Όσο και αν ανακατέψεις αυτό το παζλ, τα 27 του κομμάτια θα είναι πάντα εκεί…

“Πρώτοι μου σχολικοί φίλοι και παντοτινοί,
μπορεί να είναι η τελευταία μας χρονιά σε διπλανά θρανία, όμως σε όσα κομμάτια και να μας χωρίσουν, εμείς θα συνδεόμαστε ξανά όπως το παζλ.
Οι πραγματικές φιλίες γράφουν μοναδικές ιστορίες, και εμείς μόλις αρχίσαμε!!!” γράφει ο Γιώργος, σε μία μεγάλη κόκκινη καρδιά, που συνοδεύει το παζλ με την φωτογραφία όλου του σχολικού Τμήματος, αγκαλιά…

Τα παιδιά, με το που κρατούν αυτή την κόκκινη καρδιά και το παζλ στα χέρια τους, μελαγχολούν. Σταματούν τα γέλια και τις φωνές. Είναι τα πρώτα σύννεφα που περνούν μπροστά από τα εννιά ετών καθάρια βλέμματα τους, σχεδόν σκύβουν το κεφάλι, νιώθουν βαριούς τους λεπτοκαμωμένους ώμους τους, και σαν να περνούν από το μυαλό χιλιάδες σκέψεις που μπλέκονται με αναμνήσεις, και με τραγούδια, και με χαρές, και κρατούν αυτά τα 27 πολύτιμα κομμάτια του παζλ ακόμη πιο σφικτά, μην πέσει κατά λάθος κανένα και πληγωθεί. Τα δάχτυλα τους κοκκινίζουν από την δύναμη. Το ξέρουν πως στην επόμενη σχολική χρονιά θα πρέπει να χωρίσουν. Το σύστημα του σχολείου τους αλλάζει Τμήματα στην Δ΄Δημοτικού. Και αυτό τα προβληματίζει…
Εμείς, διαβάζουμε την κόκκινη καρδιά και αφήνουμε τα δάκρυα να κυλήσουν αβίαστα, δεν κάνουμε τον κόπο να τα κρύψουμε πίσω από μεγάλα μαύρα γυαλιά. Είναι τα ίδια δάκρυα που κύλησαν πριν τρία χρόνια, όταν αφήναμε τα παιδιά μας άγνωστα μεταξύ άλλων δεκάδων άγνωστων παιδιών, σε έναν πελώριο σχολικό στίβο, όπου θα τα παραλάμβανε η δασκάλα τους, για να τα οδηγήσει σε μία αίθουσα που απ’ έξω έγραφε 1Γ’. “Μαμά, δεν ξέρω κανένα από αυτά τα παιδιά…”.
Τότε τα κρύβαμε ακόμα καλά αυτά τα δάκρυα, τα σκουπίζαμε αμήχανα και βιαστικά, μην μας δει κάποιο από τα είκοσι επτά ζευγάρια γονιών που κάθονταν δίπλα μας. Ούτε εμείς γνωρίζαμε κανέναν τους. Βομβαρδισμός ονομάτων που έπρεπε να αποστηθίσουμε απ’ έξω, σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Τώρα δίπλα μας, μόνο πρόσωπα αγαπημένα.

Τα παιδιά μας δένονται σχεδόν αμέσως μεταξύ τους. Πολύ. Ναι, διαμορφώνονται φιλίες, οι πρώτοι “κολλητοί” και οι πρώτες “κολλητές”, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για μία μεγάλη δεμένη παρέα είκοσι επτά παιδιών. Εμείς, βλέπουμε την μεταξύ τους σχέση να ωριμάζει μέρα με την μέρα, αιφνιδιαζόμαστε από τα συναισθήματα τους, από όσα νιώθει το ένα για το άλλο: Προστατευτικότητα. Σεβασμό. Τρυφερότητα. Ευθύνη. Αγάπη. Αληθινή. Τι μεγαλείο…
Τα παιδιά μας αποκτούν μία δεύτερη ζωή μέσα στην ζωή μας, αυτή του Σχολείου, και αυτά τα είκοσι επτά παιδιά είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές σε ένα έργο που γράφεται από τα ίδια τους τα χέρια. Με τα ομορφότερα χρώματα. Αν μαλώνουν; Φυσικά και μαλώνουν. Σχεδόν κάθε μέρα. Μα οι κώδικες της επικοινωνίας τους είναι τόσο δυνατοί που διαλύουν με μιας κάθε αμφιβολία.

