Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε πράγματι να είναι το “απόλυτο τετραήμερο στην Κέρκυρα”. Θέλω να πω, πως όλα όσα προγραμματίσαμε και ζήσαμε εμείς κατά την διάρκεια του τετραημέρου του Αγίου Πνεύματος στο νησί των Φαιάκων ήταν απόλυτα εναρμονισμένα με το γούστο και την αισθητική μας, όμως είχα να την επισκεφθώ πάνω από έξι χρόνια, οπότε έπρεπε να χωρέσω όλες τις εικόνες, τα αρώματα, τις γεύσεις και τις μουσικές της, μέσα σε τέσσερα μόλις εικοσιτετράωρα. Όσο χρειάστηκα για να την ερωτευτώ βαθιά και ξανά από την αρχή…
Κορυφαίοι ξεναγοί σε αυτό το τετραήμερο ήταν ο Χρίστος και η Μαρίλυ Φίλιου, φίλοι μας κολλητοί, οι οποίοι, μετά από ένα απολαυστικό εικοσαήμερο στην Μύκονο, συνηθίζουν να κλείνουν κάθε χρόνο τις θερινές διακοπές τους εδώ, στο σπίτι τους, ακριβώς πάνω στην παραλία του Μπαρμπάτι. Εδώ, που βρεθήκαμε και εμείς, κατευθείαν μετά την πτήση μας, Παρασκευή πρωί. Κάπου εδώ, όπου το πράσινο μπαίνει στην αγκαλιά του γαλάζιου και τα κύμματα γίνονται χρυσά από τον ήλιο, αφήσαμε πίσω τον χειμώνα μας και τα Πεμπτάκια που είχαμε μαζί μας, και υποδεχθήκαμε το ηλιόλουστο καλοκαίρι μας, και τις κόρες μας να γιορτάζουν το γεγονός πως σε ελάχιστες μόλις ημέρες θα τελειώσει και αυτή σχολική χρονιά και θα συγκαταλέγονται στις popular μαθήτριες της τελευταίας τάξης του Δημοτικού, με σκι και μακροβούτια στα σμαραγδένια νερά της Κέρκυρας…
Follow me…
Απόγευμα πλέον Παρασκευής και με τα φιλιά του ήλιου στα μάγουλα και στους ώμους μας, κάνουμε βόλτες στην πόλη της Κέρκυρας, στο Λιστόν με τα παλιά αρχοντικά και τις μεγάλες καμάρες, και τα εντυπωσιακά φανάρια τους, χανόμαστε στην μεσαιωνική αρχιτεκτονική και στα ενετικά στενά της που οριοθετούνται από τα δύο φρούρια – φρουροί της μοναδικότητας της, η Κατερίνα και η Ελμίνα ενθουσιάζονται με την καταπράσινη Σπιανάδα και τα αρώματα της, με το Μποσκέτο, με το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης, καταλήγουμε στον Ναυτικό Όμιλο για ένα Negroni και ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα του κόσμου όλου….Ακούμε Κλασική μουσική.
Βγάζουμε φωτογραφίες, δεν χρησιμοποιούμε σε καμία φίλτρα. Ποιο φίλτρο μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά αυτή;
Ξαναμπαίνουμε στα κατάμεστα από όμορφους Ιταλούς στενά της Πόλης και αυτή την φορά κατευθυνόμαστε προς το Βενετσιάνικο Πηγάδι, για να δειπνήσουμε σε ένα από τα αριστοκρατικά τραπέζια, μπροστά στο ιστορικό Πηγάδι…
Έχω να έρθω πάνω από έξι χρόνια σε αυτό το συγκλονιστικό εστιατόριο με την απαράμιλλη ομορφιά, που τώρα ζει τη νέα εποχή του, μιας και το Βενετσιάνικο πηγάδι ανακαινίστηκε και άνοιξε ξανά τις πόρτες του υπό την κομψή μπαγκέτα του Γιάννη Βλάχου, και με την υπέροχη σύζυγο του, Ειρήνη στην υποδοχή…
Ατμοσφαιρικό και ρομαντικό δεσπόζει στην πλατεία Κρεμαστής μπροστά στο ιστορικό Βενετσιάνικο πηγάδι.
