ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Στέλλα Καπεζάνου:Το χρώμα της αλήθειας είναι το γκρι…

Με την Στέλλα γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, από τότε που πρωταγωνιστούσε στις πασαρέλες και στις φωτογραφίσεις.

Προσωπογραφία της Στέλλας Καπεζάνου

Προσωπογραφία της Στέλλας Καπεζάνου

Φίλες καρδιακές δεν ήμασταν ποτέ, δεν έτυχε , δεν θα τύχαινε…Άλλα θέλω, άλλες καταβολές, τελείως διαφορετικά πλάνα ζωής, άλλες παρέες, άλλες αναζητήσεις. Έτσι νόμιζα. Όμως πάντα, την συμπαθούσα πολύ. Δεν είχε ποτέ την στόφα της “μοντέλας”, ήξερε να γελάει με την ψυχή και με την καρδιά της και όχι ποζάροντας, δεν προκαλούσε με την ζωή ή το attitude της, το γούστο της ήταν πάντα ήσυχο και διακριτικό, όπως και η ίδια άλλωστε. Το φρέσκο άρωμα που πάντα προτιμούσε, κρατούσε μακριά τα αποπνικτικά σκάνδαλα των εβδομαδιαίων περιοδικών. Επίσης, ήταν από τα κορίτσια που πάντα προτιμούσε να ακούει παρά να μιλάει. Και διάβαζε. Διάβαζε πολύ. Και έβρισε τις δικές της διεξόδους στην Astanga yoga και στην Αυτογνωσία.

first
Με την γέννηση του Κάρολου της και της Ελμίνας μου ήρθαμε πιο κοντά. Πλέον είχαμε κάποιους κοινούς κώδικες επικοινωνίας, αυτούς που συνηθίζουν να έχουν όλες οι φρέσκες μαμάδες, σα να μας ενώνει ένα αδιόρατο αγαπησιάρικο πέπλο προσμονής για όλα όσα θα ακολουθήσουν, απροσδιόριστης τρυφερότητας , ώριμης υπομονής, πρωτόγνωρης ευτυχίας. Άρχισε να με καλεί στα πάρτι του γιου της και εγώ σε αυτά της κόρης μου. Και άρχισα να την παρατηρώ ακόμη πιο προσεκτικά, με τη νέα μου ματιά, τα νέα μου δεδομένα.

fouxia
Η Στέλλα και ο γιος της έγιναν πλέον ένα. Κλισέ; Όχι. Δεν υπήρχε περίπτωση να δω οπουδήποτε την Στέλλα χωρίς τον γιο της. Στο κάδρο  τους, δεν υπήρχε νταντά. Την έβλεπα στις Σπέτσες να τον κουβαλάει στους ώμους από το παλιό λιμάνι στην Ντάπια, για να μην κουραστεί. Στις εκθέσεις ζωγραφικής που παρακολουθούσε. Στο πάρκο. Στην Ύδρα, για το Hydra Workshop ή για το Project Space. Και φυσικά, σε άπειρα παιδικά πάρτι. Η Στέλλα με τα sneakers της , αμακιγιάριστη και ένα ατημέλητο κοτσιδάκι στα μαλλιά, να τρέχει μαζί του, να συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες, να παίζει ποδόσφαιρο μαζί του. Μα όλες οι μαμάδες αυτό δεν κάνουν; Όχι, πιστέψτε με. Μα τελικά, ούτε και η Στέλλα έκανε μόνο αυτό…
Όταν έβαζε τον Κάρολο για ύπνο, ζωγράφιζε…Στην αρχή, παιδικές ζωγραφιές, μπάλες Χριστουγεννιάτικες , παραμύθια, χαρούμενους πίνακες για παιδικά δωμάτια…Η μία παραγγελία μετά την άλλη…

painting
Και σε κάποια Χριστούγεννα μας, σε ένα tea party της που διοργάνωσε στο σπίτι τους στην Φιλοθέη για να στολίσουμε όλοι μαζί με τα παιδιά μας το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στάθηκα στα ζωγραφικά έργα που στόλιζαν το σαλόνι της. Σπουδαία… “Ποιανού είναι;” “Δικά μου…” “Εσύ τα ζωγράφισες αυτά;” “Εγώ…” Που είναι οι παιδικές ζωγραφικές, τα αρκουδάκια, τους ήλιους και τα λουλουδάκια που ήξερα πως ζωγραφίζει; Μπροστά μου είχα έργα ώριμα, τέχνη αληθινή, τέχνη που σε καθηλώνει.

tattler

Έργο της Στέλλας….

Η Στέλλα, σπουδάζει εικαστικές τέχνες στο International School of Painting, Drawing and Sculpture in Umbria, Italy.
Η Στέλλα, μπαίνει πρώτη στις εισαγωγικές εξετάσεις της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, όπου και σπουδάζει με υποτροφία, με καθηγητές ζωγραφικής τον Πάνο Χαραλάμπους… Τον Μιχάλη Μανουσάκη… Και γλυπτικής τον Νίκο Τρανό…
Η Στέλλα πραγματοποιεί την μεγάλη της εσωτερική ώθηση να ασχοληθεί με την τέχνη…
Η Στέλλα, που στο εικαστικό της έργο χρησιμοποιεί συχνά το γραπτό λόγο και αναφορές στο υποσυνείδητο, με κυρίαρχο ύφος εννοιολογικά θέματα. Μεγάλο μέρος της δουλειάς της εντάσσεται στην feminine art, ενώ τα μέσα που χρησιμοποιεί εκτός από την απεικόνιση, ειναι και η εγκατάσταση στο χώρο, στις τρεις διαστάσεις…
Η Στέλλα που ξενυχτάει με τα πινέλα της, και δεν θέλει να γράψω γι’ αυτήν “είναι πολύ νωρίς ακόμα…” μου λέει τις προάλλες σε μία έξοδο μας.
Η Στέλλα, που όταν την ρωτάω αν ετοιμάζει κάποια έκθεση, απαντά με τις ίδιες σεμνές, χαμηλών τόνων τέσσερις λέξεις.
Κατά τον Αντρέ Ζιντ , το χρώμα της αλήθειας είναι το γκρι. Ο ίδιος  μυθιστοριογράφος επιμένει: Να πιστεύετε αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια, να αμφισβητείτε αυτούς που τη βρίσκουν.
Πως να μην πιστεύω στην Στέλλα;

error: Content is protected !!