ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Ανάμεσα στις πολύτιμες συλλογές του ΜάΤι που αναμόρφωσε την ελληνική παραδοσιακή χειροτεχνία!

Η ημέρα διαφαίνεται από αυτές που μου αρέσουν πιο πολύ. Είναι κρύα, σχεδόν παγωμένη από το τσουχτερό πέπλο που άφησε πίσω της η κακοκαιρία “Μπάρμπαρα”, μα με έναν δυνατό, σχεδόν παράλογα εκτυφλωτικό και ερωτικό ήλιο, που σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα, χαϊδεύοντας απαλά τα μάγουλα σου και αφήνοντας ζεστά μα φευγαλέα φιλιά στα χείλη, στέλνοντας συγχρόνως promising υπόνοιες για την εποχή που φεύγει και για αυτή που ανυπομονούμε.
Είναι μία από τις πιο όμορφες ημέρες του Φεβρουαρίου, η καλύτερη για να ανταποκριθώ στην πρόσκληση της Ρόδης Κωνσταντόγλου, να κλείσω την ατζέντα μου, να αφήσω πίσω μου την ήσυχη αγκαλιά της Φιλοθέης, και να χαθώ στα δαιδαλώδη στενά του Ψυρρή και την άναρχη αγκαλιά του Μοναστηρακίου, με προορισμό το ένατο νούμερο της γοητευτικής Μιαούλη, για να πιούμε καφέ στο μαγικό της ΜάΤι!

Η Ρόδη Κωνσταντόγλου, οικοδέσποινα του ΜάΤι, που συνεχίζει την παράδοση

Καφέ στο ΜάΤι! 🧿

Η Ρόδη και το ΜάΤι… Τόσο άρρηκτα συνυφασμένες με τα αξεπέραστα χειροποίητα αντικείμενα από φυσητό γυαλί και μπρούτζο, που ανέδειξαν με μία απόλυτα εκλεπτυσμένη αισθητική την Ελληνική παραδοσιακή χειροτεχνία.

Το ΜάΤι που με θυμάμαι από μικρό παιδί να κατηφορίζουμε την Δημοκρίτου που ήταν το πατρικό μου και να το επισκεπτόμαστε συχνά με την μητέρα μου, την οδό Βουκουρεστίου για να επιλέξει κάποιο δώρο για σπίτι που ήταν καλεσμένοι με τον μπαμπά μου, κάποιο μικρό “θησαυρό” για το δικό μας σπίτι ή να συμπληρώσει με μοναδικά κομμάτια της συλλογές της από χειροποίητα μοναδικά objects, αγάπη για τα οποία εισχώρησε βαθιά και στο δικό μου dna.

Το ΜάΤι που αν ήταν εστιατόριο θα ήταν η Ράτκα, αν ήταν φαγητό θα ήταν Sole Meunière, αν ήταν γλυκό θα ήταν του κουταλιού, αν ήταν άρωμα θα μύριζε τις φρέσκες νότες από τις νεραντζιές των γραφικών δρόμων στις αστικές γειτονιές, αν ήταν χρώμα θα ήταν το μπλε, αν ήταν χώρα, η Ελλάδα….

Τα γούρια από μπλε φυσητό γυαλί γεννήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 από τον Γιάννη Κωνσταντόγλου, και έκτοτε συνεχίζουν δυναμικά. Στις δημιουργίες από φυσητό γυαλί περιλαμβάνονται τα γούρια, βάζα, πρές παπιέ, πιάτα, πιατέλες, τασάκια, μπολ και ρόδια…

Η Ρόδη με υποδέχεται στον μαγικό της χώρο στην καρδιά της Αθήνας, που κοιτάζει κατάματα την ηλιόλουστη Ακρόπολη. Χάνομαι ανάμεσα στα μοναδικά της κομμάτια, στις σπάνιες συλλογές της, άλλες από τον πατέρα της άλλες από μακρινά της ταξίδια, χάνομαι στις ιστορίες τους, που την ακούω να με ταξιδεύει με την γλυκιά της φωνή, όσο φτιάχνει από την κουζινούλα του χώρου της τον καφέ μας.

Την εποχή του ’60 η χειροτεχνία δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ελλάδα. Η βασίλισσα Φρειδερίκη είχε οργανώσει τις γυναίκες κάποιων χωριών ώστε να κάνουν χειροτεχνίες πχ δημιουργία χαλιών αλλά γενικά δεν ήταν διαδεδομένη η χειροτεχνία.

Τότε ο ελληνικός οργανισμός χειροτεχνίας ανακάλυψε τον πατέρα της Ρόδης, Γιάννη Κωνσταντόγλου, μέσω των κοσμημάτων που έφτιαχνε για πολλά θεατρικά έργα στα οποία παίζανε γνωστοί ηθοποιοί όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Τζένη Καρέζη. Τον στείλανε μαζί με άλλους Έλληνες χειροτέχνες στη Γαλλία σε μια έκθεση χειροτεχνών. Κατόπιν τον στείλανε και στην Ελβετία σε άλλη έκθεση χειροτεχνίας. Βλέποντας τη ζήτηση ο πατέρας της άνοιξε το πρώτο ‘Μάτι’ στη στοά Σπύρου Μήλιου, εκεί που είναι το City link τώρα. Πουλούσε ελληνικά κεραμικά και πολλά ιδιαίτερα κομμάτια φτιαγμένα από τον ίδιο. Το μαγαζί ήταν μοναδικό τότε. Δεν υπήρχε άλλο…

Ο Γιάννης Κωνσταντόγλου έφερε στην ελληνική αγορά το μάτι, το μπλε γυαλί, τα κομπολόγια για άντρες και γυναίκες και το ρόδι. Οι χειροτεχνίες του έγιναν μόδα και το must της εποχής.

Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που ο κόσμος έκανε ουρά για να αγοράσει τα ιδιαίτερα αυτά χειροτεχνήματα.

Αναμεσά στους πελάτες του μαγαζιού υπήρχαν και πολλοί διάσημοι. Όλος ο τότε εφοπλιστικός κόσμος αγόραζε από το μάτι. Ένας από τους πιο συχνούς πελάτες ήταν ο Μάνος Χατζηδάκις, η Μελίνα Μερκούρη, η οποία είχε αγοράσει από εκεί το μικρό κομπολόι που πάντα κουβαλούσε μαζί της και έχουμε δει σε πολλές φωτογραφίες. Άλλοι πελάτες ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.

Το ρόδι το λάνσαρε ο Γιάννης Κωνσταντόγλου εμπνευσμένος από το όνομα της κόρης του και επειδή συμβολίζει την γονιμότητα και την καλοτυχία από αρχαιοτάτων χρόνων.

Το μαγαζί μεταφέρθηκε στη Βουκουρεστίου στον αριθμό 20 και λειτούργησε για 40 χρόνια μέχρι που έκλεισε. Την παράδοση συνεχίζει τώρα η Ρόδη, η οποία διατηρεί τις ίδιες επιρροές στα χειροτεχνήματά της. Τα σχέδιά της είναι πιο μοντέρνα αλλά με εμφανείς τις επιρροές από την ελληνική παράδοση, το Βυζάντιο, τη Σμύρνη και την θρησκεία

Ερωτεύομαι τα πήλινα πιάτα της και τα γούρια, τα βάζα, τα πρές παπιέ, τις πιατέλες, τα τασάκια, και τα μπολ από μπλε φυσητό γυαλί. Ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου ένα ένα τα υπέροχα χρηστικά -και όχι τόσο- αντικείμενα σε σχέδια επιμελημένα από Έλληνες καλλιτέχνες-θρύλους  όπως οι Δ. Μυταράς, Π. Σάμιος, Χ. Μποκόρος, Α. Χαραλαμπίδης, Α. Δρούγκας και ο Χ. Καράς.

Οι αντίκες δε θα μπορούσαν να λείπουν από τον χώρο,  μιας και ήταν αντικείμενο λατρείας για τον Γιάννη Κωνσταντόγλου! Παλιά φανάρια από πλοία, ζωγραφιές των ηρώων της επανάστασης, ασημένιες πόρπες από ελληνικές φορεσιές, παλιά κεντήματα και πολλά άλλα! Μαγεία…

Η Ρόδη στο γραφείο-εργαστήριο της

Τώρα δοκιμάζω τα κοσμήματα της, μάτια σε κάθε μορφή, πέτρες πολύτιμες ή όχι, λίγη σημασία έχει…

Βλέπω αυτό το ζευγάρι σκουλαρίκια, το ερωτεύομαι με μιας. Η τιμή του είναι τόσο χαμηλή και η αισθητική του τόσο υψηλή, που δεν ξέρω για τι από τα δύο έχω εντυπωσιαστεί πιο πολύ…

Και άλλα Μάτια! Το ένα πιο κομψό από το άλλο….

Ιδιαίτερα κοσμήματα από χρυσό, ασήμι και ημιπολύτιμες πέτρες. Κοσμήματα από το παρελθόν, κοσμήματα για το μέλλον και κοσμήματα ethnic. Χειροποίητα κομπολόγια, διακοσμητικά και χειρός, φτιαγμένα με μεράκι από ημιπολύτιμους λίθους, φυσητό γυαλί, μέταλλο, κεχριμπάρι κ.α. Με την παραδοσιακή φούντα αλλά και κομμάτια από παλιά κοσμήματα ή νομίσματα!

Διαλέξω ένα την Ελμίνα…

Κι άλλο ένα….

Η ώρα περνάει και οι ιστορίες διαδέχονται η μία την άλλη. Το ίδιο και όλα αυτά τα αντικείμενα που σαν να παίρνουν ζωή όταν τα ακουμπάς, όταν τα επιλέγεις τον χώρο που πιστεύεις πως ανήκει.

“Θα σου έρθω την άλλη εβδομάδα πάλι, ίσως να έχουν ανθίσει και οι αμυγδαλιές, να σου φέρω!” αποχαιρετώ την Ρόδη με μία μεγάλη αγκαλιά. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, αν ήταν λουλούδι, θα ήταν σίγουρα μία ανθισμένη, γεμάτη καρπούς, ολόφρεσκη και μυρωδάτη αμυγδαλιά!

error: Content is protected !!