Εννοείται πως δεν θα σχολιάσω ποιο από τα δύο “πρωινά” είναι καλύτερο -μήπως τους είδα κιόλας;-και ποιο κέρδισε την AGB, ούτε βέβαια θα μαντέψω αν η Φαίη είναι έγκυος ή όχι.
Τηλεόραση βλέπω σπάνια-πόσο μάλλον το πρωί-, αν πρόκειται να την ανοίξω θα το κάνω για να δω καμία ταινία της προκοπής. Αφού έχει κοιμηθεί η Ελμίνα.
Όμως, σήμερα καθώς έπαιζε σε κάποιο δωμάτιο η τηλεόραση, άκουσα τον Πέτρο Κωστόπουλο να αναγγέλλει την επόμενη καλεσμένη της εκπομπής και να παρουσιάζει την παιδοψυχολόγο, η οποία θα ανέλυε το θέμα: “Παιδιά και οικονομική κρίση”.
Μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ποιον γονέα δεν ενδιαφέρει άλλωστε; Αμέσως, δεκάδες ερωτήσεις που μου έχουν έρθει κατά καιρούς στο μυαλό, άρχισαν να βρίσκουν απαντήσεις. Μιλάμε στο παιδί μας για την οικονομική μας κατάσταση; Συζητάμε μαζί του για την οικονομική κρίση; Μιλάμε με το παιδί μας για χρήματα γενικά; Ότι ο μπαμπάς έχασε την δουλειά του; Σε ποια ηλικία λέμε στο παιδί μας για τα προβλήματα που παρουσιάζονται, για το τι είναι ακριβό και τι όχι, ανεξαρτήτου κρίσης, βάζουμε εν τέλει το παιδί μας μέσα στο πρόβλημα ή το προστατεύουμε από τις δικές μας αγωνίες;
Θυμάμαι το καλοκαίρι, πόσο εντύπωση μου έκανε μία φίλη μου η οποία χωρίς κανένα πρόβλημα απάντησε σε ένα “θέλω” της κόρης της: “Δεν μπορούμε να το αγοράσουμε αυτό, είναι πολύ ακριβό!” Και της το είπα. Το βρήκα άγριο να το πει στο παιδί. “Το παιδί είναι έντεκα χρονών Φαίη, δεν μπορώ να την αφήσω αμέτοχη στην κατάσταση!” μου είπε, και είχε τελικά δίκιο. Γιατί μπορεί η δική μου κόρη να έγινε μόλις τώρα έξι χρονών και να μην έχει αίσθηση του “ακριβού” και του “φτηνού”, -μέχρι τώρα τα μόνα που γνωρίζει είναι ο κουμπαράς, τα χρήματα από τα κάλαντα, και πως πρέπει να μοιραζόμαστε τα πράγματα μας με όσα παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα να τα αποκτήσουν-να μην ξέρει καν να υπολογίζει τα χρήματα και την αξία τους, όμως όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, οφείλουμε να τους εξηγήσουμε πως το “ροζ σύννεφο” καμιά φορά έχει και άλλες αποχρώσεις. Πρέπει όμως να προσπαθούμε πάντα για τα ομορφότερα χρώματα…
Η παιδοψυχολόγος της πρωινής εκπομπής -που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα της- επισήμανε την σημασία του να παραμένουμε τα “πρότυπα” των παιδιών μας, και να τα παραδειγματίζουμε στο πως σηκωνόμαστε ξανά μετά το κάθε χτύπημα. Να παραμείνουμε αν όχι “νικητές”, οπωσδήποτε “αγωνιστές”.
Ο τρόπος που τα μεγαλώνουμε και οι αξίες που τους έχουμε μεταδώσει, είναι και οι μεγάλοι σύμμαχοι στην αντιμετώπιση των παιδιών στο πρόβλημα. Ναι, τα παιδιά γνωρίζουν τις αλλαγές που βιώνει η οικογένεια, καταλαβαίνουν πως μπορεί πλέον να μην είναι στην θέση να κάνουν όλες όσες εξωσχολικές δραστηριότητες είχαν παλιά, ίσως να χρειαστεί να αλλάξουν και σχολείο, όπως πολλές άλλες συνήθειες τους. Και αν δεν το βιώνουν τα ίδια τα παιδιά, το βλέπουν στους φίλους τους, στους συμμαθητές τους. Το πόσο θα επηρεάσει την ψυχολογία τους, οφείλεται αποκλειστικά στον τρόπο που έχουν μεγαλώσει έως ότου εμφανιστεί το πρόβλημα. Που πλέον εμφανίζεται σε όλες τις οικονομικές και κοινωνικές τάξεις.
Ας διαβάσουμε λοιπόν, να είμαστε πληροφορημένοι, νηφάλιοι στην σημερινή πραγματικότητα, και ας δείξουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας. Τα οποία, δεν χρειάζονται τόσα όσα νομίζουμε. Οπωσδήποτε όμως, χρειάζονται να τους παρέχουμε ασφάλεια. Την οποία την νοιώθουν μόνο αν γνωρίζουν την αλήθεια. Να γνωρίζουν πως η δύσκολη αυτή κατάσταση είναι παροδική. Και μόνο, αν τους έχουμε εξηγήσει καλά, πως ό,τι και να συμβεί, εμείς θα προσπαθούμε για το καλύτερο. Για αυτά.
Παρεμπιπτόντως, χθες, σε ένα κατάστημα με παιχνίδια, είπα για πρώτη φορά στην Ελμίνα “αυτό αγάπη μου είναι πολύ ακριβό…” Δεν είχα ιδέα για το πως θα αντιδράσει…
Η απάντηση της; “Αλήθεια; Δεν το θέλω τότε, έχω άλλα!”
Για την ιστορία, το παιχνίδι δεν ήταν πολύ ακριβό, απλά τέσταρα την αντίδραση της κόρης μου. Και αυτή, με δικαίωσε.
