Τα γενέθλια της Βιβής Μπασινά στο πιο σουρεάλ βράδυ της ζωής μου, με τον Τόνι Σφήνο! Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένη…
Η απόφαση της Βιβής Μπασινά να γιορτάσουμε girls only τα γενέθλια της το Σάββατο το βράδυ στον Τόνι Σφήνο , ήταν της τελευταίας στιγμής. Ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακυρώσω τα πάντα για να πάω!
Είχαν πάει όλες μου οι φίλες πέντε με έξι φορές η κάθε μία, εγώ δεν είχε τύχει ποτέ. Όλες μιλούσαν για “εμπειρία ζωής”, για “ανεπανάληπτη βραδιά”, για “θέλω να ξανά πάω σήμερα κιόλας”, αλλά όταν τις ρωτούσες “τι στο καλό είναι η περιβόητη εμπειρία Τόνι Σφήνος;”, δεν μπορούσε καμιά τους να γίνει συγκεκριμένη. Η μόνη που δεν είχε πάει ποτέ επίσης, και ούτε καν γνώριζε την ύπαρξη (!) του, ήταν η Βανέσσα. “Πάμε στοίχημα πως θα την παρακαλάμε να φύγουμε και δεν θα ξεκολλάει;” λέγαμε συνωμοτικά με την Σία, όταν επιτέλους, μετά από πολλά γέλια και την ενεργοποίηση δύο (!) Gps, καταφέραμε και φτάσαμε.
Και η “εμπειρία” ξεκινάει με το που μπαίνεις κιόλας στο Fuzz. Το σκηνικό αποτελείται από πλαστικές βαρκούλες, στρώματα θαλάσσης, σωσίβιες λέμβους. Και παντού το όνομα “Τόνις Σφήνος” με τεράστια γράμματα, φωτισμένα με νέον, σαν άλλος Elvis σε μαρκίζες του ’60 στο Las Vegas. Η ώρα είναι 11…
Η Βιβή μας υποδέχεται ξελιγωμένη στα γέλια. “Και να φανταστείτε πως είμαστε από τις τυχερές, αυτά εδώ θεωρούνται δύο τραπέζια!” λέει και γελώντας μας δείχνει τα δύο ψηλά τραπεζάκια του μπαρ με μερικά stools γύρω τους. Ξέρω πως για να βρεις τραπέζι στον Τόνι Σφήνος χρειάζεσαι αυτό που λέμε, χοντρά μέσα…
Και έρχεται η στιγμή που παραγγέλνεις το ποτό σου. Το οποίο σερβίρεται σε πλαστικά ποτήρια, και συνοδεύεται με ξηρούς καρπούς σε πλαστική συσκευασία. “Τέλεια, δεν θα χρειάζονται πλύσιμο μετά!” λέει η Ιωάννα προσπαθώντας να τσουγκρίσει το πλαστικό ποτήρι της στην υγειά της Βιβής. Και το σουρεάλ συνεχίζεται όταν πάω να πάρω ένα από τα περιβόητα πλαστικά ποτήρια και να του προσθέσω λίγο νερό για να το μετατρέψω σε τασάκι. “Σας παρακαλώ πολύ, όχι στα ποτήρια τα τσιγάρα σας! Στο πάτωμα παρακαλώ!” μου επισημάνει ο maitre….
Ε, αυτό ήταν, είχαμε ήδη μπει στον υπέροχο , σουρεάλ κόσμο του Τόνι Σφήνος!
Ο οποίος , σαν κάθε κορυφαίος σταρ που σέβεται τον εαυτό του, βγαίνει με τυμπανοκρουσίες, με sparkling candles, με χειροκροτήματα που είμαι σίγουρη πως ούτε ο Elvis στα κορυφαία του δεν έχει εισπράξει, και με φωνές και υστερίες τύπου “Τόνι κάνε με σκόνη!”, “Τόνι είσαι θεός!”, “Τόνι σε λατρεύω!”, “Τόοοοοονι!!!!!!”, που όσες φορές και αν έχω πάει στον Σάκη, σε τέτοιο βαθμό, δεν τα έχω ακούσει.
