Την Μάρη Ελευθεράκη την γνωρίζουμε όλες όσες πηγαίναμε τα κορίτσια μας για μαθήματα μπαλέτου στην καλύτερη τότε Σχολή της Κηφισιάς, το Dance Factory της Βάσσας.
Έγραφα θυμάμαι ανάμεσα στα ροζ τούλινα όνειρα της εξάχρονης Ελμίνας: Διανύαμε τις πρώτες ημέρες του Nursery I, η Ελμίνα και οι συμμαθήτριες της μόλις είχαν μπει στο τρίτο έτος της ηλικίας τους, όταν αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε στις κόρες μας μπαλέτο.
Σε αυτή την ηλικία, καμία Σχολή Μπαλέτου δεν θα μας δεχόταν, έτσι η Βανέσσα -με την μεγαλύτερη εμπειρία στο μπαλέτο από εμάς τις υπόλοιπες- ανέλαβε να βρει την δασκάλα για την Ιλεάνα, την Νέλλυ και την Ελμίνα, οι οποίες θα έκαναν μπαλέτο για μία ώρα την εβδομάδα, στο playroom της Βανέσσας, έστω και αν δεν θα αναγνωριζόταν επισήμως η χρονιά-ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και σήμαινε ελάχιστα για εμάς.
Φυσικά, δεν πήραμε αυτή την απόφαση για τις κόρες μας επειδή είχαμε καημό να γαλουχήσουμε την επόμενη γενιά του Royal Academy of Ballet! Ούτε για να τις δούμε σε λίγα χρόνια να ερμηνεύουν στις Βασιλικές σκηνές του κόσμου τον πολυπόθητο ρόλο της Οντέτ!
Στην συγκεκριμένη ηλικία, θεωρήσαμε πως είναι η καλύτερη άσκηση για τις κόρες μας (τα σπορ θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια), θα ήταν μία δημιουργική απασχόληση, ένα όμορφο bonding, ένα εβδομαδιαίο playdate, και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να φορέσουν tutu και να χορέψουν παρέα στον γεμάτο ροζ τούλι κόσμο τους.
Και αρχικά, εντελώς τυχαία, η Βανέσσα βρήκε την Μάρη για να τις ξεναγήσει στον μαγικό κόσμο της μπαλαρίνας.
Έμαθε για τις εξαιρετικές περγαμηνές της, αλλά ακόμη δεν γνώριζε για τον εξαιρετικό της χαρακτήρα…
Κάθε Δευτέρα, αμέσως μετά το σχολείο, πηγαίναμε στο σπίτι της Βανέσσας στην Κηφισιά, τα κορίτσια μας φορούσαν τις νεραϊδοφορεσιές τους προσπαθώντας να συνηθίσουν τις καινούργιες στάσεις των μικροσκοπικών κορμιών τους, όσο εμείς, πίναμε τον καφέ μας στο σαλόνι, προσπαθώντας να συνηθίσουμε τον ρόλο της “μαμάς”, και η μία την παρέα της άλλης…
Στην παρέα μας κατά καιρούς προσθέτονταν και άλλες συμμαθήτριες. Δεν έμειναν όμως για πολύ. Το ένα κοριτσάκι κουραζόταν, το άλλο νύσταζε, το τρίτο δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, στο τέταρτο δεν άρεσε το μπαλέτο.
Οι δικές μας, σαν άλλοι βράχοι στην Λίμνη των Κύκνων, εκεί, να αρχίζουν να εκτιμούν τις πρώτες νότες της κλασσικής μουσικής, να βλέπουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους τους μυς τους να μακραίνουν, τις πλατούλες τους να ισιώνουν, τους μωρουδίστικους λαιμούς τους να παίρνουν κοριτσίστικη χάρη.
Κάθε Δευτέρα εκεί. Με κρύο, με βροχή, με χιόνι, με ζέστη, σε position plie’, και τα μαλλιά σε κότσο.
Αναπόφευκτα, συνηθίσαμε και εμείς τα ραντεβού της Δευτέρας. Στην αρχή, οι κουβέντες μας αφορούσαν αποκλειστικά τις κόρες μας, σιγά σιγά τις καριέρες μας, τα όνειρα μας, τα γούστα μας, τους γάμους μας, τα “θέλω” και τα “όνειρα” μας. Όσο δένονταν οι τρεις μπαλαρίνες μεταξύ τους, άλλο τόσο δενόμασταν και εμείς.
