Φτάσαμε στην ενδέκατη ημέρα του νωχελικού Αυγούστου και εγώ μόλις συμπλήρωσα μία εβδομάδα ακριβώς στο νησί. Πάντα μου κάνει εντύπωση πως σε έναν προορισμό που αγαπώ τόσο πολύ, που σε αυτόν διατηρώ την θερινή μου κατοικία και τα ομορφότερα μου καλοκαίρια, τελικά φτάνω τόσο -σχεδόν βασανιστικά- αργά. “Του χρόνου θα έρθουμε από τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου!” ακούω -κάθε, μα κάθε χρόνο- τον Νικόλα να μου τονίζει άλλοτε αυτή τη χαρακτηριστική του γλύκα, που ξέρει πως δεν μπορείς να του αρνηθείς, άλλοτε κοφτά, αποφασιστικά, σχεδόν βλοσυρά, που οπωσδήποτε δεν μπορείς να πεις όχι, δεν θέλεις κιόλας. Λες και θέλω να διαφωνήσω.
Μία εβδομάδα ακριβώς βρίσκομαι στις Σπέτσες λοιπόν, και κάνω όλα όσα τόσο μου είχαν λείψει. Ξυπνάω νωρίς το πρωί για την πρώτη “πειρατική” βουτιά της ημέρας στον Άγιο Νικόλαο. Με βρεγμένα ακόμη τα μαλλιά, πάω στην αγορά για τα ψώνια της ημέρας, γεμίζω τα ψάθινα καλάθια μου με τα πιο φρέσκα που έπιασαν νωρίτερα τα καΐκια, με τα εκλεκτότερα του υπέροχου μανάβικου της οικογένειας Τσάνα, με τα ζεστά ακόμη κουλούρια του φούρνου στην πλατεία του Ρολογιού, πασπαλισμένα με ζάχαρη και κανέλα. Τα έφερνε πάντα κάθε πρωί στο δικό της καλάθι η μητέρα μου για να τα βρει μόλις ξυπνήσει η Ελμίνα, το ίδιο κάνω με ευλάβεια, αυτό το πρώτο καλοκαίρι που δεν είναι πια μαζί μας. Γύρω στις 12 θα πάμε σε κάποια θάλασσα, η κόρη μου θα επιστρέψει στις 18.00′ για το μάθημα Ιταλικών, εγώ θα πάω στην Ντάπια για τις “καλησπέρες” μας, για τις “δροσερές λεμονάδες” και για “έναν espresso στα όρθια”, για “ένα αμυγδαλωτό, τώρα τα έφτιαξε ο Πολίτης”, που θέλουν να σε τρατάρουν στα καταστήματα του νησιού. Θα σταματήσω στο από πάντα και για πάντα αγαπημένο μου Sea+Sun να διαλέξω άλλο ένα φόρεμα Nimo with love, και ίσως κι άλλο ένα… Άλλη μία ψάθινη τσάντα από τις συλλογές που επιλέγει από τη Σαρδηνία, από το Περού. Θα πάω στο Rem να δοκιμάσω τα μακριά καφτάνια της Kashish, που θα φοράω με Βενετσιάνικες βελούδινες espadrilles. Θα περάσω οπωσδήποτε από την Μάντυ στο Emon, για να καταλήξω στο Azzure της Αγγελικής. Ίσως το πιο όμορφο από τα υπέροχα καταστήματα του δρόμου που φέρνει το όνομα του Σταύρου Νιάρχου.
