Ότι και να λέμε, όσα κι αν σχολιάζουμε για τον καιρό μεταξύ μας και στα social media -αν και πάντα αδυνατώ να καταλάβω γιατί έχει ενδιαφέρον μία συζήτηση για τον καιρό, εκτός κι αν μένεις στην Αγγλία– η ημέρα που άλλαξε οριστικά την σεζόν ήταν η χθεσινή.
Και όσο κι αν του Pinterest τα quotes, αρέσκονται να μας προτρέπουν να κάτσουμε σπίτι και να χουχουλιάσουμε κάτω από κασμιρένιες κουβέρτες, δίπλα στο τζάκι, διαβάζοντας ένα βιβλίο ή κάνοντας beauté, εγώ χθες με το που τελείωσα τα γραπτά μου και έκλεισα το pc μου, ακούγοντας συγχρόνως τον δυνατό αέρα να χορεύει ασταμάτητα με την βροχή πίσω από την μεγάλη τζαμαρία, ένοιωσα μία ακατανίκητη επιθυμία να βγω έξω. Και μάλιστα να πάω στα ακόμη πιο βόρια προάστια, να ρουφήξω ακόμη πιο δυνατό φθινόπωρο. Δεν ξέρω… μου φάνηκε πιο υγιές από το να κάτσω στον καναπέ…
Βόλτες μεγάλες απολαυστικές, στα σοκάκια της Κηφισιάς, που άλλοτε σταματούσα να χαζέψω τις πιο όμορφες βιτρίνες, άλλοτε με κάποια χορογραφία της στιγμής προσπαθούσα να αποφύγω κάποια λακούβα γεμάτη νερό, πάντα όμως κάτω από την βροχή. Λυτρωτικό, όμορφο, αναζωογονητικό.
Έως ότου ο δρόμος στέγνωσε και με έβγαλε στο πιο cozy cafe bistro της Κηφισιάς, στο αγαπημένο μου Amaryllis, που κάθε του γωνιά κουβαλάει τόσες και τόσες αναμνήσεις. Όλες τόσο μα τόσο γλυκές… Όσο οι handmade δημιουργίες της Λίλλυς…
Follow me…
Με το που μπαίνω στο αγαπημένο στέκι σε έναν από τους πιο κομψούς δρόμους της Κηφισιάς, στο 15 της Δ. Κυριακού, ακούω την δυνατή φωνή της οικοδέσποινας του να με καλεί μέσα για τσάι “Έλα Φαιάκι να το απολαύσουμε στα νέα μας πορσελάνινα φλιτζάνια…”
Μυρίζει ζάχαρη και μαρέγκα, προσπαθώ να ξεχωρίσω τα αρώματα την Πάβλοβα με Νεκταρίνι, από ένα λαχταριστό pear & cinnamon cake, τα οποία μπερδεύονται υπέροχα με αυτά από τα μπισκότα, το toffee και την μπανάνα από ένα εντυπωσιακό banoffee, δίπλα στις γλυκιές αμαρτίες -που όσο κι αν κλείσω τα μάτια, η καραμέλα τους έχει απλώσει την γλύκα της παντού-, τώρα η Λίλλυ Γαλλή μας προσφέρει φρεσκοκομμενη σαλάτα με σολωμό Σκωτίας, και δίπλα της ακουμπάει ένα φλιτζάνι αρωματικό τσάι…
Αντί όλων αυτών, εγώ κλείνω τα μάτια και ζητάω σχεδόν (με τύψεις) ψιθυριστά μία ομελέτα από ασπράδια με πιπεριές… Η οποία, είναι -φυσικά- εξίσου λαχταριστή….
Λέμε, λέμε, και τι δεν λέμε… Για όσα ζήσαμε το καλοκαίρι, για όσα ονειρευόμαστε και σχεδιάζουμε για τον χειμώνα, για όσα αφήσαμε στην μέση και πρέπει να ολοκληρωθούν… Μιλάμε για όσα καταφέραμε, για όσους μας αντιγράφουν. “Δεν πειράζει, υπέρ μας είναι…”, “Πειράζει, τσαντίζομαι, αλήθεια!” Και άλλη μία γουλιά τσάι…
Και έξω βρέχει…
Στην παρέα μας είναι και ο πρώην Υπουργός Οικονομίας & Οικονομικών Γιάννης Παπαθανασίου. Πέρα από το πολιτικό του έργο, τον γνωρίζω γιατί είναι πατέρας της αγαπημένης μου Μαρίας Παπαθανασίου-Αρρώνες, αδελφός της λατρεμένης μου Χριστίνας Παπαθανασίου, Διευθύντριας Δημοσίων Σχέσεων της “Μ. Βρετανίας” και του “King George”, είναι φίλος οικογενειακός των γονιών του Νικόλα, είναι απίθανος στην παρέα, και ξέρει και ωραία ανέκδοτα. Καθώς επίσης, και να τα λέει καλά. Θα κατέβει στις εκλογές, είναι μέσα σε όλα, γνωρίζει τα posts του Fay’s Control, διαβάζει και εβδομαδιαία περιοδικά “μα πως θα ενημερωθώ για όσα δεν γνωρίζω;”. Είναι cool. Η Λίλλυ τώρα σερβίρει καφέ, και έξω έχει κρύο. Και είναι ωραία… ☔?
