ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Το πρώτο Σαββατοκύριακο χωρίς τσιγάρο: “Ένα πακέτο Marlboro παρακαλώ. Κόκκινα!”

Hours Smoke Free: 141,4
Life Regained (hours): 35
Cigarettes not smoked: 206,2
Money saved: 41,24

Five Days, 21 Hours & 24 minutes…but who’s counting?…

Βρίσκομαι στην φάση που πιο πολύ ενημερώνομαι από το smoke free app του τηλεφώνου μου, παρά από την ίδια μου την ατζέντα. Έχω πάθει εμμονή. Μου δίνει δύναμη. Ε, το να διαβάζεις τα αποτελέσματα της υγείας σου day by day από την απόφαση σου να διακόψεις το κάπνισμα: “Your pulse rate should have returned to normal”, “Your oxygen levels should have returned to normal”, “Your carbon monoxide from smoking will have been eliminated from your body”, “All nicotine should now have been expelled (except if you’re using nicotine replacement)” Όχι δεν χρησιμοποιώ!!!!, “Your ability to taste and smell should be greatly improved”, “Your bronchial tubes have begun to relax and your breathing should be easier”, “Your energy levels should have returned to normal”, σου δίνει μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση και από το να διάβαζες τοιχοκολλημένα τα αποτελέσματα πως πέρασες στο Πανεπιστήμιο της προτίμησης σου ή τους μεγαλύτερους διθυράμβους για την δουλειά σου. Γιατί διαβάζεις για την σταδιακή αλλά πλήρη αποκατάσταση της υγείας σου.

Το τριήμερο που μας πέρασε ήταν δύσκολο, ήταν το πρώτο smoke free Σαββατοκύριακο. Κοίτα να δεις, μόλις τώρα που γράφω “το πρώτο smoke free Σαββατοκύριακο” το συνειδητοποιώ. Nοιώθω πως έχω να καπνίσω πάνω από μήνα…Anyway, ναι όντως ήταν δύσκολο. Το βράδυ της Παρασκευής ήμουν καλεσμένη σε έναν γάμο στο Golf της Γλυφάδας, και ήταν η πρώτη καραμπινάτη δοκιμασία. Πριν φύγουμε από το σπίτι, ο Νικόλας -ο οποίος έκοψε την ίδια μέρα με εμένα το τσιγάρο-, φέρνει στο σπίτι ένα σακουλάκι με sticks κανέλας. “Βοηθάει πολύ” μου λέει και μου προτείνει να κρατάω συνέχεια ένα, αυτόν τον έσωσε από στιγμές αδυναμίας.
Λοιπόν, αν κάτι ισχύει στις προσπάθειες διακοπής καπνίσματος, είναι πως ο καθένας έχει τις δικές του δικλίδες ασφαλείας, τα δικά του τρικ για να αντλήσει δύναμη, και τα δικά του tips. Ο ένας έχει το ηλεκτρονικό τσιγάρο, ο άλλος την κανέλα, ο τρίτος τα pads νικοτίνης, ο άλλος τις τσίχλες ή κάποια φαρμακευτική αγωγή. Εγώ έχω τα μισόλιτρα μπουκαλάκια νερού. Και πλέον, μόλις πεντέμισι ημέρες μετά την διακοπή μου από το κάπνισμα, πιο πολύ έχω στο μυαλό μου μην ξεμείνω από τα μπουκαλάκια μου, παρά το ίδιο το τσιγάρο. Τι σου είναι η δύναμη του μυαλού…

Την Παρασκευή το βράδυ, "καπνίζοντας" stick κανέλας...

Την Παρασκευή το βράδυ, “καπνίζοντας” stick κανέλας…

Ναι, στον γάμο περάσαμε δύσκολα. Και ο Νικόλας (έκοβε βόλτες πάνω κάτω νευρικός μέχρι να έρθει η νύφη, λες και παντρευόταν αυτός), αλλά και εγώ (αντί να πάω στον χώρο του cocktail να πιω ένα ποτήρι στην υγειά του ζευγαριού έως την ώρα του δείπνου, μετά να σηκωθώ να χαιρετίσω φίλους και γνωστούς, να χορέψω, και να κάνω ότι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις τέλος πάντων, εγώ, σαν να με βίδωσε κάποιος στο τραπέζι μου, δεν σηκώθηκα παρά μόνο τέσσερις-πέντε ώρες μετά, για να δώσω ένα φιλί στο ζευγάρι και να φύγω). Δεν ήπια γουλιά, δεν έφαγα μπουκιά. Ο Θεός να έχει καλά το ζευγάρι, που για μπομπονιέρα μας προσέφεραν από ένα κομψό μπεγλέρι, σαν να μου προσέφεραν εκείνη τη στιγμή τον ουρανό με τ’ άστρα, μαζί… Στον δρόμο της επιστροφής δεν ανταλλάσσουμε κουβέντα με τον Νικόλα. Μπαρούτι μυρίζει η ατμόσφαιρα…

