Με γραμμένο το «Ελμίνα» φαρδιά πλατιά πάνω στο ποτήρι, να της υπενθυμίζει πως αυτό που θέλει, είναι να μείνει για πάντα παιδί.
Όσο βαθαίνει το καλοκαίρι, όσο περνούν τα χρόνια… Τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεθεί ο χρόνος να μοιραστούμε στο όρθιο ένα Strawberry accai και ένα Vegan Πρέτζελ. Θυμάμαι τότε, όταν ήταν μικρή, όταν η «ατζέντα» της ήταν άδεια από υποχρεώσεις και γεμάτες ξεγνοιασιά, τότε που με το που τελείωνε άλλο ένα παιχνίδι, μου φώναζε από μακριά «Μαμά, πάμε στα Starbucks?». Η κόρη μου δεν έπινε ποτέ καφέ, η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν πίνει, αλλά από πάντα -και από ότι φαίνεται και για πάντα- το θεωρούσε το δικό της «στέκι» το Starbucks, στο μαγικό εκείνο σημείο, ακριβώς απέναντι από την μεγάλη πύλη του Golden Hall, εκεί που ήταν εντελώς ξεκάθαρο το όνομα της γραμμένο με χοντρό μαρκαδόρο στο δικό της ποτό, σε ένα υπέροχο χρώμα μέσα στο μεγάλο απολαυστικό ποτήρι, εκεί που περιμένοντας στην ουρά για να παραγγείλει ένα muffin με μύρτιλλα ή μία βάφλα από ζάχαρη, θα την φώναζε κάποια συμμαθήτρια από το Δημοτικό «Ελμίνα τι κάνεις!!!!», και αυτή όλο περηφάνια και χαρά θα την έπαιρνε αγκαλιά και θα της απαντούσε πως έχει έρθει στο Golden Hall για ψώνια με την μαμά της, και -όπως πάντα- ξεκινάμε με ένα Brownie σοκολάτας με καραμέλα και ένα απολαυστικό (ω ναι!) Strawberry accai.
Μέσα στα χρόνια και όσο το μωρό μου γίνεται κορίτσι και η κοπέλα μεταμορφώνεται σε γυναίκα, το Brownie σοκολάτας με καραμέλα έγινε ένα τραγανό μπισκότο με κομμάτια σοκολάτας, το muffin με μύρτιλλα αντικαταστάθηκε με μία nutree μπάρα protein fudge brownie praline χωρίς ζάχαρη και η βάφλα από ζάχαρη αντικαταστάθηκε από Granola Healthy bites, αλλά το Strawberry accai παραμένει πάντα εκεί, το πρώτο στις προτιμήσεις της, με γραμμένο πάντα το «Ελμίνα» φαρδιά πλατιά πάνω στο ποτήρι, να της θυμίζει πως στην πραγματικότητα αυτό που θέλει, είναι να μείνει για πάντα παιδί.
Ναι, όσο βαθαίνει το καλοκαίρι ή όσο περνούν τα χρόνια, δεν ακούω τόσο συχνά τη φωνή της να μου λέει «Μαμά, πάμε στα Starbucks?». Τα μαθήματα για το ΙΒ της, το internship σε ένα μεγάλο law firm, το extended essay, προσπαθούν να χωρέσουν στην «ατζέντα της ξεγνοιασιάς» για ένα Σαββατοκύριακο στις Σπέτσες, για ένα πάρτι στο Πόρτο Χέλι, για ένα τριήμερο με τους γονείς της στη Κύθνο και στη Τζια και άλλο ένα με την παρέα και τις κολλητές της σε Μύκονο και Σίφνο.
Μα όσο κι αν βαθαίνει το καλοκαίρι και όσο κι αν περνούν τα χρόνια, σε κάθε -μα κάθε- break της την ακούω να μου φωνάζει από μέσα «Μαμά τελείωσα, πάμε στα Starbucks?», και εγώ πάντα -μα πάντα- θα κλείνω τα μάτια και θα βλέπω εκείνο το κοριτσάκι με τον ήλιο στις μπούκλες και μία ζωγραφισμένη πεταλούδα στον ώμο, να παραγγέλνει σχεδόν ψευδά ένα muffin με μύρτιλλα και ένα Strawberry accai, και θα τα ανοίγω για να δω μία υπέροχη κοπέλα που κοιτάζει το ρολόι της για να σιγουρευτεί αν θα προλάβει να απολαύσει με την μητέρα της μια μία nutree μπάρα protein fudge brownie praline χωρίς ζάχαρη και το αγαπημένο της ποτό, με γραμμένο πάντα το «Ελμίνα» φαρδιά πλατιά πάνω στο ποτήρι, να της υπενθυμίζει πως στην πραγματικότητα αυτό που θέλει, είναι να μείνει για πάντα παιδί.
Στο Starbucks του Golden Hall, πάντα…
