Το Σάββατο πήγα με την Ελμίνα στο Κολωνάκι. Και το υπερευχαριστηθήκαμε!
Η κόρη μου, γέννημα θρέμμα βορείων προαστίων στα έως τώρα πέντε της χρόνια έχει “κατέβει” στο Κολωνάκι άπειρες φορές. Δηλαδή, όχι στο Κολωνάκι ακριβώς , απλά, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Την πηγαίνω δηλαδή με το αυτοκίνητο κατευθείαν στο πατρικό μου σπίτι για να την δουν οι γονείς μου ή για να κοιμηθεί μαζί τους, και από εκεί , την παίρνω κατευθείαν πάλι με το αυτοκίνητο για να την επιστρέψω στα ήσυχα , γεμάτα χλωροφύλλη και εικονική ασφάλεια στενά της οικείας της Φιλοθέης.
Όσο ήταν μωρό ακόμη στο καρότσι, προσπάθησα μερικές φορές να την πάω βόλτα μαζί με την μητέρα μου στην Δεξαμενή και στον Λυκαβηττό, αλλά η όλη διαδικασία ήταν σχεδόν αδύνατη. Πολλές λακκούβες, πολλά σκαλιά, σε όλα τα πεζοδρόμια σκαρφαλωμένα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, άστο, δεν βαριέσαι τώρα…
Πέρυσι, σε άλλη μου μία απόπειρα να την κατεβάσω στο κέντρο, μου είπε: “Μαμά, στο σπίτι της γιαγιάς μυρίζει σαν αεροδρόμιο…” εννοώντας το καυσαέριο της Δημοκρίτου.
Φέτος, την κάλεσε η φίλη της η Αναϊς να παίξουν στο σπίτι της , δίπλα στην Ακρόπολη, και όταν με ρώτησε η Ελμίνα που μένει η Αναϊς και της είπα στην Αθήνα, μου απάντησε “και που είναι η Αθήνα;”
Ε, εκεί σκέφτηκα, αρκετά! Θα την αρπάξω από την απομόνωση του πράσινου “χωριού” της, και θα την εκθέσω στις πολύχρωμες ομορφιές της πόλης της. Η πρώτη μας απόπειρα ας είναι στο Κολωνάκι, με αφετηρία το σπίτι της γιαγιάς…
Και για αρχή, θα κάνουμε μία άκρως κοριτσίστικη βόλτα, ας πάμε στα μαγαζιά! Κατηφορίσαμε την Δημοκρίτου και στρίψαμε στην Φωκυλίδου , μήπως και ξεχάσει την μυρωδιά του…αεροδρομίου με αυτή των νεραντζιών. Αυτή, την ίδια μυρωδιά που έχω αμπαλάρει και έχω ασφαλίσει με έναν τεράστιο πανέμορφο φιόγκο όλη μου την παιδική ηλικία.
Όταν έστριβα και εγώ την Φωκυλίδου για να πάω στην στάση του σχολικού μου πούλμαν, για να πάω στο “θρυλικό” ψιλικατζίδικο της οδού Βουκουρεστίου, για να πάω στο αγαπημένο μου περίπτερο της πλατείας, αργότερα , για να πάω παντού.
Κάναμε βόλτες και σε όλα τα γύρω στενά της. Της έδειξα τα αγαπημένα μου καταστήματα. Την ρώτησα αν της αρέσουν οι μπαλαρίνες της βιτρίνας, της αγόρασα παγωτό και κάτσαμε σε σκαλάκια να το φάμε, την πήγα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο στην Πατριάρχου Ιωακείμ, της έμαθα να συλλαβίζει το δύσκολο όνομα του συγκεκριμένου δρόμου. Βρήκαμε και έναν κύριο που πουλούσε κουλούρια. Ενθουσιάστηκε με την μυρωδιά των κουλουριών, την πήρα από το χέρι να την πάω στον αγαπημένο μου δρόμο, στην Χάρητος. “Μαμά, μην χαθούμε…”
Της εξήγησα πως εγώ σε αυτήν εδώ την περιοχή μεγάλωσα, πως όσο καλά γνωρίζει αυτή την Φιλοθέη ακόμη καλύτερα γνωρίζω εγώ αυτούς εδώ τους δρόμους.
Της έδειξα την δική μου στάση , το δικό μου περίπτερο, από που μου αγόραζε η μαμά μου τα δικά μου παπούτσια, από που αγοράζαμε παρέα τσουρέκι και ψωμί, το εστιατόριο που μας αρέσει να πηγαίνουμε πλέον με τον μπαμπά. Την πήγα στο μαγικό νούμερο 13 της Χάρητος “Jack in the Box”….Η Ελμίνα στην χώρα των θαυμάτων…
Και από εκεί, την πήγα λίγο πιο κάτω, στο νούμερο 36, στο μικροσκοπικό λατρεμένο κατάστημα της αγαπημένης μου Πουκ, στο “Wrap”.
Οι βιτρίνες του πάντα σαν μία ατέρμονη παιδική χαρά, σήμερα λογικά η Πουκ θα είχε στήσει το Πασχαλινό της σκηνικό, η Ελμίνα θα ενθουσιαζόταν!
Και ενθουσιάστηκε. Με όσα ενθουσιάστηκα και εγώ.
Με τα ψάθινα καλαθάκια. Πήραμε ένα για να το βάλουμε πίσω στο μηχανάκι μας στις Σπέτσες, όπου θα το γεμίζουμε με τα ψώνια της ημέρας. Και ένα για να το χρησιμοποιήσω σαν τσάντα το καλοκαίρι, στις διακοπές. Δεν θα κρατήσω άλλη τσάντα! Και άλλο ένα για δώρο. It’s chic to be Greek…
Και μου άρεσαν και τα Eggs in a Jar! Τι όμορφο δώρο! Η Ελμίνα ήθελε τέσσερα για να τα βάλει συλλογή στην βιβλιοθήκη της. Και άλλο ένα δώρο για την κολλητή της…
Της πήρα εσπαντρίγες και πέδιλα με γαλάζια χάντρα. Και ένα πανέμορφο φόρεμα για το Πάσχα. Μπλε και άσπρο… Της το αγόρασα αλλά την έβαλα να μου υποσχεθεί πως θα το φοράει μόνο με σανδάλια ή εσπαντρίγες, όχι με μπαλαρινάκια. Done!
Και ήθελε και όλες -στην κυριολεξία- τις λαμπάδες. Δεν της πήρα για να μην στεναχωρηθεί ο νονός της. Διαλέξαμε όμως λαμπάδες για το δικό μας βαφτιστήρι, και για τους φίλους μας που μας έχουν καλέσει το Πάσχα στην Πάτμο. Καταλήξαμε στις λαμπάδες με το Τσαρούχι και σε αυτές με το υφαντό και την παραμάνα…Υπέροχες! Πόσο Ελλάδα…
“Μαμά, τώρα που θα πάμε;” με ρώτησε με ενθουσιασμένα μάτια που έλαμπαν από χαρά. Χάρηκα με την χαρά της. Τελικά, κάπως έτσι νιώθουν οι μπαμπάδες όταν πάνε με τους γιους τους στο γήπεδο; Η κοριτσίστικη βόλτα μας στο Κολωνάκι συνεχίζεται στο “Body ‘n Soul”.
Συνεχίζεται…