Αφού αθωώσαμε τον πιλότο του Ferdinand Von Schirach στο Terror, πήγαμε στο Athénée για drinks!

Είχα γράψει για την επίσημη πρεμιέρα του Terror, αλλά μιας και ήμουν εκτός Ελλάδας δεν είχα καταφέρει να δω το talk of the world δικαστικό δράμα -ή ψυχολογικό θρίλερ;- του Ferdinand Von Schirach που παίζεται με (εύλογη) τεράστια επιτυχία στο Θέατρο Αθηνών. Η πρόσκληση του πρωταγωνιστή της παράστασης στον ρόλο του Προέδρου της δίκης, Βασίλη Παλαιολόγου, ήταν ανοιχτή, οι διαβεβαιώσεις από φίλους αλλά και από το σύνολο των κριτικών που είχα διαβάσει παραπάνω από ενθαρρυντικές, οπότε χθες βράδυ, με τις τρεις φίλες μου -που από ότι επιβεβαιώνει καθημερινά και το Insta Archive, τα περισσότερα τα κάνουμε παρέα- δίνουμε ραντεβού έξω από το Θέατρο Αθηνών, για να παρακολουθήσουμε την περίφημη διαδραστική performance που βάζει τους θεατές στον ρόλο των ενόρκων, και όπου καλούμαστε να απαντήσουμε στα ηθικά διλήμματα της παράστασης.
Μίας παράστασης, που από την έναρξη της κιόλας αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για πραγματική εμπειρία.

Στο πρόγραμμα της παράστασης -το οποίο αποτελεί και το “Αθώος” ή “Ένοχος” που θα δείξουμε στο τέλος του έργου για την τελική ετυμηγορία μας- εκτός από το όνομα του Βασίλη Παλαιολόγου βρίσκω πολλά ονόματα φίλων στους συντελεστές του έργου, όπως αυτό του Νίκου Χαρλαύτη, ο οποίος είναι ο Ενδυματολόγος του TERROR, το Creative Concept/design που έχει επιμεληθεί ο αδελφός του Βασίλη, Νίκος Παλαιολόγος για την Saint of Athens καθώς και τα Social & ads by Eproductions και τον Τίμη Κοκκινόπουλο, εκτός όλων των άλλων designer του διαχειριστικού του Fay’s Control. Μιλάμε για το best team που θα μπορούσε κανείς να ονειρευτεί…

Το γνωστό παρεάκι. Η Μαρίλυ, δικηγόρος, που εκτός από τα ηθικά ζητήματα του έργου, εμβάθυνε και στα νομικά, η Τίνα “είμαι πολύ νομοταγής για να τον αθωώσω, ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει για τις ζωές 160 ανθρώπων!”, και η Σαλώμη, η οποία σαν και εμένα, αθώωσε τον πιλότο στην συνείδηση της, από την πρώτη σκηνή του έργου.

Το θεατρικό έργο νομικού περιεχομένου με την σφραγίδα του εξαίρετου Ferdinand von Schirach που κινείται επί χρόνια μέσα στους νομικούς κύκλους της Γερμανίας και που με απίστευτη δύναμη και τόλμη αποφασίζει να μας καταστήσει κοινωνούς άλυτων ηθικών ζητημάτων που ξεσηκώνουν την κοινή γνώμη της Γερμανίας και όχι μόνο, είναι από μόνο του μια εμπειρία ζωής.

Το συγκλονιστικό έργο του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ, έχοντας γνωρίσει τεράστια επιτυχία σε εβδομήντα και πλέον σκηνές σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, μετάφραση Ευαγγελίας A. Νάνου και διασκευή Μιρέλλας Παπαοικονόμου, με έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών, όπως είναι ο Κώστας Ανταλόπουλος, ο Στέλιος Δημόπουλος, η Βάσω Καβαλιεράτου, η Νάνσυ Μπούκλη, ο Βασίλης Παλαιολόγος και Γιάννης Στεφόπουλος.

Ο εξαιρετικός Βασίλης Παλαιολόγος στον ρόλο του Προέδρου της Δίκης.

Το συμβάν.
Στις 26 Μαΐου και λίγο μετά τις οχτώ το απόγευμα, ένα αεροπλάνο της Lufthansa ταξιδεύει από το Βερολίνο προς στο Μόναχο με 164 επιβάτες, υπό καθεστώς ομηρίας. Η διαταγή του τρομοκράτη προς τον πιλότο είναι να το ρίξει στο γήπεδο Allianz Arena του Μονάχου, κατά τη διάρκεια του αγώνα Γερμανίας – Αγγλίας, τον οποίο παρακολουθούν ζωντανά 70.000 φίλαθλοι. Η γερμανική κυβέρνηση ενημερώνεται άμεσα και σηκώνει δυο μαχητικά αεροσκάφη για να παρακολουθούν την κατάσταση από απόσταση αναπνοής και να περιμένουν οδηγίες.

