Απολαμβάνοντας πολύτιμο νέκταρ του 1888, στην κορυφή της Αθήνας…
Η χθεσινή βραδιά ήταν γεμάτη πρωτόγνωρες εμπειρίες. Με ποια να πρώτο ξεκινήσω;
Η πρόσκληση ήταν από τον Οίκο Μεταξά, για ένα συμβολικό ταξίδι στην κορυφή της Αθήνας, στην κορυφή του Λυκαβηττού…Το “ταξίδι” θα ολοκληρωνόταν με ένα δείπνο στους “Ορίζοντες”. Και αν ήμασταν αρκετά τυχεροί, ίσως -λέω ίσως-, να μας δινόταν η ευκαιρία να δοκιμάσουμε μερικές γουλιές από το Αέν του 1888…Λες;
Εν αρχή, το τελεφερίκ. Αθηναία γέννημα θρέμμα, και μάλιστα με το πατρικό μου σπίτι στους πρόποδες του Λόφου, έχω πάρει το τελεφερίκ για να ανέβω στην κορυφή του, στον Άι Γιώργη ή στους “Ορίζοντες”, ουκ ολίγες φορές. Δεν είχα δει όμως το νέο του εικαστικό πρόσωπο. Για όσους από εσάς δεν το γνωρίζατε -όπως και εγώ μέχρι χθες-, μία διεθνής ομάδα δημιουργών , με την υποστήριξη του Οίκου Μεταξά, έδωσαν εικαστικό χρώμα στην άνοδο προς τον λόφο, παραπέμποντας στην αίσθηση της ανάτασης και παίζοντας με το Ελληνικό φως στην άκρη του τούνελ.
Η εγκατάσταση, περιλαμβάνει διάφορα εικαστικά μέσα και τεχνικές -από βίντεο και κολάζ έως φωτιστικά εφέ και ζωγραφική. Μαγεία….Προς στιγμή, μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα της ανόδου στο Empire State Building. Anyway, η δημιουργική ιδέα ανήκει στον Γάλλο designer, Jeff van Dyck, την επιμέλεια των εικαστικών ανέλαβε η Alice Pesche, ενώ στην εκτέλεση συμμετείχαν η εικαστικός Κατερίνα Βάγια και ο σκηνοθέτης , Τάσος Μπουλμέτης. Κορυφαία ονόματα.
Με το που φτάσαμε στους “Ορίζοντες” λίγες στιγμές μετά, και μας προσφέρθηκε ως welcome drink, Metaxa με τόνικ, η ματιά μου απόλαυσε την φωτισμένη Αθήνα σε όλο της το μεγαλείο. Έχω βρεθεί και πιο ψηλά, στο Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή, στη κορυφή του λόφου Corcovado, στην Βραζιλία, αλλά η αίσθηση δεν είναι η ίδια. Εδώ, με μία ματιά συλλαμβάνεις τις εκφάνσεις του δυτικού πολιτισμού από τις απαρχές του ως σήμερα.
Θέλω να ανέβω πιο ψηλά, παίρνω την εσάρπα μου και το ποτό μου και ανεβαίνω στην εκκλησία. Αναπνέω με λαχτάρα, αφήνω τον ανοιξιάτικο αέρα να χαϊδέψει τα μάγουλα μου, δίπλα μου Ιάπωνες φωτογραφίζουν με μανία. Γίνομαι ένα μαζί τους και αρχίζω να φωτογραφίζω και εγώ, με τα μάτια της τουρίστριας στην ίδια μου την πόλη, προσπαθώ να διακρίνω γνώριμες γειτονιές και αγαπημένα κτήρια και τα καταφέρνω.
Η παρέα που αποτελεί τους σημερινούς καλεσμένους του Οίκου Μεταξά, έχει φτάσει πια στους “Ορίζοντες”, και είναι οι πιο ενημερωμένες και επιτυχημένες bloggers της πόλης. Είναι όλες όμορφες, αεικίνητες και κομψές, και το περιβάλλον τις πείθει να κρύψουν για λίγο τα tablets τους στις τσάντες τους.