Παραγγέλνουμε αγαπημένο κρασί και αφήνουμε τον Γιάννη και την Ειρήνη να μας παρασύρουν στα πολυβραβευμένα γαστρονομικά μονοπάτια που ικανοποιούν τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους των αριστοκρατικών οικογενειών της Ευρώπης, που συχνάζουν εδώ…
Μοιραζόμαστε γεύσεις και ιστορίες. Τώρα νομίζω πως ακούμε Vivaldi, η Κατερίνα και η Ελμίνα μοιράζονται άλλες εικόνες περασμένων τριημέρων του Αγίου Πνεύματος, “καμία δεν συγκρίνεται με αυτές εδώ” συμφωνούν, λέμε για ταξίδια που έχουμε ζήσει, άλλα που θέλουμε να κάνουμε, κλείνουμε τα μάτια και δοκιμάζουμε άλλη μία μικρή μπουκιά από το εξαιρετικό foie gras, τώρα το κρασί μας είναι κόκκινο, τα μάτια μας φωτίζονται από κάποιες αστραπές στον ουρανό, ξεκινά η μπόρα. Μία από αυτές τις μπόρες που ξεσπούν σε επιβλητικά κάστρα που πρωταγωνιστούν σε σελίδες ρομαντικών μυθιστορημάτων. Τώρα νομίζω πως ακούμε Rossini…
Μακάρι να μπορούσα να σας περιγράψω τον ήχο της βροχής, το άρωμα της λεμονιάς, την σχεδόν τραγουδιστή πρόσκληση των οικοδεσποτών να μπούμε μέσα. Αυτή η μπόρα είναι σχεδόν λυτρωτική, κάτι θα έλειπε εάν δεν ξεσπούσε…
Το δείπνο ολοκληρώνεται με Eton Mess και κόκκινο γλυκό κρασί…
Είναι περασμένα μεσάνυχτα, η πόλη πια έχει ησυχάσει, η βροχή έχει κοπάσει, η Ελμίνα σπάει την σιωπή λέγοντας νυσταγμένες ιστορίες με πρίγκιπες και ιππότες, από το παραπάνω ρομαντικό μυθιστόρημα. Ο Νικόλας την παίρνει αγκαλιά…
Το επόμενο πρωί μας βρίσκει στον Χαλικούνα! Όποιοι έχετε πάει ξέρετε… Οι υπόλοιποι πάρτε βαθιά ανάσα και προσπαθήστε να μυρίσετε βαθιά την μοναδικότητα της αύρα της…
Θα μπορούσα να συγκρίνω την ομορφιά του Χαλικούνα με αυτή της Ελαφονήσσου, μα θα ήταν άδικο και για τις δύο πανέμορφες αυτές τοποθεσίες. Ατελείωτη άμμος, ξέβαθα μπλε νερά, primitive αισθητική, bohemian vibes, και ένα beach bar που όμοιο του, πουθενά. Είναι cool, δεν προσπαθεί να μοιάσει με κανένα άλλο, βάζει υπέροχες μουσικές από το πρωί έως το βράδυ, κανείς δεν φωνάζει, κανείς δεν παίζει ρακέτες, έως και κάποια μωρά, σαν σε σιωπηλή συμφωνία, δεν κλαίνε, δεν ζητάνε τίποτα με επιμονή, απλά αφουγκράζονται την δύναμη της μαγείας…
Θα μπορούσα να προσθέσω εδώ ατελείωτες φωτογραφίες από τον Χαλικούνα, και πάλι να μην είναι αρκετές. Φεύγοντας, αργά το απόγευμα πάντως, υποσχέθηκα να ξαναέρθω σύντομα στην ζεστή αγκαλιά του. Ίσως όχι στην καρδιά του καλοκαιριού που μπορεί τα πάντα να είναι πολύ πιο πολύβοα, όμως η ευκαιρία θα δοθεί. Είμαι απόλυτα σίγουρη γιαυτό…
