ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Άφησα τα παντζούρια ανοιχτά…

 

IMG_0115Δεν είναι ο συγκεκριμένος προορισμός. Θα μπορούσε να είναι η Κέρκυρα, η Καβάλα, η Αίγινα…Ούτε τα θρησκευτικά μας έθιμα. Την προσωπική σου κατάνυξη την κουβαλάς παντού, και αν είσαι τυχερός, πάντα. Εννοείται, πως δεν πρόκειται για τις καιρικές συνθήκες. Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί γκούγκλαραν με μανία σε κινητά και tablets όσες μετεωρολογικές υπηρεσίες ήξεραν και δεν ήξεραν προκειμένου να ενημερωθούν για το πότε ακριβώς θα πραγματοποιηθεί η πρώτη πολυπόθητη βουτιά. Δεκατέσσερις ημέρες στο νησί έζησα βροχές, καταιγίδες, ζέστη και ήλιους, βοριάδες και νοτιάδες, και τις τέσσερις εποχές στο “πολύ” τους.

Ήταν η απόφαση μου, συνειδητή και ασυνείδητη, να απέχω από τη ρουτίνα, από τις καθημερινές συνήθειες, να “απέχω” γενικά. Διακοπές στο “πολύ” τους.

Άνοιξα το σπίτι μετά από έναν μεγάλο χειμώνα να ορμήσει με μιας όσος ήλιος χωρούσε στα λευκά τετραγωνικά του. Πάτησα ξυπόλητη στην πέτρα του, άφησα τον αγέρα να παρασύρει μέσα του τα πρώτα φούξια μπουκέτα της βοκαμβίλιας, πότισα τους διψασμένους βασιλικούς, ρούφηξα την υπέροχη ακαταστασία του από το περσινό καλοκαίρι. Κάποια σκόρπια κοχύλια, δύο ψάθινα καλάθια, ένα μισοτελειωμένο αντηλιακό, ένα βιβλίο με τσαλακωμένο από τον ήλιο και το αλάτι εξώφυλλο στο κομοδίνο μου, και ένα ζευγάρι πέδιλα της Ελμίνας πεταμένα μπροστά στο κρεβάτι που τα δύο νούμερα κιόλας μικρότερο size τους κάνουν τον χειμώνα που μας πέρασε να μοιάζει ακόμη πιο μεγάλος.

Και είναι και η απόφαση μου -μέσα σε μία μόλις στιγμή- να μην συνδέσω το Internet. Η αποχή από τις “συνήθειες” δεν μπορεί να είναι συνδεδεμένη με ό,τι με κρατάει απασχολημένη στην ιντερνετική καθημερινότητα μου.

Υποδεχτήκαμε καλεσμένους, χορέψαμε μαζί τους, επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι αλλά και τον Άγιο Νικόλαο πολλές φορές, είδαμε φίλους -ίσως πιο πολλούς από όσους βλέπουμε στην Αθήνα-, περπατήσαμε κάτω από την βροχή, ψήσαμε πίτες, κόψαμε λουλούδια, τα μεσημέρια διαβάζαμε παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά, τσουγκρίσαμε αυγά, κάναμε τις πρώτες μας βουτιές σε παρθένα παραλία, φτιάξαμε πύργους σε ζεστή άμμο, τραβήξαμε άπειρες φωτογραφίες που θα τοποθετηθούν προσεκτικά σε οικογενειακά άλμπουμ και όχι σε facebook, instagram ή tweeter.

Και χθες, βλέποντας τα απόνερα του flying να κρύβουν το νησί σιγά σιγά και να απομακρύνονται οι εικόνες του μαζί με τις στιγμές μας, δεν μελαγχολήσαμε. Ίσως επειδή αφήσαμε τα παντζούρια του σπιτιού ανοιχτά. Και τις λευκές του κουρτίνες να επιτρέπουν στο καλοκαίρι να μπει μέσα. Οι βασιλικοί στα πιθάρια θα αντέξουν έως την επόμενη φορά…

 

error: Content is protected !!