«Σμιλεύοντας τον έρωτα»: Λαμπερά εγκαίνια της νέας έκθεσης της Βένιας Δημητρακοπούλου!
Δύο επιβλητικές αφαιρετικές φόρμες. Ένα μαρμάρινο όλον που έχει διαιρεθεί από μια ακανόνιστη τομή. Ένα μικροσύμπαν που βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο ένωσης ή διάσπασης. Ένα μνημείο που υμνεί την κορυφαία σε διακυμάνσεις κατάσταση που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος: τον έρωτα. Είναι το κεντρικό γλυπτό που φέρει την υπογραφή της εικαστικού, Βένιας Δημητρακοπούλου και αποτελεί τον πυρήνα της νέας της ατομικής έκθεσης «Σμιλεύοντας τον έρωτα», η οποία εγκαινιάστηκε στην γκαλερί Κουρντ.
«Σε μία από τις βόλτες μου στο μαρμαράδικο, περπατώντας ανάμεσα σε ποικίλους όγκους μαρμάρου και υπολείμματα από διάφορες κοπές, το μάτι μου έπεσε σε δύο μεγάλα μακρόστενα κομμάτια που βρίσκονταν στο έδαφος το ένα δίπλα στο άλλο», εξηγεί η Βένια Δημητρακοπούλου το πως «γεννήθηκε» το εμβληματικό νέο έργο της.
«Εμβολίαζε σαν να ήταν κάποτε ένας ενιαίος όγκος σκισμένος τώρα στα δύο. Η λέξη που μου ήρθε αμέσως στο νου ήταν Έρωτας. Τα πήρα, τα σήκωσα όρθια, τα σμίλεψα, τα έβαλα κοντά αφήνοντας, ωστόσο, λίγο αέρα ανάμεσα τους, ένα μικρό κενό. Τα τοποθέτησα μετά μαζί σε μία κοινή ενιαία βάση».
Ο υπερμεγέθης μαρμάρινος «Έρως», ωστόσο, δεν αποτελεί το μοναδικό νέο έργο της έκθεσης στην γκαλερί Κουρντ. Περιβάλλεται από το μεγάλο επιδαπέδιο ορειχάλκινο «Άλφα», που παραπέμπει στην Απουσία/Απόσταση , την Αγάπη/Αιωνιότητα, την Αρχή/Άπειρο. Το ηχητικό έργο «Έρωτας Ξαφνικά», στο οποίο τα κείμενά της εικαστικού συναντούν τη φωνή της και τις μελωδίες του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου.
Και από μια πλειάδα ακόμη έργων – ορισμένα εκ των οποίων παρουσιάζονται για πρώτη φορά- που αξιοποιούν το πολυσυλλεκτικό εικαστικό λεξιλόγιο της Βένιας Δημητρακοπούλου, στο οποίο περιλαμβάνεται η γλυπτική και το σχέδιο, το βίντεο, ο ήχος και ο λόγος: οι σκαλισμένοι σε ηφαιστειακή πέτρα «Μαχητές» και τα μαρμάρινα «Δόρατα».
Οι «Δίνες» που άφησαν το αποτύπωμά τους με σινική μελάνι πάνω σε χειροποίητο χαρτί, όπως και το «Μάταιο Γράμμα», μια επιστολή που δεν έφυγε ποτέ. Οι «Σκιές» των εμβληματικών «Προμαχώνων», που είναι τοποθετημένοι στον προαύλιο χώρο του μεγαλύτερου και σημαντικότερου ελληνικού μουσείου, του Εθνικού Αρχαιολογικού επί της οδού Πατησίων.
Η υφασμάτινη «Σινδόνη» και οι εκατοντάδες «Κεραμεικές Χειρονομίες», μέρος της βιντεοεγκατάστασης «Ζωοδόχος Πηγή», είναι μερικά από τα έργα που συνθέτουν τις δέκα συνολικά ενότητες, οι οποίες έχουν καταλάβει τους τέσσερις χώρους της γκαλερί.
«Όλα στην έκθεση, από τα ηχητικά έργα και το βίντεο με την άυλη υπόσταση, μέχρι τις σχεδιασμένες με σινική μελάνη δίνες, τις γραμμές, τις λέξεις, τα χειρόγραφα κείμενα και τις γλυπτικές μορφές σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα, περικλείουν χνάρια μιας αυτοενδοσκόπησης και αναπόλησης. Από το μυστηριακό, το πνευματικό, το αρχέγονο έλκεται η καλλιτέχνιδα.
Όμως αυτές τις πανάρχαιες, πρωτογενείς αξίες για την ανθρώπινη ύπαρξη και την καλλιτεχνική δημιουργία, η Βένια Δημητρακοπούλου τις συνυφαίνει με σύγχρονες προσωπικές μυθολογίες. Επικαλούμενη εμπειρίες της, φανταστικές παραστάσεις, συναισθήματα και αφηγούμενη σκηνές, στιγμιότυπα, ιστορίες. Πεδία περιπλάνησης της είναι, από τη μια μεριά ο ιστορικός και πολιτισμικός Χρόνος, από την άλλη, ένας χρόνος πολύ προσωπικός», σημειώνει στο κείμενο της η επιμελήτρια της έκθεσης, Ελένη Βαροπούλου.
Φωτογραφίες: Studio Panoulis
