Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά?
Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει, λέει ο λαός μας, του οποίου το γνωμικό διαρκώς επιβεβαιώνεται. Και οπωσδήποτε επιβεβαιώθηκε για άλλη μία φορά στη δική μας περίπτωση, αφού όταν σχεδιάζαμε -με συγκινητική προσοχή- το ταξίδι μας στη Βενετία για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, και όταν κλείναμε τα αεροπορικά μας εισιτήρια για το πρωί της Παρασκευής, τα δυσεύρετα εισιτήρια για την Όπερα το ίδιο βράδυ, όταν κλείναμε το ξενοδοχείο μας, τα εστιατόρια που θα δειπνούσαμε, τα Μουσεία που θέλαμε να επισκεφθούμε και τα Palazzi με τους πιο ακριβοθώρητους χορούς, δεν γνωρίζαμε -ούτε καν μπορούσαμε να φανταστούμε- πως θα ακολουθούσε μία ακόμη μεγαλύτερη διαδικασία ακυρωτικών, λόγω της απεργίας. Φευ, όπως έγραφα και πριν λίγες ημέρες στο Instagram μου, μετά από άλλη μία υπέροχη απόδραση στη Κάρυστο, I don’t have a favourite place. H have my favourite people. And, whenever I’m with my favourite people, it becomes my favourite place…
Για πότε η κράτηση στο Harry’s Bar και στο Terazza του Danieli αντικαταστάθηκε με το δείπνο στην Αίγλη του Ζαππείου, ούτε που το κατάλαβα, όπως δεν κατάλαβα πότε η Όπερα Rigoletto στη Βενετία αντικαταστάθηκε με shooting στο πεδίο βολής του Χαϊδαρίου.
Follow me…
Η ιδέα του να φύγουμε για τις αγαπημένες μας Σπέτσες έφυγε σαν σκέψη πριν καν γίνει εμμονή στο μυαλό μας, μιας και μία οι υποχρεώσεις της Ελμίνας στην τελική ευθεία πριν τα Mocks και τα Final Exams και μία το καινούργιο μας κουτάβι, η Χλόη, που δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη τα εμβόλια της, ώστε να ξεκινήσει να οργώνει και αυτή την Ντάπια έως το Παλιό Λιμάνι, δεν μας άφησαν πολλά περιθώρια για να αντικαταστήσουμε το ταξίδι μας στη Βενετία με έναν άλλο προορισμό. Έτσι, το να κάνουμε κράτηση για το βράδυ του Σαββάτου, χθες το βράδυ, στην Αίγλη του Ζαππείου, που τόσα έχω ακούσει, αλλά δεν είχα επισκεφτεί, φαινόταν η καλύτερη ιδέα που θα μπορούσε να πέσει στο μεταξύ μας chat. Και ήταν.
Λοιπόν, η νέα εποχή της Αίγλης είναι ένα ταξίδι εμπειριών. Η Αθήνα και η Αίγλη μοιράζονται μια ιστορία αιώνιας αγάπης, υφασμένη στο ίδιο το ύφασμα του χρόνου, με τον παλμό της Αίγλης να συντονίζεται με την αιώνια χάρη της Αθήνας. Αυτή η σύνδεση και η κληρονομιά αγάπης δημιουργεί κοινά νήματα που μας συνδέουν όλους.
Σύσσωμη η παρέα συμφωνεί πως το αστικό περιβάλλον του εστιατορίου συμβαδίζει απόλυτα με την την αισθητική του art de la table με τα χαρακτηριστικά πιάτα, τα φρέσκα χρυσάνθεμα και τα λευκά κεριά, αλλά και με τη θέα στη φωτισμένη Ακρόπολη, όσο σε προτρέπει να αφεθείς στη μαγεία της αριστοκρατικής αγκαλιάς του Ζαππείου, ενώ τόσο το φαγητό όσο το service κερδίζουν στα σημεία, χωρίς να «φωνάζουν» την υπεροχή τους. Όπως κάθε κομψό εστιατόριο του κόσμου, με καλή ανατροφή.
