Δεν μελαγχολώ που νοιώθω το καλοκαίρι πίσω μου. Ίσα ίσα, κάθε τέτοια εποχή είναι που απολαμβάνω ακόμη περισσότερο το νησί. Μετά την Κυριακή του δεκαπενταύγουστου, όταν ο πολύς ο κόσμος έχει πια φύγει, οι μέρες είναι ακόμα πιο νωχελικές, το νησί είναι ακόμα πιο δικό μου. Οι βόλτες είναι πιο μεγάλες, πιο απολαυστικές. Δεν υπάρχει πρόγραμμα, τα ραντεβού είναι λιγότερα, τα μακροβούτια ακόμα μεγάλα αλλά το απόγευμα η θάλασσα δεν σε καλεί με θέρμη κοντά της. Σε αφήνει να ξαπλώσεις πάνω στις λινές μαξιλάρες, δίπλα σε ένα μπολ γεμάτο σύκα και σε βιβλίο αγαπημένου συγγραφέα.
Επισκέπτεσαι σπίτια φίλων, έχεις χρόνο να φτιάξεις και ένα γλυκό του κουταλιού σταφύλι, μπορείς να πάρεις ένα ονειρεμένο πρωινό στο Ποσειδώνιο όσο χαζεύεις το τρελό κέφι των ιστιοπλοϊκών που χορεύουν με το μπουρίνι. Χαμογελάς. Το παιδί σου σε χαιρετάει από μακριά, είναι ευτυχισμένο. Οι βόλτες με το ποδήλατο είναι και αυτές πιο μακρινές. Και το βράδυ, εκεί γύρω στις 20.30′, όταν έως πριν λίγες ημέρες επέστρεφες από τις απέναντι παραλίες, πλέον σκοτεινιάζει. Όμορφα, γλυκά. Νοσταλγικά. Είναι η καλύτερη ώρα για άλλη μία βόλτα με τα πόδια έως το Παλιό Λιμάνι. Συντροφιά με τον βοριά που σου ανακατεύει τα μαλλιά, και με το μεγάλο μαντήλι Pasiphae, από μετάξι και βαμβάκι της Συλλογής της λατρεμένης μου Λιάνας Βουράκη, “Minoan Dream”. Το ίδιο μαντήλι που έως πριν λίγες μέρες φορούσες σαν παρεό, πλέον το έχεις μονίμως περασμένο στους ώμους ή γύρω από τον λαιμό. Αυτόπτης μάρτυς των πιο κομψών στιγμών σου, που διαδραματίζονται τώρα. Τώρα που νοιώθω την μεγάλη ένταση του καλοκαιριού πίσω μου και το νησί όλο μπροστά μου…
Summer breeze makes me feel fine…
Liana Vourakis: 42, Pindarou str. Kolonaki & Golden Hall
Καλή συνέχεια Αυγούστου! xxx