sm4

Καλά το μύριζα το μπαρούτι εγώ χθες, σήμερα Σάββατο η ατμόσφαιρα είναι εμπόλεμη. Είμαι πλήρως ενημερωμένη για όλα τα αστρολογικά φαινόμενα και την έκλειψη που διαδραματίζονται ερήμην μας πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά και πάλι, ναι, θέλουμε να τσακωθούμε. Δεν θέλουμε να τσακωθούμε ακριβώς, αλλά μία εκτόνωση χρειάζεται…Το να διακόπτεις το κάπνισμα μαζί με τον σύντροφο σου έχει φυσικά τα καλά του, έχει όμως και τα κακά του. Ενός εκ  των δύο το νευροφυτικό σύστημα πρέπει να κρατάει τα μπόσικα στα δύσκολα. “Τι ώρα είναι το κάλεσμα σήμερα το βράδυ;”, “Τι σε νοιάζει, αφού δεν θέλεις στην πραγματικότητα να πάμε!” είναι η αρχή και το τέλος του σύντομου διαλόγου μας μέχρι να φύγω από το σπίτι, για να πάω να ηρεμήσω με έναν καφέ, μόνη μου! Έξω οι ουρανοί έχουν ανοίξει, σαν η καταιγίδα να προσπαθεί να ξεπλύνει όλη την ένταση, εγώ οδηγώ προς το DeCounti, στην Αβάνα, για έναν απολαυστικό καφέ Americano. Μία το κομψό Παριζιάνικο σκηνικό του αγαπημένου μου bistrot, μία η καταιγίδα που παρακολουθώ από τις πελώριες τζαμαρίες, μία η αγαπημένη μου μουσική σε συνδυασμό με το συγκλονιστικό άρωμα του καφέ, ναι, τα νεύρα μου ηρεμούν, χαλαρώνω, σχεδόν νιώθω ευτυχισμένη, μόλις με παίρνει τηλέφωνο, ακούω τον εαυτό μου να τον αποκαλεί “αγάπη μου”!

Στο DaCounti, Σάββατο πρωί. Έξω ο ουρανός είναι μαύρος όμως νοιώθω υπέροχα, νοιώθω να με αγκαλιάζει μία υπέροχη , πελώρια λιακάδα...

Στο DeCounti, Σάββατο πρωί. Έξω ο ουρανός είναι μαύρος όμως νοιώθω υπέροχα, νοιώθω να με αγκαλιάζει μία υπέροχη , πελώρια λιακάδα…

 

Μπορώ να παραγγείλω από τον κατάλογο ό,τι θέλω, χωρίς να φοβηθώ πως θα θέλω τσιγάρο μετά.  Και η προσπάθεια μου μετράει μόλις ελάχιστες ημέρες...

Μπορώ να παραγγείλω από τον κατάλογο ό,τι θέλω, χωρίς να φοβηθώ πως θα θέλω τσιγάρο μετά. Και η προσπάθεια μου μετράει μόλις ελάχιστες ημέρες…

Τι μου έμεινε από αυτό το δίωρο που έμεινα μόνη μου για να απολαύσω τον καφέ μου; Ότι ναι, ξαναβρήκα την γεύση μου! Ξαναβρήκα την όσφρηση μου! Δεν το είχα καταλάβει είκοσι χρόνια πως δεν είχα καμία αίσθηση της γεύσης και της όσφρησης. Έως σήμερα! Νιώθω να μου έρχονται δάκρυα στα μάτια, αυτόν τον καφέ δεν θα τον ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Ποτέ.

Αυτόν τον καφέ δεν θα τον ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Ποτέ...

Αυτόν τον καφέ δεν θα τον ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Ποτέ…

Δυστυχώς, τα νεύρα στο σπίτι συνεχίζονται. Το παιδί πάει στο γήπεδο με τα ξαδέλφια του, κι έτσι έχουμε όλη την άνεση να τσακωθούμε με την ησυχία μας, να το ευχαριστηθούμε! Μπορούμε να τσακωθούμε για τον Ολυμπιακό και την ΠΑΣ Γιάννινα, έως το αν θα πρέπει να βάλω μπύρα στον κιμά ή όχι. Τσακωμός, όχι αστεία. Και όχι από αυτούς τους τσακωμούς που φωνάζεις, ξεσπάς, τελειώνεις. Όχι. Από τους άλλους, τους βωβούς τσακωμούς…Μα να μου πει για την ΠΑΣ Γιάννινα; Για το αν θα βάλω ή όχι μπύρα στον κιμά; Και να ‘σου η Φαίη στον δρόμο προς το περίπτερο για να αγοράσει: “Ένα πακέτο Marlboro παρακαλώ. Κόκκινα!” Περπατάω προς το σπίτι με το πακέτο μου στην χούφτα του χεριού μου, σαν να κρατάω ωρολογιακή βόμβα. Αν το ανοίξω αυτό το πακέτο, αν θέσω σε λειτουργία αυτή τη βόμβα, τελείωσα. Μία μόνο τζούρα από ένα μόλις τσιγάρο, και όλα τελειώνουν. Ή μάλλον, όλα ξεκινάνε πάλι από την αρχή.

