ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Σήμερα γιορτάζω επειδή υπάρχεις…

Στην πρώτη μας γνωριμία ήσουν μία ροζ γραμμούλα σε ένα τεστ εγκυμοσύνης. Σε ένα και μοναδικό τεστ εγκυμοσύνης, γιατί εκεί που βρισκόμασταν ο πατέρας σου και εγώ, στην μέση του ωκεανού, σε ένα μας ταξίδι για δέκα ολόκληρες ημέρες, δεν υπήρχε δεύτερο για να επιβεβαιώσουμε τον ερχομό σου. Κι όμως. Ήξερα πως ήρθες. Και ήσουν από εκείνη κιόλας την στιγμή, η Ελμίνα…

1

Δεν υπήρξες ποτέ η  “ροζ γραμμούλα”, η “μπέμπα”, η “μικρή”, η “ζουζούνα”, το “μωρό”… Ήσουν πάντα η Ελμίνα.

Η ροζ γραμμούλα που έγινε μία περίεργη φατσούλα σε δίχρωμα υπερηχογραφήματα. Φίλοι και συγγενείς έψαχναν στο ασχημάτιστο πρόσωπο σου να δουν αν είσαι όμορφη, σε ποιον μοιάζεις, αστεία πράγματα. Εμένα, το μόνο που με ένοιαζε και έψαχνα καλά κάθε σπιθαμή σου, ήταν να καταλάβω αν περνάς καλά εκεί, αν σε φροντίζω σωστά, αν σε βολεύουν οι κινήσεις μου, αν σε νανουρίζουν καλά ο χτύπος της καρδιάς μου, οι αναπνοές μου.

2
Οι εννιά μήνες που σε περίμενα ήταν οι καλύτεροι μήνες της ζωής μου, Ελμίνα. Δεν ήξερα ακόμη πόσοι καλύτεροι θα ακολουθούσαν. Σέβομαι και κατανοώ τις γυναίκες με τις δύσκολες εγκυμοσύνες, άλλες που υποστηρίζουν πως δεν θέλουν να θυμούνται αυτή την περίοδο της ζωής τους επειδή είχαν νεύρα, είχαν φουσκωμένες κοιλιές (!), ή η εγκυμοσύνη τις περιόριζε να κάνουν όσα είχαν συνηθίσει, αλλά εμένα ήταν η καλύτερη, η σπουδαιότερη περίοδος της ζωής μου. Η χαρά και η προσμονή σου με έκαναν όμορφη, λάτρευα το σώμα μου που ήταν δυνατό και υγιές για να σε καλοδεχτεί, έτρωγα και έπινα ό,τι θεωρούσα πως θα σου αρέσει. Αγαπούσα όλο τον κόσμο και μονίμως χαμογελούσα.

3
Άκουγα ιστορίες για άλλες γυναίκες που περίμεναν το δικό τους μωρό και ήταν όλο απαιτήσεις και ιδιοτροπίες. Διατροφικές και ψυχολογικές. Η δική μας ιστορία ήταν διαφορετική. Είχα την δύναμη και το κέφι να κάνω εγώ τα χατίρια όλου του κόσμου. Θα μπορούσα να κάνω άλλα τόσα, είχα εσένα.
Ήρθες μετά από δώδεκα ώρες τοκετού, χωρίς εκπλήξεις, την ημέρα που σε περίμενα. Την ομορφότερη μέρα του κόσμου όλου. Δίπλα μου ο πατέρας σου στεναχωριόταν που πονούσα, που για δώδεκα ολόκληρες ώρες πονούσε το κορμί μου, που δεν μπορούσα να ξεκουραστώ ούτε για μία στιγμή. Πόσο λάθος είχε, ήθελα να του εξηγήσω. Άκουγα δίπλα μου από το μηχάνημα την καρδιά σου , και άκουγα τις ομορφότερες μουσικές όλου του κόσμου. Δεν υπήρχε πόνος. Μόνο προσμονή και γαλήνη. Δεν φοβήθηκα ούτε για μία στιγμή. Ήθελες τον χρόνο σου και εγώ σε άφηνα. Σε περιμένω κόρη μου.
Εσύ έδινες μεγαλύτερη μάχη από μένα. Την πρώτη μάχη της ζωής σου. Και εγώ σε περίμενα να σε ξεκουράσω στην αγκαλιά μου. Και ήρθες.
Δεν ήρθε το “μωρό”, η “μπέμπα”, η “μικρή”, το “ζουζουνάκι”, ήρθε η Ελμίνα. Δεν θα υποτιμούσα ποτέ το μεγαλείο της μαγείας σου. Ήρθες και άλλαξες τα πάντα. Και όλα τα “κλισέ” ίσχυαν τελικά. Και τα λατρεύω ένα ένα.

4
Κόρη μου -και- σήμερα γιορτάζω επειδή υπάρχεις. Για όλα αυτά που ήθελα να σε μάθω και που τελικά, μου έμαθες εσύ. Για όλα αυτά τα “πρώτα” που ζούμε παρέα. Που ξέρω , πως μέχρι τα βαθιά μου χρόνια, ακόμη τα “πρώτα σου” θα ζω.
Δεν ξέρω αν είμαι καλή μάνα. Αν είμαι cool ή αυστηρή. Αν είμαι απαιτητική ή όχι. Αν θα μπορούσα να κάνω παραπάνω για την φροντίδα σου ή κάνω ήδη πολλά. Αν πρέπει να καθησυχάσω τις αγωνίες σου ή να τις πάρω πιο σοβαρά. Αν θα μπορούσα να βρω και άλλες ώρες για μας ή μας φτάνουν αυτές που μοιραζόμαστε ήδη. Και ξέρεις κάτι Ελμίνα; Όταν με κλείνεις δυνατά στην αγκαλιά σου και με κοιτάς με τα πελώρια μάτια σου, νομίζω πως τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει τελικά μεγάλη σημασία. Είμαι όλα τα παραπάνω και τίποτα από αυτά. Είμαι η μαμά σου και είσαι η κόρη μου. Και αυτό από μόνο του είναι ο μεγαλύτερος λόγος για γιορτή.

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στις δύο γυναίκες που αγαπάω περισσότερο στο κόσμο. Στις δύο Ελμίνες μου. Στην μητέρα μου, και στην κόρη μου.

error: Content is protected !!