Και από τον Χαλικούνα κατευθείαν στον Μπέλλο για “το καλύτερο Μπιάνκο και Μπουρδέτο” κατά το Μαριλάκι! Προφανώς όχι μόνο κατά το Μαριλάκι, μιας και όταν ανέβασα αυτή την φωτογραφία στα stories μου, τα ενθουσιώδη σχόλια σας έπεσαν βροχή! Βέβαια, οι εκπλήξεις εδώ είναι πολύ περισσότερες, όπως οι Μελιτζάνες και το Χταπόδι στο φούρνο, μία εκπληκτική μαλακή φέτα, αλλά και η νοστομότερη ντομάτα που έχει δοκιμάσει ποτέ κανείς. Οποιοσδήποτε. Ο Μπέλλος δεν μας λέει που τις βρίσκει. Αρκείται σε ένα χαμόγελο και σε ένα αινιγματικό “Για να τις βρω πάω στην αγορά πάρα πολύ νωρίς…”. Λέει ψέματα. Και μεταξύ μας, καλά κάνει…
Το βράδυ μας βρίσκει πάλι για βόλτες στην πόλη, να ψωνίζουμε σαπούνια από ολόφεσκα κουμ κουάτ, να δοκιμάζουμε γενναίες κουταλιές από Παλιομόκα , τα παιδιά να τρέχουν και να παίζουν στην πλατεία όπως τρέχαμε και παίζαμε εμείς κάποτε, τότε που οι βραδιές όλες μύριζαν νυχτολούλουδο. Σαν το άρωμα της αποψινής βραδιάς…
Η Ελμίνα στο ξενοδοχείο Locanda, στο Μπαρμπάτι. Το Locanda ανήκει στην οικογένεια της Αγγελικής Σέρβου, για την οποία σας έχω μιλήσει άπειρες φορές, είναι η ίδια που επιμελείται μερικά από τα καλύτερα (και πιο διάσημα) χτενίσματα της Αθήνας. Btw, όποια θέλει το τηλέφωνο της Αγγελικής να μου στείλει μήνυμα ή να μπει εδώ, και να στείλει στην ίδια ένα μήνυμα για να κλείσει απευθείας ραντεβού! Θεά…
Ξημερώνει Κυριακή, και την αφιερώνουμε στις θάλασσες του Μπαρμπάτι και στο σκι…
Σκι, tubes, ηλιοθεραπεία στα relaxing day beds, γέλια δυνατά, cocktails εξωτικά, και άλλο ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα να μένει για πάντα στην καρδιά…
Aloha Sunday with Marilaki!
Eπιστρέφουμε στο σπίτι μόνο για να ετοιμαστούμε για άλλη μία μεγάλη βόλτα στην πόλη. Αυτή την φορά, πίσω από τα κάστρα και τα παλάτια και μεσαιωνικά κτήρια και τα ενετικά στενά, ξεπροβάλει ένα ολόγιομο φεγγάρι…
Bristol
Η βραδιά ξεκινάει με απεριτίφ στο Bristol και ολοκληρώνεται για black pizza με τρούφα στο Nolita.
Και κάποτε ξημερώνει η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος. Και τελευταία μας μέρα στο νησί. Για την οποία, ο Χρήστος και η Μαρίλυ έχουν προγραμματίσει τα καλύτερα. Ό,που καλύτερα σημαίνει στον κόλπο Αγνί και στο εστιατόριο της Τούλας…
Και πάλι, όσοι ξέρετε… γνωρίζετε… Για όσους δεν έχει τύχει να έχετε βρεθεί σε αυτόν το μαγικό κόλπο της βόριας Κέρκυρας -όπως δεν είχα βρεθεί και εγώ έως πρόσφατα– επιστρέψτε μου να σας ξεναγήσω…
Αυτός εδώ ο ευλογημένος με τα ομορφότερα μπλε και σμαραγδί του κόσμου κόλπος, είναι πόλος έλξης των blue blooded της Ευρώπης και της αριστοκρατίας τους κόσμου.