Ώσπου ήρθε η επόμενη χρονιά, και παρασυρόμενες από τον ενθουσιασμό των κοριτσιών μας για το μπαλέτο, και από την παρότρυνση της δασκάλας τους της Μάρης, αποφασίσαμε να τις γράψουμε πλέον σε μία Σχολή Μπαλέτου. Στην καλύτερη…
Ποια ήταν η καλύτερη Σχολή Μπαλέτου για εμάς; Αυτή που θα ήταν και για τα τετράχρονα πια κορίτσια μας:
Να αγαπήσουν την Τέχνη του χορού μέσα από την αυτοπεποίθηση που θα τους προσφέρει και όχι από την αυστηρότητα. Να παροτρύνει τα παιδιά να αγαπήσουν το σώμα τους, και όχι να το τιμωρήσουν. Η Σχολή να μην έχει το βλέμμα της στραμμένο μόνο στην επιχειρησιακή της δράση και να βλέπει τον αριθμό των παιδιών ως “δίδακτρα”, αλλά να επιμένει να κρατά τα τμήματα ολιγομελή ώστε να γίνεται ουσιαστική δουλειά. Να τους δίνει κίνητρα. Και τέλος, επειδή, και οι μάνες έχουν ψυχή, η Σχολή να βρίσκεται σε ένα κεντρικό σημείο ώστε να μπορούμε να πεταχτούμε και εμείς για τις δουλειές μας ή για έναν καφέ.
Και βρήκαμε την Σχολή που δίδασκε η Μάρη, το Approved Center from I.S.T.D. “Dance Factory”, στην Κηφισιά. Ένας “κρυφός” μαγικός χώρος εκγύμνασης, με μία πελώρια αυλή, και ονειρεμένες μουσικές να αγκαλιάζουν το άγχος της καθημερινότητας. Άλλο ένα πρόσωπο θα έμπαινε στην ζωή μας, η Βάσσα Πολένα-Δαρζέντα, η ιδιοκτήτρια της Σχολής. Την περάσαμε από κόσκινο, σιγά μην τη αφήναμε!
Την “ψαρεύαμε” και μετά καταθέταμε όλες τις πληροφορίες που είχε συλλέξει για αυτήν η κάθε μία:
“Είναι Μωραϊτάκι…”, “Είχε μαθητεύσει δίπλα στον Χειμάρα και στον Καμπανέλη!”, “Είναι η επίσημη εκπρόσωπος του I.S.T.D. Στην Ελλάδα”, “Το Dance Factory είναι η εξέλιξη της Σχολής της Ντ. Θεοδωρίδου!”
Και πήγαμε να της πάρουμε και τον αέρα:
“Τα κορίτσια πλέον θα κάνουν δύο φορές την εβδομάδα μπαλέτο”, “Αποκλείεται!” με μία φωνή εμείς. “Μόνο μία! Είμαστε εργαζόμενες. Πολυάσχολες. Έχουμε και άλλα πράγματα να κάνουμε εκτός από το Μπαλέτο!”
Πέρασε το δικό μας…Πέρασε και άλλος ένας χρόνος…
Εμείς βρίσκουμε τον παράδεισο μας, μιας και η Σχολή είναι σε στρατηγικό σημείο, σχεδόν απέναντι από το “Kayak”, όπου παίρνουμε τον καφέ μας -όταν μας επιτρέπει η δίαιτα μας δεν περιοριζόμαστε φυσικά στον καφέ-, και στην Zara, την οποία χρησιμοποιούμε ως shopping therapy. Λέμε τα εσώψυχα μας με τις “κολλητές” μας πλέον στο “Kayak”, και πάμε να αγοράσουμε από δίπλα και κανένα πουλόβερ, για να πούμε πως ψωνίσαμε, κρίση γαρ!
Η ώρα του μπαλέτου των κοριτσιών αποδεικνύεται η καλύτερη ώρα της εβδομάδας για εμάς. Χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς κινητά και ατζέντες, μόνο για εμάς και τις φίλες μας να γελάμε με την καρδιά μας αδιαφορώντας για το αν μας κοιτούν, να τρώμε λουκουμάδες και να αναλύουμε τις μέρες μας που κυλούν άλλοτε αβίαστα σαν νερό, άλλοτε με τρικλοποδιές που μόνο οι φίλες μας μπορούν να μας πιάσουν για να μην πέσουμε και πονέσουμε. Θέματα σοβαρά, άλλα ασήμαντα, προβλήματα, δυσκολίες, χαρές, όλα μοιάζουν διαφορετικά πάνω από ένα κομμάτι καλής σοκολάτας παρέα με τις φίλες σου!
Και έρχεται το καλοκαίρι, και οι τρεις μικρές μπαλαρίνες, που πλέον έγιναν επτά, κάνουν και παράσταση. Όχι πια στην αίθουσα της Σχολής, αλλά σε θέατρο κανονικό!
