς ήθελα χθες κοντά μου.












Και έτσι, στο «τσακ-μπαμ» διοργανώσαμε τη χθεσινή βραδιά, για να γιορτάσουμε τα γενέθλια μου. Και όταν έχεις γύρω σου όλους όσους περιέγραψα παραπάνω, μία συνηθισμένη -έστω και γενέθλια- Τετάρτη, γίνεται πραγματική γιορτή. Γίνεται ένα πάρτι, όπου το dance floor παίρνει φωτιά, πριν καν κάτσουμε στο τραπέζι για το γενέθλιο δείπνο.




Let the celebrations begin!




Χθες βράδυ στο αγαπημένο μου Lolita’s στο Ψυχικό. Στο ιδιαίτερο prive διαμέρισμα του στο premiere etage του Lolita’s, με την επιβλητική τραπεζαρία στρωμένη για τους 24 πολύτιμους μου, να δεσπόζει στο κέντρο. Την εν λόγω τραπεζαρία την έστρωσε για εμένα η αγαπημένη μου super talented φίλη μου Άντζυ Γεωργακοπούλου, η οποία έχει «στρώσει» τα πιο elegant τραπέζια των πιο ακριβοθώρητων parties που έγιναν ποτέ, με την υπογραφή της Only for You. Έστρωσε τα πιο φίνα σερβίτσια, τις λινές πετσέτες, τα μαύρα bamboo μαχαιροπίρουνα, τα chic napkin rings και τα κόκκινα ποτήρια της StyleBox. Αντί για place cards, η Katerina Kamisi δημιούργησε τα personalized sous plats με τα ονόματα των καλεσμένων. Μα τίποτα, τίποτα, τίποτα, δεν θα ήταν το ίδιο εντυπωσιακό, χωρίς τα λουλούδια της αγαπημένης μου Αντουανέτας! Τα δεκάδες μπουκέτα που δημιουργήθηκαν στο flower workshop Antoinetta Koutsouradi στην Κηφισιά, και μεταφέρθηκαν με συγκινητική προσοχή, για να μην χάσουν ούτε στάλα από τη δροσιά τους, ούτε ένα κόκκινο ή φούξια πέταλο από την ομορφιά τους.




Το δείπνο, επιμελημένο εξολοκλήρου από τον executive chef του Lolita’s, Δημήτρη Σταμούδη, περιελάβανε όλα τα αγαπημένα μου πιάτα: carpaccio κόκκινης γαρίδας & beef carpaccio, burrata σαλάτα και σαλάτα με ψητή γαρίδα, βερίκοκο και φλωρεντίνα αμυγδάλου, tartar λευκού ψαριού με herb pesto και πράσινο μήλο, Vitello Tonnato, για δεύτερο πιάτο linguini με αστακό και για κυρίως, επιλογή από φιλέτο ή ψάρι. Η γενέθλια τούρτα μου ήταν Genoise cake Compote φράουλα με Ιταλική μαρέγκα!














Cheers to another trip around the sun!




























Growing up is optional, but birthday cake is mandatory…






All the world is a birthday cake, so take a piece, but not too much…






Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τις χιλιάδες ευχές που έχουν πλημμυρίσει με την αγάπη και τη θετική τους ενέργεια την καρδιά μου!






Τις διαβάζω μία μία και τις κρατάω σαν πολύτιμο φυλαχτό…

Φωτογραφίες: Valen-tiny