“Μερικοί από μας μπαίνουν στη περιπέτεια να κάνουν Τέχνη τη ζωή τους -ασχέτως επαγγέλματος- και δεν τα καταφέρνουν κι άσχημα…” Κωνσταντίνος Τζούμας.
Αυτές οι χαρές. Μικρές στιγμές που συνηγορούν ώστε να σου προσφέρουν χαρές. Εκεί που νομίζεις πως θα σπάσεις και ο θόρυβος από τα χιλιάδες κρύσταλλα σου θα είναι τόσο δυνατός σα να διαλύει το σύμπαν και συγχρόνως άλλο ένα θρόισμα μαζί με τόσα άλλα, εμφανίζεται μπροστά σου μία μικρή χαρά, μία τόση δα μικρή χαρά, που σου υπενθυμίζει πως, ναι ρε γαμώτο, όλο το ξεχνώ… “Η ζωή είναι ρήμα, όχι ουσιαστικό…”
Μία από τις πιο αγαπημένες φίλες μου, η Μαρία Στρατή, η οποία με προσκαλεί να δειπνήσουμε στην πιο αγαπημένη βεράντα του κόσμου, στο On the Verandah του Ποσειδωνίου. Στις Σπέτσες, που αγαπώ από μικρό παιδί. Θέλετε και άλλα; Σηκώνω τα μάτια και αντικρίζω την πανσέληνο του Ιουλίου. Από τον αρχοντικό θόλο του ξενοδοχείου, ανεμίζει πιο περήφανη από ποτέ η Ελληνική Σημαία…
Δεν είμαστε ανέμελες. Θυμόμαστε την ανεμελιά μας λέγοντας ιστορίες από καλοκαίρια καθώς πίνουμε γενναίες γουλιές από το κρασί του Χατζηδάκη. Γουλιές που στην γλώσσα σου αφήνουν την γεύση της σοκολάτας, και στο λαρύγγι σου αυτή του πιπεριού. Ρουφάω “ανεμελιά” από τα μάτια της κόρης μου, που τρέχει στην πλατεία της Μπουμπουλίνας, μόλις τελείωσε το σινεμά. Στα διπλανά τραπέζια, ως επί το πλείστον ξένοι, Αμερικάνοι, Άγγλοι, Ελβετοί και Γάλλοι, φοράνε λευκά λινά παντελόνια που τα συνδυάζουν με πουκάμισα από βαμβάκι. Κάποιοι από αυτούς στολίζουνε τα αυτιά τους με ένα μπουκέτο βοκαμβίλιας ή με ένα κλαράκι βασιλικού. Τα μαλιά τους είναι ακόμα νωπά από τα μακροβούτια. Γελάνε αλλά όχι δυνατά, δεν θέλουν να ενοχλήσουν το ανεκτίμητο “τώρα”.
Και κάποιες γνωστές και αγαπημένες μου οικογένειες που βρίσκονται ήδη εδώ για τις θερινές τους διακοπές. Βλέπω και κάποιους φίλους. Την Άννα Σουρμπάτη, είναι εδώ γιατί ετοιμάζει άλλον έναν κομψό γάμο που θα διαδραματιστεί αύριο βράδυ σε αυτήν εδώ την βεράντα. Τον Μανώλη Βορδώνη, ο οποίος κάθεται στην παρέα μας προσθέτοντας ιστορίες στην χαμένη ανεμελιά μας. Θα την βρούμε, που θα πάει. Λέμε ιστορίες του νησιού. “Οι κότες έκαναν επίθεση στην αλόα βέρα, στο μποστάνι του Λοϊζου, και τι δεν κάναμε για να τις απομακρύνουμε…” Από το ίδιο μποστάνι σήμερα γευόμαστε αγκινάρα, άγριο μάραθο, κολοκύθι, ελιές… Όλες τις γεύσεις της ανεμελιάς μας…