944f1a6e07bd5f28d84c2c934d9ebdc7

b270655ae68f706cc99e5bff00d4465a

Κάνω rewind αυτές τις τελευταίες ημέρες στο μυαλό μου, και τελικά δεν το ανοίγω το πακέτο. Αντ’ αυτού ανοίγω άλλο ένα μπουκαλάκι νερό. Τα νεύρα μου είναι χάλια. Είμαι τσακωμένη με τον άντρα μου και δεν μιλάμε, μου λείπει το παιδί μου που αυτή τη στιγμή παίζει αμέριμνο με τα ξαδέλφια του, η τηλεόραση δεν έχει τίποτα απολύτως, εγώ έχω ένα πακέτο Marlboro και δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό. Αν δεν καπνίσω σήμερα -που έχω όλες τις ευκαιρίες και όλες τις δικαιολογίες– δεν θα καπνίσω ποτέ. Δεν καπνίζω. Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, χτυπάει το app του τηλεφώνου μου: “Cravings resisted: 0”! Yeah, right…

36ced2f86fc9f706262d55744b9f39c6

Η Κυριακή αποδεικνύεται μία άλλη μέρα, ηλιόλουστη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι η πρώτη μέρα από την περασμένη Τρίτη που έκοψα το κάπνισμα, και η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το τσιγάρο! Σκέφτομαι τον άντρα μου, το παιδί μου, όλα όσα έχω να κάνω σήμερα, νιώθω ελεύθερη…Έως σήμερα έπινα διστακτικά και με φόβο καφέ, σήμερα φτιάχνω μία ολόκληρη κανάτα και το σπίτι μοσχομυρίζει όλα του τα αρώματα. Βλέπω το κλειστό πακέτο που αγόρασα χθες το βράδυ σε μία στιγμή αδυναμίας σχεδόν απελπισίας, και δεν το πετάω. Αυτή είναι η πραγματική δύναμη. Αν το πετούσα αμέσως μακριά, στα σκουπίδια της γειτονιάς ούτε καν του σπιτιού μου, θα ήταν σαν να το φοβόμουν αυτό το πακέτο. Ε, λοιπόν όχι, δεν το φοβάμαι.

Πάω να πάρω την Ελμίνα από το σπίτι του αδελφού μου που κοιμήθηκε χθες, μόλις επιστρέφουμε αγκαλιαζόμαστε με τον Νικόλα, χωρίς εξηγήσεις. Τι να πούμε, ξέρουμε. Ναι, ήταν ένα δύσκολο Σαββατοκύριακο. Με νεύρα, δοκιμασίες, καταιγίδες. Το ξεπεράσαμε και αυτό. Μπορεί να έρθουν και άλλες τέτοιες ημέρες. Σίγουρα θα έρθουν, ανθόσπαρτοι δρόμοι δεν υπάρχουν.
Όμως, βρίσκομαι στην τελευταία Ημέρα της πρώτης Εβδομάδας χωρίς τσιγάρο και είμαι καλά. Αν γνώριζα πως τελικά θα ήταν τόσο εύκολο να το διώξω από την ζωή μου θα το είχα κάνει χρόνια τώρα. Τουλάχιστον οκτώ. Από τότε που ήρθε η κόρη μας στην ζωή μας, και εμείς γεμάτοι ντροπή, ενοχές και μυρωδιές από το τσιγάρο, συνεχίζαμε να καπνίζουμε.

491bfeee01576f6963656c64938546ba

Κάποιες στιγμές είναι οι δύσκολες, μα είναι τόσο σύντομες που δευτερόλεπτα αργότερα δεν τις θυμάσαι καν. Μία στιγμή που περνάει και χάνεται…
Αύριο τέτοια ώρα ακριβώς συμπληρώνω μία Εβδομάδα χωρίς τσιγάρο. Ποιος να μου το έλεγε… Μέχρι πριν μία εβδομάδα, μία μέρα να μου έλεγες πως θα πρέπει να περάσει χωρίς να καπνίσω θα σου έλεγα “Αστειεύεσαι…Με τίποτα”!
Μέχρι πριν μία εβδομάδα έβριζα από μέσα μου όποιον πρώην καπνιστή μου έλεγε το κλισέ “Είναι πιο εύκολο από ότι νομίζεις, κόψτο, μία απόφαση είναι”. Σήμερα, το επαναλαμβάνω και εγώ. Αυτό το κλισέ, λέξη προς λέξη: Είναι πιο εύκολο από ότι νομίζεις, κόψτο, μία απόφαση είναι…

error: Content is protected !!