Σε αυτά εδώ τα τραπέζια τρώνε οι Rothschild, οι Agnelli -και οι μεν και οι δε διατηρούν εδώ δίπλα τις talk-of-the-world θερινές τους οικίες-, ο Prince Charles και η Duchess Camilla, και κάποια άλλα εξίσου εντυπωσιακά ονόματα, με επίσης εντυπωσιακές ιστορίες που μας περιγράφει ο γιος της κυρίας Τούλας, ο Νίκος Βεργέτης, ο οποίος καταλήγει “Και οι πρίγκιπες William και Harry έχουν έρθει. Μάλιστα, μας είχαν ζητήσει να κλείσουν για αυτούς και την παρέα τους όλο το εστιατόριο για 50.000 ευρώ συν την κατανάλωση τους, αλλά εμείς δεν το δεχόμαστε ποτέ αυτό. Τους καλοδεχθήκαμε μεν, όμως την πελατεία μας δεν μπορούμε να την απογοητεύσουμε…” καταλήγει σαν να λέει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ίσως επειδή εδώ η “φυσικότητα” παίρνει άλλες διαστάσεις…
Η Κυρία Τούλα λοιπόν μαγειρεύει συ-γκλο-νι-στι-κά. Μαγειρεύει πάντα η ίδια με τρεις βοηθούς που έχει εκπαιδεύσει καλά, και ό,τι κι αν παραγγείλεις, πάντα θα σου προσφέρει και κάτι ακόμα ώστε να της πεις την γνώμη σου. “Σημερινή έμπνευση” σου λέει και σου αφήνει μπροστά σου ένα πιάτο με ένα λαχταριστό προφιτερόλ με αστακό και bitter σοκολάτα…
Σήμερα πίνουμε Petale de Rose και φοράμε φρέσκιες γαρδένιες στα μαλλιά…
Σχεδόν δακρίζω από τις εδώ στιγμές μας. Και κάνω νοητά ταξίδια στο πότε θα ξανά έρθω. Εδώ, σε αυτόν τον κρυμμένο κόλπο της βόριας Κέρκυρας, όπου στο μποστάνι κόβουμε με τα χέρια μικρές φράουλες, όπου τα μαλλιά μας μοσχομυρίζουν γαρδένια, όπου η κύρια Τούλα τρατάρει ξανά και ξανά την τόσο αριστοκρατική πελατεία της, όπου η κάθε γεύση αποτελεί και μία πρωτόγνωρη εμπειρία…
Ο Νίκος Βεργέτης δέχεται τα θερμά μας συγχαρητήρια για το καλύτερο κλείσιμο της αυλαίας αυτού του αξέχαστου τεταημέρου στην Κέρκυρα. Ο connoisseur Χρίστος Φίλιος μετράει ημέρες για την επόμενη επίσκεψη μας στην Τουλα, ενώ ο Νικόλας καμαρώνει που έχει το ίδιο επίθετο με την Κυρία Τούλα Κατσαρού. Δικαίως…
Macaroons με μαρμελάδα και κατσικίσιο τυρί για να αλλάξει η γεύση… Και αφήστε τα “καλά εστιατόρια” της Αθήνας να σας κερνάνε κλισεδιάρικα sorbet…
Come on… Εννοείται πως δεν είναι πούρο και στάχτες, αλλά άλλη μία δημιουργία για επιδόρπιο…
Αγκαλιά με την μεγάλη σταρ Κυρία Τούλα! Μαζί μας, ο γιος της που δεν επαναπαύεται στις δάφνες της φήμης τους, και η σύζυγος του, η οποία είναι γνωστή για την Haute Patisserie της…
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε πράγματι να είναι το “απόλυτο τετραήμερο στην Κέρκυρα”. Θέλω να πω, πως όλα όσα προγραμματίσαμε και ζήσαμε εμείς κατά την διάρκεια του τετραημέρου του Αγίου Πνεύματος στο νησί των Φαιάκων ήταν απόλυτα εναρμονισμένα με το γούστο και την αισθητική μας, όμως είχα να την επισκεφθώ πάνω από έξι χρόνια, οπότε έπρεπε να χωρέσω όλες τις εικόνες, τα αρώματα, τις γεύσεις και τις μουσικές της, μέσα σε τέσσερα μόλις εικοσιτετράωρα. Όσο χρειάστηκα για να την ερωτευτώ βαθιά και ξανά από την αρχή…
