“Αν είχες έναν καλεσμένο για ένα μόνο βράδυ στις Σπέτσες, που θα τον πήγαινες για φαγητό;”

“Αν είχες έναν καλεσμένο για ένα μόνο βράδυ, που θα τον πήγαινες για φαγητό;” με ρωτάει ο Πάνος Δεληγιάννης εννοώντας τις Σπέτσες φυσικά, με τις τόσες πλέον εξαιρετικές επιλογές για να δειπνήσεις. Δύσκολη ερώτηση, και η άφιξη του Σταμάτη Μαρμαρινού στο Ποσειδώνιο την κάνει ακόμη δυσκολότερη. Ευτυχώς στο On the Verandah δειπνήσαμε χθες, οπότε πρέπει να επιλέξω να του απαντήσω ανάμεσα στον Ταρσανά με το συγκλονιστικό ψάρι του, το Νερό της Αγάπης (ΝΤΑ) με την ψαγμένη Μεσογειακή κουζίνα, το Dante για καλό Ιταλικό φαγητό, το Il Padrino για πίτσα με λεπτή ζύμη στο Παλιό Λιμάνι που την συνοδεύουμε με δροσερό Pinot Grigio, “στου Ορλώφ!” με ακούω να του απαντάω, όσο το μυαλό μου ταξιδεύει ακόμη σε άλλες τόσες επιλογές…

Είκοσι χρονών κορίτσι ήμουν όταν εγκαινιάσαμε την άφιξη του “Βυζαντινού” τότε, με τον Χρήστο Ορλώφ να κάνει πραγματικότητα το εστιατόριο των ονείρων του μπροστά στον μόλο του Αθανάσιου Τσαλδάρη. Είκοσι χρονών, να πηγαίνουμε κάθε απόβραδο για φαγητό, και κουβέντες με την παρέα για τα ψαρέματα μας, για τα φλερτ και τα όνειρα μας,  να γιορτάζουμε κάθε πανσέληνο με κλειστά τα φώτα και δυνατά την κλασσική μουσική, να υμνούμε τα καλοκαίρια των πιο όμορφων χρόνων μας, κάτω από τις φωλιές που έφτιαχναν τα περιστέρια στα αιωνόβια ντουβάρια του αγαπημένου μας στεκιού…Είχα και “δικιά” μου καρέκλα, με το όνομα μου, ζωγραφισμένο στο χέρι… “Φαίη” έγραφε, και δεν καθόταν κανείς άλλος σε αυτή… Άλλη μία είχε ο Αλέξης, ο παιδικός μου φίλος, ο Αλέξης Στεφανάκης, θυμάμαι.
Το “Βυζαντινό” έγινε “Ορλώφ”, τα εικοσάχρονα παιδιά που πηγαίναμε για μεζέδες πριν την τα ξενύχτια μας στο Παλιό Λιμάνι, γίναμε οι ενήλικες που ανοίγουμε και κλείνουμε την βραδιά μας εδώ, δειπνώντας με τις gourmet μεσογειακές γεύσεις του Κωνσταντίνου Σταύρου.

Δίπλα μας τα πιθάρια με τους βασιλικούς. Και έργα τέχνης. Τα μέλη των βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης που δεν ενοχλούνται από παπαρατσικούς φωτογραφικούς φακούς. Δεν υπάρχουν εδώ. Όμορφες μουσικές που τυλίγουν τις στιγμές μας και συντροφεύουν τους χειμώνες μας. Και φίλοι. Σε όλα τα τραπέζια φίλοι. Πόσα καλοκαίρια…Και άλλα τόσα Πάσχα. Κάθε Ανάσταση, εδώ. Να φέρνω πρώτη το Άγιο Φως, να ευχηθώ πρώτη το “Χριστός Ανέστη”…Αλλά και κάποια Χριστούγεννα! Όχι λευκά, μα μπλε…

 

Ναι, αν είχα έναν καλεσμένο για ένα μόνο βράδυ στις Σπέτσες, θα τον προσκαλούσα στου Ορλώφ για φαγητό…xxx