Η Αίγλη Ζαππείου, το «πλέον απολαυστικόν κέντρον των Αθηνών» που λειτούργησε πρώτη φορά το 1904, μετασχηματίζεται σε έναν πολυσυλλεκτικό προορισμό γαστρονομίας, πολιτισμού, ψυχαγωγίας και εκδηλώσεων με ευρύτερες δυνατότητες, ανοιχτό σε διαφορετικές ομάδες κοινού. Η Αίγλη αποτελεί σημείο αναφοράς για την αθηναϊκή κοινωνία, αφού ο χώρος υπήρξε κοινωνικός κόμβος για 120 χρόνια.
Full metal jacket…
Το θέλαμε καιρό να το κάνουμε, αλλά από το «θέλω» να γίνει «πράξη» χρειάζεται να βρεθεί και ο χρόνος, ο οποίος εξοικονομείται μόνο όταν ακυρωθεί κάτι άλλο. Μηδέν κακό αμιγές καλού λοιπόν, και μιας και το είχαμε υποσχεθεί στην Ελμίνα εδώ και καιρό, το ραντεβού κλείνεται στον Σκοπευτικό Όμιλο Άτλας, για σήμερα το πρωί, Κυριακή της Αποκριάς.
Όταν έχεις έναν φόβο για κάτι, έναν φόβο που σε βασανίζει, ο καλύτερος τρόπος για να τον ξορκίσεις, είναι να τον αντιμετωπίσεις. Και να τον στοχεύσεις. Right between the eyes… Μετά από μία εμπλοκή που κατέληξε σε πυροβολισμούς, και που έζησε σε σχετικά κοντινή απόσταση η Ελμίνα στην Αμερική, όταν είχε πάει ένα καλοκαίρι για ένα course στο Yale, της άφησε μία φοβία, μεταφράζοντας κάθε ηχηρό θόρυβο σε shooting.
Μία φοβία που θα έχριζε ενδεχομένως μίας πιο σοβαρής παρακολούθησης, αν η κόρη μου δεν επιστράτευε τη λογική της και εξέφραζε την επιθυμία να ξορκίσει τον φόβο, κοιτώντας τον στα μάτια. Στοχεύοντας τον, στην κυριολεξία. That’s my girl.
Στο Πεδίο Βολής Χαϊδαρίου, μας υποδέχεται ο εκπαιδευτής μας, ο οποίος μετά από λίγα λόγια θεωρίας και βασικών κανόνων ασφαλείας, μας δίνει το πρώτο όπλο, για να ρίξουμε από πέντε βολές.
Μας έχει προειδοποιήσει για την αδρεναλίνη που ενεργοποιείται τόσο πολύ, με όλα τα γνωστά συμπτώματα. Και τα νιώθουμε όλα…
Η Ελμίνα από την πρώτη της σχεδόν βολή, παίζει τα όπλα και τις σφαίρες στα δάχτυλα. Στην κυριολεξία, το’χει!
Της αρέσει. Της αρέσει πολύ, νιώθει την ένταση της στιγμής, η αδρεναλίνη όντως χτυπάει κόκκινα, καταλαβαίνει πως πρόκειται για ένα υπέροχο hobby, πως στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα υπέροχο άθλημα, αφού νιώθεις την άσκηση, ενώ μετά από τρεις ώρες βολών νιώθεις επίσης μία πρωτόγνωρη κούραση. Για την ιστορία, η Ελμίνα μέσα σε αυτές τις τρεις ώρες άλλαξε πέντε όπλα ενώ αποδείχθηκε άριστη στη σκοποβολή.
Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει, λέει ο λαός μας, και καμιά φορά θα έλεγα… απλά αφέσου και απόλαυσε τες αυτές τις αλλαγές…