Η Βάσω Καβαλιεράτου στον ρόλο της Εισαγγελέως. Η αλήθεια είναι πως είναι τόσο καλή ως εισαγγελέας Νέλσον που σε παρασύρει με την ερμηνεία της και για λίγο είσαι στο τσακ να αποφασίσεις για την ενοχή του. Την Τίνα τουλάχιστον την έπεισε…

Η δίκη.
Βρισκόμαστε στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο κατηγορούμενος εμφανίζεται φορώντας στολή της πολεμικής αεροπορίας. Κατηγορείται για τον θάνατο και των 164 επιβατών, μετά από εκτόξευση ρουκέτας η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κατάρριψη του υπό ομηρία αεροσκάφους και η οποία πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά με πρωτοβουλία του ίδιου και όχι κατόπιν εντολής ανωτέρου. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου εισέρχεται στην αίθουσα και απευθύνεται κατευθείαν στο κοινό. Ξεκινά η ακροαματική διαδικασία. Ξεκινά η παράσταση.
Τα διλήμματα.
Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε έναν απλό εκπρόσωπο του γερμανικού κράτους να σκοτώσει τους λίγους για να σωθούν οι πολλοί; Διαθέτει το δικαστήριο τα κατάλληλα νομικά εργαλεία για να μπορέσει να κρίνει δίκαια τη συνειδητή του απόφαση να αυτενεργήσει κατ’ αυτό τον τρόπο; Ποιος κώδικας τιμής και ποια αίσθηση δικαιοσύνης τού όπλισε το χέρι; Ποιος αποφασίζει ότι το λεγόμενο «μη χείρον βέλτιστον» αποτελεί το μέτρο της ηθικής μας; Τι είναι δίκαιο; Και τι άδικο; Εθνικός ήρωας ή δολοφονικός αλαζόνας; Οι αριθμοί, οι συσχετισμοί, οι υπολογισμοί και το ζύγισμα των ανθρώπινων ψυχών αιωρούνται για ώρα πάνω από την αίθουσα του δικαστηρίου κυριεύοντας τις σκέψεις όλων. Η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώνεται. Ο λόγος τώρα στους ενόρκους για την τελική ψηφοφορία. Για την τελική ετυμηγορία.
Η απόφαση.
Οι θεατές της παράστασης έχουν τον λόγο. Αυτοί είναι οι ένορκοι της δίκης που μόλις παρακολούθησαν, αυτοί καλούνται και να απαντήσουν στα ηθικά διλήμματα της. Αυτοί θα κρίνουν αν ο κατηγορούμενος είναι αθώος ή ένοχος. Άραγε, θα αποφασίσουν ως υποψήφιοι θύτες ή ως υποψήφια θύματα; Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς.

Ο Γιάννης Στεφόπουλος, ως συνήγορος υπεράσπισης

Ναι, όπως ήμουν σχεδόν βέβαιη από την αρχή της παράστασης, ο πιλότος αθωώθηκε από τους θεατές-ενόρκους. Μιας και ο Βασίλης είχε φροντίσει να καθίσουμε στην πρώτη σειρά, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης, η Σαλώμη βρίσκει ευκαιρία και ρωτάει τον Γιάννη Στεφόπουλο όσο είναι ακόμη στη σκηνή, αν συνηθίζεται να αθωώνεται ο κατηγορούμενος. “Πάντα. Σε όλον τον κόσμο, όπου κι αν παίζεται” ήταν η απάντηση του, για να ολοκληρώσει “Εκτός από την Ιαπωνία”. Η Σαλώμη, η Μαρίλυ και εγώ τον αθωώσαμε πανηγυρικά. Η Τίνα -το στριμάδι της παρέας- τον βρήκε ένοχο. “Δεν είμαι στριμάδι, είμαι υπερβολικά νομοταγής!” ήταν η αντίδραση της, που συνόδεψε το πρώτο μας ποτό στο απέναντι Athénée, όπου ήταν ο απόλυτος μονόδρομος μας, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης για sushi. Όπως ήταν φυσικό, τα διλήμματα του έργου ήταν αυτά που μονοπώλησαν την συζήτηση μας έως πολύ αργά.

Αφού αθωώσαμε τον πιλότο του Ferdinand Von Schirach στο Terror, πήγαμε στο Athenee για drinks!

“Πως περάσατε, θέλω τη γνώμη σου….” βρίσκω σήμερα το πρωί μήνυμα από τον Βασίλη στο Instagram. “Yπέροχη παράσταση, ο κάθε ρόλος και μία μοναδική ερμηνεία. Νηφάλια… Καταπληκτικός πρόεδρος χωρίς στόμφο και έπαρση ικανοτήτων της υποκριτικής τέχνης…Περάσαμε όμορφα.” ήταν η από καρδιάς απάντηση μου, χωρίς να διεκδικώ τίτλο κριτικού θεάτρου, αλλά ενός ενημερωμένου θεατή, ο οποίος παρακολούθησε μία παράσταση, όχι απλά για να “ξεχαστεί” στο πλαίσιο των “baby steps” για να την βγάλει καθαρή σε μία δύσκολη περίοδο, αλλά για να συγκρουστεί με την ίδια του την συνείδηση, να κλονιστεί για λίγο η σιγουριά της αίσθησης του δικαίου, και να πάρει την ευθύνη της “ετυμηγορίας”, μία ευθύνη που όσο σε παρασύρει το έργο, γίνεται όλο και πιο προσωπική.

Ναι, αυτό ήταν ένα όμορφο βράδυ και σας συνιστώ να το μοιραστείτε το συντομότερο δυνατό με τις δικές σας φίλες (η παράσταση παίζεται Δευτερότριτα στο Θέατρο Αθηνών). Α, και μετά να πάτε για drinks και sushi στο Athénée. Θα έχετε μπόλικο food for thought…