Χθες, όταν είχα αγκαλιά της Ελμίνα, για να την πάρει ο ύπνος μετρούσαμε μέρες μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές…Και μετά, μιλήσαμε για ήλιους και για θάλασσες, με ρώτησε την συνταγή της αγαπημένης της φρέσκιας λεμονάδας – “θα μπορέσω φέτος να την φτιάχνω μόνη μου;”-, πόσα “Μαλλί της Γριάς” θα την αφήσω να φάει όλο το καλοκαίρι, μου επισήμανε πως θα χρειαστεί μεγαλύτερο ποδήλατο για τις βόλτες της έως το Παλιό Λιμάνι, πως δεν θυμάται που έχει αφήσει τα Rollers της – “στην είσοδο του σπιτιού, δίπλα στο πιθάρι”-, πως θα μετράει τις μέρες των διακοπών με κοχύλια. “Αν μαζεύω κάθε μέρα από ένα κοχύλι θα ξέρω ακριβώς πόσες μέρες μείναμε στο νησί…”
Την ώρα που την έπαιρνε ο ύπνος, της φυλάω τις μπούκλες, και μύριζαν ήλιο…
Ναι, ναι…Είμαι απόλυτα σίγουρη πως μύριζαν ήλιο…
“Όλη σου η ζωή να είναι γεμάτη κοχύλια χαρά μου…”