Η οικοδέσποινα μας , η Χουίτη Κωνσταντινίδου μας μιλάει για την ιστορία της οικογένειας Μεταξά, για τα κελάρια, για τη φιλοσοφία του Οίκου. Είμαι ειλικρινής μαζί της και της λέω πως στο δικό μου υποσυνείδητο, το συγκεκριμένο brand είναι χαραγμένο σε χειμωνιάτικες στιγμές, μετά το σκι, απολαμβάνοντας το φορώντας χοντρά πουλόβερ σε κάποιο chalet. Όντος, δεν μπορώ να φανταστώ μία ημέρα στις πίστες, να ολοκληρώνεται ιδανικά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από αυτόν. “Δεν έχεις δοκιμάσει το Metaxa Mohito ή το Metaxa με ρόδι…” μου επισημαίνει η Χουίτη, και τώρα το μυαλό μου ταξιδεύει στο νησί μου, σε ώρες ηλιοβασιλέματος στις βεράντες του “Ποσειδωνίου”, να πίνω κοκτέιλ με Metaxa 5 * , με apricot brandy, Χυμό πορτοκαλιού και ξηρό αφρώδες κρασί.
Το δείπνο ολοκληρώνεται αφού έχουμε δοκιμάσει διάφορες παραλλαγές του Metaxa, και αφού οι bloggers φωτογραφίζουν εκστασιασμένες το σχεδιασμένο από τον Γιάννη Τσεκλένη μπουκάλι.
Τώρα στο τραπέζι παρουσιάζεται για Digestif το Metaxa Private Reserve. To μπουκάλι, φέρει την υπογραφή του Σπύρου Μεταξά. Μου προσφέρεται ένα ποτήρι, το οποίο ακουμπάω τρυφερά. Δοκιμάζω, όχι με λαχτάρα αλλά με σεβασμό. Γεύση βελούδινη, χρώμα κεχριμπαρένιο. Αρώματα παντού, που προσπαθώ να διακρίνω. Δρυς, βανίλια, αποξηραμένα φρούτα, μοσχάτο, μέλι και μπαχαρικά. Και τριαντάφυλλα. Οπωσδήποτε τριαντάφυλλα. Μα είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιους θησαυρούς και εμείς στα δείπνα μας να σερβίρουμε γκράπες; Come on! Μάλλον το ύφος μου, τα μάτια μου που γυάλιζαν από την εμπειρία που μόλις έζησα ή τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα μου, θα ήταν που έπεισαν την οικοδέσποινα μας να εμφανίσει τώρα στο τραπέζι το πιο σπάνιο μπουκάλι του Οίκου, το “Αεν”, το οποίο κυκλοφορεί σε 1888 μόλις μπουκάλια, για 1888 connoiseurs σε όλο τον κόσμο, και ένα του μπουκάλι στοιχίζει πάνω από 1000 ευρώ. Η αρχική μου ευχή εισακούστηκε! Με αφορμή τον εορτασμό για την επέτειο των 125 χρόνων του Οίκου, και για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία του, κυκλοφόρησε μόνο 1888 συλλεκτικές φιάλες που φέρουν τα αποστάγματα του βαρελιού με τον αριθμό “1”, που βρίσκεται στα κελάρια της εταιρίας από το 1888, γνωστό ως το “Βαρέλι του Σπύρου Μεταξά”. Αέν σημαίνει αιώνιο…
Το καθαρό, πολύτιμο νέκταρ του εμφιαλώνεται σε decanters από φίνο Γαλλικό κρύσταλλο Σεβρών. Το σχήμα της φιάλης , είναι εμπνευσμένο από την απέριττη ομορφιά της αρχιτεκτονικής Δωρικού ρυθμού, και είναι αεροστεγώς κλεισμένη με ένα μοναδικό πώμα, σχεδιασμένο στο χέρι με 20 καράτια χρυσό.
Σερβίρω με προσοχή τρις γουλιές. “Πρέπει να πιεις και την τελευταία σταγόνα” μου λέει διακριτικά ο Νικόλας , ο οποίος αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της στιγμής.
Διαυγές. Βαθύ χρώμα μαονιού, με χάλκινες ανταύγειες. Για τα αρώματα του τι να πω; Προσπαθώ να τα διακρίνω ένα ένα , σταγόνα σταγόνα: Έντονο άρωμα. Πολύπλοκο και σοφιστικέ. Με έντονη τη παρουσία της δρυός και αρωμάτων του δάσους. Αποξηραμένα φρούτα, δαμάσκηνα, σύκα, σταφίδα, φλούδα νεραντζιού. Βανίλια. Καβουρδισμένα αμύγδαλα, καρύδι, φουντούκι. Και καραμέλα βουτύρου! Νότες από μέλι αγριομελισσών και αρώματα κουτιού πούρων…Και άλλα αρώματα, από πόρτο και εξαιρετικά παλαιωμένα κρασιά.
Ναι, αυτή ήταν μία πολύ καλή, σπάνια βραδιά….