Χθες, με όσα μου έφερε το courier από την Αθήνα, με το βιβλίο μου -διαβάζω το “Η Τρίτη Ρώμη- Η Μόσχα και ο Θρόνος της Ορθοδοξίας” του Αλέξανδρου Μασσαβέτα– και το καινούργιο τεύχος του «Tatler» συντροφιά, πήγα να περάσω την μέρα μου στον μόλο του Spetses Hotel, εκεί που έκανα βουτιές και ψάρευα με το καλάμι μου ως παιδί, που πήγαινα τα μεσημέρια της εφηβείας μου, μόλις ξυπνούσαμε από άλλο ένα ξενύχτι στη Figaro, και που έπινα τον καφέ μου, σαν νέα μητέρα πια, όσο χάζευα από μακριά την Ελμίνα να κάνει ιστιοπλοΐα. Από εκεί, που χθες, έστελνα εικόνες μέσα από τα Insta stories μου, το σκάφος μίας βασιλικής οικογένειας της Ευρώπης, αυτό που έφερε τον Rafael Nadal για τις δικές του διακοπές στις Σπέτσες, κάθε μπλε της θάλασσας που άλλαζε χρώμα ανά μία ώρα, το θρόισμα του λευκού μου φουστανιού, καθώς κατέβαινα στον μόλο από το θαλάσσιο ταξί, τα ανακατεμένα μου μαλλιά καθώς προσπαθούσα να τα συγκρατήσω για να γυρίσω σελίδα στο άρθρο “The Dark Prince & The Royal Reporter” σχετικά με την Beatrice Borromeo Casiraghi – που έχει ήδη χρίσει το περιοδικό «Tatler» ως «το πιο στιλάτο μέλος της βασιλικής οικογένειας στην Ευρώπη»– και την έρευνα της για τον τελευταίο royal της Ιταλίας, τον Vittorio Emanuele της Σαβοΐας ο οποίος εκδιώχθηκε σε εξορία το 1946 σε ηλικία 6 ετών, πριν προχωρήσω στην σελίδα 80 του ίδιου τεύχους, που ο Χρήστος Ζαμπούνης γράφει το “Trouble in Paradise”, αναρωτώμενος “What’s happened to the magic of Mykonos?”.
Μα τα μηνύματα σας όλα αφορούσαν τα δαχτυλίδια μου καθώς γυρνούσα τις σελίδες, και τα “χαϊμαλιά” μου, όπως τα έχω μπερδέψει στους καρπούς.
Εικόνες που μυρίζουν ήλιο και έχουν τη γεύση του αλατιού. Εικόνες λουσμένες από το φως του Αυγούστου και από το μπλε και το λευκό, που όπου κι αν κοιτάξεις, βιάζονται να συναντηθούν.
Έγραφα τον Αύγουστο του 2019: Το ‘χω γράψει αρκετές φορές, στις Σπέτσες περνάω τα καλοκαίρια μου, για τα καλοκαίρια μου στις Σπέτσες γράφω. Αν έκανα τις θερινές μου διακοπές στην Πάτμο, θα έγραφα για αυτή, αν έκανα στην Σύμη στις δικές της στιγμές θα αναφερόμουν, αν ταξίδευα στην Ευρώπη από τα dos & don’ts της θα εμπνεόμουν. Οι δικές μου προσλαμβάνουσες, οι δικές μου αναφορές, εικόνες και αναμνήσεις, τα δικά μου καλοκαίρια και όλες οι ιστορίες που τα συνοδεύουν, έχουν να κάνουν με τις Σπέτσες. Επίσης, όλα όσα φοράω, είναι επιλεγμένα από εδώ. Όλα όσα με ρωτάτε, τα έχω βρει σε μερικά από τα ομορφότερα καταστήματα του αγαπημένου μου νησιού. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα κοσμήματα μου. Και φυσικά όλα όσα φοράω στους καρπούς μου, μιας και κάθε καλοκαίρι έχει το δικό του arm party, το οποίο επιλέγεται προσεκτικά στην κάθε έναρξη των διακοπών, και αλλάζει mood μόνο μετά την επιστροφή μας στην πόλη.
Let’s stroll around Spetses και να σας ξεναγήσω στο δικό μου, φετινό arm party!
Μία εβδομάδα ακριβώς βρίσκομαι στις Σπέτσες και κάνω όλα όσα τόσο μου είχαν λείψει…
Οι δικές μου προσλαμβάνουσες, οι δικές μου αναφορές, εικόνες και αναμνήσεις, τα δικά μου καλοκαίρια και όλες οι ιστορίες που τα συνοδεύουν, έχουν να κάνουν με τις Σπέτσες. ???
Καλή συνέχεια Αυγούστου!