Και εμείς οι γονείς; Παρατηρητές μίας συγκλονιστικής Συμφωνίας, μίας μοναδικής Χορωδίας με ονειρικές μουσικές. Σιγοντάρουμε. Δημιουργούμε και εμείς με την σειρά μας σιγά σιγά δεσμούς προς χάρη των παιδιών μας. Βγαίνουμε τα βράδια μαζί, κάποια Σαββατοκύριακα τα περνάμε παρέα. Απλά Σαββατοκύριακα που γίνονται διακοπές καλοκαιρινές, Χριστουγέννων και Πασχαλινές. Το “προς χάρη των παιδιών” αλλάζει γρήγορα και αυτό. Με κάποιους δένουμε πιο πολύ, μα αγαπιόμαστε με όλους. Κάθε μαμά και μία γλυκιά ανάμνηση, κάθε μπαμπάς και ένα χαμόγελο στα χείλη. Και είμαστε όλοι εδώ.

Αθλητικοί αγώνες, θεατρικές παραστάσεις, γενέλθια πάρτι, Χριστουγεννιάτικες γιορτές, πόσες και πόσες χαρές, συγκινήσεις, αγωνίες κι αν έχουμε μοιραστεί. Πόσες εικόνες, πόσες φωτογραφίες που έγιναν αναμνήσεις. Πόσα κεράκια σε τούρτες κι αν σβήσαμε παρέα, πόσες ευχές και όνειρα μαζί. Μα πάνω από όλα, μοιραστήκαμε όλα τα “πρώτα” των παιδιών μας. Των 27 παιδιών μας που είδαμε να μεγαλώνουν μαζί.

Και να’ μαστε τώρα, λίγες μόλις ημέρες πριν τελειώσει αυτή η -τελευταία μας μαζί- σχολική χρονιά, σε άλλο ένα γενέθλιο πάρτι του Γιώργου, στα Τρίκαλα Κορινθίας, στο “Πλειάδων Γη”.

Μεγαλώσατε. Φέτος κοιμάστε και ξυπνάτε μαζί. Τρέχετε όλα μαζί έξω στην βροχή, εξερευνείτε το δάσος, αποκαμωμένα στρώνετε 27 sleeping bags για να δείτε άλλη μία ταινία, και πάλι όλα μαζί.

Στο video wall η Μαίρη Πόπινς. Τι σημασία έχει ποια ταινία παίζει; Εσείς παρακολουθείτε καρέ καρέ τα πιο όμορφα σας χρόνια και σιγοτραγουδάτε την φιλία σας. Σας παίρνει η δασκάλα σας τηλέφωνο και σε ανοικτή ακρόαση σας εύχεται “καληνύχτα”. Ουρλιάζετε από χαρά και μόνο που ακούτε την φωνή της, την αγαπάτε. Πολύ. Τόσο μα τόσο πολύ…

Η Σαλώμη αφήνει άλλο ένα δάκρυ να φανεί, η Μαρίλυ μου πιάνει το χέρι, η Δέσποινα μας χαμογελά από μακριά, ένα μας βλέμμα πλέον και μόνο αρκεί. Η Ναταλία είναι σκεπτική, η Λίλιαν βυθίζεται σε δικές της σκέψεις, η Βάσω χαμογελά. Η Ράνια πιάνει ένα πινέλο και ονειρεύεται τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσει.
Είμαστε και πάλι όλες μας εδώ. Και μοιραζόμαστε άλλο ένα βλέμμα, πιο έντονο αυτή την φορά. Που μας καθησυχάζει πως όσο κι αν ανακατευτεί αυτό το παζλ, τα 27 κομμάτια του θα είναι πάντα εκεί. Και αν ένα πέσει και σκοντάψει, θα υπάρχουν πάντα 26 αγαπημένα χέρια, να το βοηθήσουν να σηκωθεί.

Αφιερωμένο στους: Μαρία, Κορνηλία, Άγγελο, Χριστόφορο, Ιάσωνα Λ. , Αλέξανδρο, Γιώργο Χ. , Δημήτρη, Σοφία Λουίζα, Ελμίνα, Νέλλυ, Γιώργο Π., Νικόλα Φ., Μάριο, Άρη, Νικόλα Χ., Φίλιππο, Έλλη, Χρυσίλια, Παναγή, Ιάσωνα Π., Κωνσταντίνο, Μάγια, Μαριάντζελα, Μαρίνα, Κατερίνα και Στεφανία.
Γιατί τις φιλίες δεν τις χτίζουν τα ντουβάρια των σχολικών αιθουσών. Αλλά όλα όσα ζήσαμε εμείς, αυτά τα τρία υπέροχα χρόνια μαζί…