Και τα φώτα χαμηλώνουν… Και από το βάθος ακούγεται η φωνή του. Αυτοσυστήνεται… “Ο άντρας των ονείρων, ο μεγιστάνας της χωρίστρας, ο κλέφτης της γυναικείας αθωότητας, το χάπι της αμαρτίας, το φαινόμενο των 60ς,70ς,80ς,90ς,100ς, φτου και βγαίνω, ο πρίγκιπας του πάθους, ο Λουδοβίκος των Καλαβρύτων, ο αβυσσαλέος, το μανούλι αχ μανίτσα μου, ο αίλουρος, η αναστάτωση η ίδια, ο τυφώνας της λεβάντας, ο πρωταθλητής του πάθους, η ηδονή με πόδια, ο πρίγκιπας της piaggio, ο international playboy, MR. ΤΟΝΙΣ ΣΦΙΝΟΣ!!!!!!!!!!”
Ε, αυτό ήταν! Γουρλώνω τα μάτια μου, ανοίγω το στόμα μου, και βλέπω έναν τύπο με ολόσωμο μαγιό , -έναν Austin Powers να τον πω, Borat να τον πω, πως να τον πω;- να αρχίζει να μιλάει, να τραγουδάει και να χορεύει, να δίνει ένα τελείως δικό του show, και να παρασέρνει μαζί του το σε παραλήρημα κοινό του, που ουρλιάζει, χορεύει, του φωνάζει “Τόνι σ’ αγαπώ!” …
Η μουσική αποτελείται αποκλειστικά από 70’s επιτυχίες, όπως και όλο το σκηνικό. Αρχίζω να καταλαβαίνω τις φίλες μου που δεν μπορούσαν να γίνουν πιο συγκεκριμένες όσον αφορά το “φαινόμενο Τόνις Σφήνος”. Μπαίνω στο τριπάκι του, στον χορό του -από πότε έχω να χορέψω έτσι;- και έκτοτε, τα μόνα που θυμάμαι είναι:
-Τον Τόνις Σφήνος να καλεί την Βιβή στην πίστα μαζί με άλλες τρεις κοπέλες που έκαναν το bachelor party τους (η Βιβή είναι δέκα χρόνια παντρεμένη, τα γενέθλια της γιόρταζε, αλλά στον σουρεάλ κόσμο του Τόνις Σφήνος αυτό έχει ελάχιστη σημασία), και να την κάνει μέρος του show, ζητώντας της να τον κατακτήσει… “Τι θα έκανες για να με κατακτήσεις;”, “Θα έπαιζα βόλεϊ…”
-Τις παρέες των διπλανών τραπεζιών, όλοι, μα όλοι γνωστοί και φίλοι…
-Την τούρτα της Βιβής, να σερβίρεται σε καφάσι. Ναι, από αυτά τα καφάσια που υπάρχουν στα οπωροπωλεία…
-Αγόρια και κορίτσια όλων των ηλικιών να χορεύουν στους ρυθμούς των The Idols , και από πίσω να παίζονται σκηνές από Ελληνικές ταινίες με τον Βουτσά…
-Τους Charms -ναι, τους ίδιους τους Charms- να βγαίνουν με τις κιθάρες τους στην πίστα και να βαράνε ανεπανάληπτες ροκιές. Και εμείς, να ουρλιάζουμε…
-Τον Νικόλα, να μου στέλνει μηνύματα στο κινητό μου “μωρό μου , πως τα περνάς” και εγώ να προσπαθώ να του εξηγήσω και να γίνω “συγκεκριμένη”. Αποκλείεται…
Βιβάκο, χρόνια πολλά! Αν δεν ήσουν τόσα χρόνια απόλυτα ευτυχισμένη με τον Άγγελο, θα μπορούσες να είσαι το επίσης απόλυτο “Tonis Sfinos girl”!!!
Φεύγοντας στην έξοδο, βλέπουμε χαρτάκια με μηνύματα για τον Τόνις Σφήνος “Toni I love you…” Και πιο δίπλα, πλαστικές βαρκούλες, μία πλαστική μπάλα, και κάτι…δίχτυα είναι αυτά;