Σήμερα γίνεσαι 40. Σου πάει. Πολύ. Προσπαθώ να θυμηθώ πόσο έχεις αλλάξει από τότε που σε γνώρισα. Πως ήταν ο άντρας που ερωτεύτηκα. 33 ήσουν; Τα μαλλιά σου ήταν κατάμαυρα. Δεν είχες μούσι τότε. Το άφησες για εμένα, επειδή μου αρέσει πολύ. Τα κιλά σου είναι τα ίδια, όχι, δεν άλλαξες πολύ. Ή μήπως άλλαξες; Έχεις λίγα γκρίζα. Αχ να ‘ξερες πόσο σου πάνε…
Τα μάτια σου είναι πιο φωτεινά. Βλέπω μέσα τους όλη σου την αγάπη για την κόρη μας. Για εμένα. Για τη ζωή μας. Και χαμογελάς πιο συχνά. Πάντα ήσουν χαμογελαστός, τώρα ξέρεις τους λόγους και την αλήθεια τους. Είσαι πιο υπομονετικός. Έμαθες. Δεν βιάζεσαι, βιαζόσουν πολύ. Ένας χείμαρρος ήσουν.
Και βρίσκεις αλλού την χαρά. Στις κάρτες που σου αφιερώνει η Ελμίνα. Στα γέλια και στους ενθουσιασμούς της. Στα κατορθώματα της. Στις δικές μας στιγμές, στα συνθηματικά μας. Στο σπίτι μας. Τότε, όλη η χαρά ήταν εκτός του σπιτιού, τώρα τα τετραγωνικά του είναι γεμάτα γλύκα. Γεμάτα αναμνήσεις, μεγάλες ή μικρές στιγμές, τόσες εικόνες…Τόσες γιορτές!
Δεν έχεις την αλαζονεία της μικρότερης ηλικίας. Έχεις την γοητεία του χορτασμένου άντρα.
Σε ακούω να παίζεις πιάνο. Πόσο πιο ώριμα…Σε βλέπω καθώς οδηγείς. Πόσο πιο προσεκτικά…Σε ακούω να μιλάς για τα όνειρα σου. Πόσο πιο βατά… Σε παρακολουθώ όταν διαβάζεις με την Ελμίνα τα μαθήματα της. Πόσο πιο προσηλωμένος… Στις παρέες δεν αγορεύεις, ακούς… Όπως κάνουν οι πραγματικοί άντρες.
Αν είμαι με κάποιον πιο πολύ ερωτευμένη από όσο ήμουν με τον 33άρη που αγάπησα, είσαι εσύ σήμερα.
Χρόνια σου πολλά, περιμένω πως και πως να δω πόσο πιο ερωτεύσημος θα είσαι στα 50…