Συγκίνηση….
Όχι γιατί γαλουχήσαμε την επόμενη γενιά του Royal Academy of Ballet. Όχι γιατί το’ χουμε καημό να τις δούμε να χορεύουν στις Βασιλικές Σκηνές του κόσμου, τον ρόλο της Οντέτ.
Συγκίνηση βαθιά και δάκρυα που δεν κρύβονται ούτε σκουπίζονται με υγρά χαρτομάντιλα, γιατί μέσα σε μία χορογραφία ξεδιπλώνονται μπροστά μας τα τρία αυτά χρόνια…
Χορεύουν ό,τι κατάφεραν με το πείσμα τους, με την επιμονή τους. Χορεύουν τις αρχικά άχαρες Δευτέρες μας που έγιναν πολύτιμες. Χορεύουν με καμάρι το ότι δεν κουράστηκαν, δεν νύσταξαν. Χορεύουν τα προ-νηπιακά τους χρόνια. Χορεύουν την φιλία που εξελίχθηκε μέσα από το κοινό ερέθισμα. Χορεύουν με τις ίσιες πλατούλες τους, και χορεύει το σύμπαν όλο. Χορεύουν οι αναμνήσεις μία μία σε μία χορογραφία τέλεια εκτελεσμένη. Χορεύουν τις κουβέντες τους τις ώρες που ντύνονταν στα αποδυτήρια. Χορεύουν πλημμυρισμένες από τα έντονα χρώματα των cupcakes που τις κερνάγαμε μετά το μάθημα. Χορεύουν πλημμυρισμένες από τα έντονα χρώματα των stickers που κολλούσε στο τέλος του κάθε μαθήματος η Μάρη στα παπουτσάκια του χορού τους. Χορεύουν με αυτοπεποίθηση και χάρη. Χορεύουν η μία δίπλα στην άλλη, όλα όσα ονειρεύονται τα βράδια στον ύπνο τους. Τα όνειρα τους τώρα είναι λευκά και όχι ροζ. Σαν το χρώμα του κουστουμιού τους. Χορεύουν καμαρωτές μπροστά στους μπαμπάδες που τις κοιτούν μαγεμένοι. “Ναι, αυτό κάνουν κάθε Δευτέρα…” τους λέμε τρυφερά στο αυτί. Και αυτές, μας προσφέρουν από ένα λευκό τριαντάφυλλο…
Άλλος ένας Σεπτέμβριος ήρθε…
“Τα κορίτσια φέτος θα κάνουν δύο φορές μπαλέτο!” μας λέει η Βάσσα, η οποία πλέον έχει γίνει φίλη μας και αυτή.
“Αποκλείεται!” με μία φωνή εμείς…
“Δεν γίνεται τρεις;”…
Αφιερωμένο στην Ιλεάνα, στην Νέλλυ και στη Ελμίνα…Αφιερωμένο στην Σαλώμη και στην Βανέσσα που χόρεψαν μαζί μου αυτή την χορογραφία.
Αφιερωμένο στις ομορφότερες Δευτέρες της ζωής μας…
“Το όνειρό μου να ασχοληθώ με κοριτσίστικα ρούχα σε ρομαντικό ύφος προήλθε απο το επάγγελμα που επέλεξα να σπουδάσω και να γίνω δασκάλα του κλασσικού μπαλέτου”, μου λέει τώρα η Μάρη, η οποία έχοντας δημιουργήσει την δική της σειρά με την ονομασία Marieltale, πρόκειται να λάβει μέρος στο The Pop Up Project «Under the Greek Sun».
Όλο αυτό μου είχε διεγείρει τις εικόνες των ροζ και άλλων απαλών αποχρώσεων σε φορέματα με αιθέρια υφάσματα.
Ένα από τα υλικά που πάντα αγαπούσα ήταν το τούλι καθώς επίσης και η διακόσμηση των ρούχων με διαφόρων ειδών δαντέλες και λίθους.
Η έρευνα που έχω κάνει αρκετά χρόνια με καθοδηγεί στο να δημιουργώ σχέδια τα οποία πιστεύω πως είναι τα κατάλληλα να εκπροσωπήσουν το ρομαντικό στυλ που θα ήθελα να έχει η boutique μου.
Ολοκληρωμένη τη συλλογή μπορείτε να τη βρείτε στο The Pop Up Project «Under the Greek Sun», την Παρασκευή 9 και το Σάββατο 10 Ιουνίου, από τις 10 το πρωί έως τις 8 το βράδυ, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή.