Σήμερα στη Γκαλερί Ίρις: Τα εγκαίνια της έκθεσης της Ζωής Κυβέλη «Been to Places, Seen Some Faces»

Συμβαίνει σήμερα στη Γκαλερί της Βικτώριας Φασιανού!
Η γκαλερί Ίρις συνεργάζεται για πρώτη φορά με την ζωγράφο Κυβέλη Ζωή, και παρουσιάζει την νέα ατομική της έκθεση: Been to Places, Seen Some Faces. Η έκθεση αποτελείται από μια νέα σειρά έργων μέσω των οποίων η δημιουργός προσκαλεί τον θεατή να ταξιδέψει μέσα σε ζωγραφικούς και κοινωνικούς χώρους και χρόνους. Μέσα από δυναμικές συνθέσεις πολυσύχναστων δρόμων και φιγούρες που άλλοτε διακρίνονται κι άλλοτε χάνονται στο τοπίο, ξεδιπλώνεται μια αστική περιπλάνηση της φαντασίας. Τα έργα εξερευνούν το γνώριμο και, ίσως, αινιγματικό «τώρα», ενώ ταυτόχρονα στρέφονται προς ένα προσωπικά ιδανικό «μετά».

Την έκθεση συνοδεύει κείμενο του συγγραφέα Μάκη Μαλαφέκα, ο οποίος αναφέρει: «Στον κόσμο-αίνιγμα, δεν είναι το θέμα τα «κλειδιά». Η σαγήνη του ελλειπτικού ερωτήματος, η δύναμη της αφαιρετικής διατύπωσης, της κοφτής ρίμας, αφήνουν παντελώς αδιάφορο τον διερχόμενο παρατηρητή – όσο, εξάλλου, τον αφήνει κι η ίδια η «απάντηση». Ο κόσμος-αίνιγμα δεν μπορεί να εξηγηθεί, να αποκρυπτογραφηθεί. Μπορεί μόνο να ξεδιπλώσει τις εικόνες του και να σε κάνει, πού και πού, να αμφιβάλεις: σε τι διαφέρει αυτό που βλέπω από την «πραγματικότητα»; Όλα «εδώ» φαίνονται να είναι, αλλά τι δεν είναι «εδώ»;

Στην ιδιότυπη και διορατική αυτή εικαστική πραγματεία πάνω στο σύγχρονο Μεταφυσικό, η Κυβέλη Ζωή επιδίδεται σε μια εκ βάθρων νέα εικονογραφία του κόσμου-αινίγματος, χωρίς ποτέ να διατείνεται ότι κατέχει τις απαντήσεις και τα κλειδιά του. Η ατομική έκθεση Been to Places, Seen Some Faces –παράφραση στίχου του Μάρβιν Γκέι απ’ το, κατά τον ίδιο, «πιο ειλικρινές» του τραγούδι («Trouble Man», 1972)– μιλάει για χώρους και για πρόσωπα που οριοθετούν κοινωνικές πορείες, που καλύπτουν βιωματικά διανύσματα και διαγράφουν ταυτοτικές τροχιές γύρω απ’ το ένα και κύριο ερώτημα της υπερκορεσμένης σε γεγονότα, εικόνες και ερεθίσματα εποχής μας: τι λείπει; Ο Ντε Κίρικο, γαλουχημένος στη δική του φαντασμαγορική Μπελ Επόκ, προσέγγισε το ζήτημα με διαρκείς επιστροφές στο ίδιο τοπίο, με την επίκληση του φαινομενικά άδειου, της προσμονής ίσως μιας έλευσης, ή και της οριστικής αποδοχής ότι η έλευση αυτή δεν θα λάβει ποτέ χώρα. Η Κυβέλη πραγματεύεται τον χαρακτήρα της σύγχρονης φαντασμαγορίας μέσα απ’ το μοτίβο τής δημόσιας δραστηριότητας και των εξωτερικών ταυτοτικών χαρακτηριστικών της – που σηματοδοτούν άλλοτε «διαφορετικότητα» κι άλλοτε «ομοιομορφία».