ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Η ζωή χωρίς Τσιγάρο: δεύτερη & τρίτη Ημέρα, δύο Ημέρες τόσο μα τόσο αντιφατικές…

Ημέρα δεύτερη …
Ξυπνάω στις 6 το πρωί, το ίδιο αμήχανα όπως κοιμήθηκα. Όπως κάθε πρωί, βρίσκω στο κομοδίνο μου το χάπι που παίρνω για τον θυροειδή μου, μαζί με ένα ποτήρι νερό. Συνήθως καταπίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ το χάπι ώστε μετά από 15-20 λεπτά να μπορέσω να πιω τον καφέ μου, άρα να ανάψω και το καλύτερο τσιγάρο ολόκληρης της ημέρας, το πρώτο πρωινό! Μακάρι όλα τα τσιγάρα να ήταν σαν το πρώτο πρωινό…
Σήμερα πίνω εντελώς αδιάφορα το χάπι μου, δεν έχω κάτι να περιμένω. Ξέρω πως σήμερα θα είναι δύσκολη μέρα, έχω να ζήσω πολλά “πρώτα” χωρίς το κόκκινο πακέτο μου με τα Marlboro. Και η πιο δύσκολη δοκιμασία: Ο καφές…

5716ef6c4fa49b36632c2c84f673995c
Αντί για κρύο καφέ που πίνω έως τα μέσα του Οκτωβρίου, σήμερα πίνω τσάι. Με φύλλα μέντας, με λίγο μέλι. Δεν έχω κέφι. Σε ελάχιστη ώρα θα κλείσω το πρώτο μου εικοσιτετράωρο χωρίς όλον αυτόν τον βομβαρδισμό της νικοτίνης στον οργανισμό μου. Φυσικά και είμαι υπερβολικά υπερήφανη για αυτό -ούτε που μπορούσα να διανοηθώ μία ολόκληρη ημέρα χωρίς τσιγάρο-, από την άλλη συνεχίζω να μην μπορώ να συγκεντρωθώ πουθενά. Και ιδίως, στην εργασία μου.

Ρίχνω μία ματιά στην ατζέντα μου και στο σημερινό μου πρόγραμμα.

10.00′, επαγγελματικό ραντεβού στην “Παλιά Αγορά”
13.00′ κομμωτήριο
14.00′, business lunch στο Mandaloun
16.30′, Μπαλέτο Ελμίνας
20.00′ Δείπνο στην Οικία του Βρετανού Πρέσβη

Πως θα βγει όλο αυτό το πρόγραμμα χωρίς την παλιά και συνηθισμένη παρέα μου; Και για να τα πάρουμε από την αρχή, πως θα πάω στην “Παλιά Αγορά” , για πρωινό επαγγελματικό καφέ, χωρίς τσιγάρο; Δεν έχω κέφι. Η ζωή όμως συνεχίζεται, και μαζί της και όλα αυτά τα ραντεβού που πρέπει να γίνουν με, ή χωρίς νικοτίνη.

ebbd5dbaefa578c5ff26ed85c1abc2d1

Φτάνω είκοσι λεπτά νωρίτερα στο ραντεβού μου, και με το που με βλέπει το χρόνια πλέον γνωστό προσωπικό του γειτονικού μου καφέ που εκτελεί και “χρέη” γραφείου, αφήνουν στο τραπέζι μου μία “καλημέρα” και ένα τασάκι. Αμηχανία. Τους ζητώ ευγενικά να το πάρουν πίσω. Ακόμη μεγαλύτερη αμηχανία. Μάλλον κατανοούν την προσπάθεια μου και δεν κάνουν ερωτήσεις του στυλ “Μα είσαι με τα καλά σου; Εσύ πριν καν παραγγείλεις τον καφέ σου, έχεις ήδη ζητήσει τασάκι!” Αντ’ αυτού με ρωτούν: “Μέτριο freddo espresso;”, “Όχι, ένα τσάι σε παρακαλώ. Με φύλλα μέντας και μία κουταλιά μέλι…” Η αμηχανία κορυφώνεται, ο μαιτρ φεύγει γρήγορα από το ηλεκτρισμένο πεδίο του αλλόκοτου διαλόγου μας.
Το πρώτο μου επαγγελματικό ραντεβού για καφέ χωρίς καφέ και χωρίς τσιγάρο είναι δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο…Έχω την αίσθηση που έχουν οι καπνιστές όταν βρίσκονται σε έναν χώρο (εστιατόριο, αυτοκίνητο, αεροπλάνο, δημόσιος χώρος) που απαγορεύεται το κάπνισμα, αλλά ξέρουν πως σε λίγη ώρα θα τους επιτραπεί, και θα καπνίσουν. Με την διαφορά πως εμένα δεν θα μου επιτραπεί. Εγώ δεν θα το επιτρέψω.

c25019fde6e5944b79ea6163854ecd36

Το ραντεβού στο κομμωτήριο βγαίνει -θα τολμούσα να πω έως και άνετα, απλά αποφεύγω να πιω καφέ και προτιμώ άλλο ένα μικρό μπουκαλάκι νερό-, το business lunch το αναβάλω για αύριο -που ελπίζω πως θα είναι τα πάντα λίγο καλύτερα-, δεν γράφω σχεδόν τίποτα, αφήνω την Ελμίνα στο μπαλέτο και αντί να πάμε με την Βανέσσα και την Τίνα για έναν καφέ έως ότου τελειώσουν τα κορίτσια μας το μάθημα, τους προτείνω να πάμε στη Zara. Μου φαίνεται πιο ακίνδυνο. Μπλουζάκια και ζακετάκια από τη Zara ή καφέδες και ατελείωτες κουβέντες με τα κορίτσια; Zara… Δεν μου αρέσει τίποτα -μάλλον το πρόβλημα είναι δικό μου γιατί η Βανέσσα και η Τίνα βρίσκουν ένα σωρό πράγματα που τους αρέσουν, δεν έχω κέφι, ενημερώνω τις φίλες μου πως φεύγω, θα τις δω στη Σχολή Χορού. Τις παρατάω σύξυλες! Με κοιτάζουν περίεργα, έρχονται μαζί μου και με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις. Ναι περνάω κάπως δύσκολα. Ναι, σαφώς πιο εύκολα από ό,τι το φανταζόμουν. Όχι, δεν θα το βάλω κάτω. Ναι, φοβάμαι. Η Τίνα μου εξιστορεί την δική της επιτυχημένη ιστορία διακοπής καπνίσματος, με την βοήθεια του Allen Karr. Για δύο ολόκληρες ημέρες παρέμεινε στην κρεβατοκάμαρα της. Τα χέρια της έτρεμαν. Δεν ήθελε να δει και να μιλήσει σε κανέναν. Ούτε καν στην οικογένεια της. Την τρίτη μέρα βγήκε επειδή έπρεπε να πάει τα παιδιά της σχολείο. Στην τσέπη της ζακέτας της, εκείνη τη μέρα, την τρίτη μέρα, βρίσκει ένα πακέτο Rothmans. Τα πετάει μακριά πριν προλάβουν αυτά να της κάψουν το χέρι. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, μα ακόμη σκέφτεται με λαχτάρα αυτό το πακέτο Rothmans…

d14d7bae2868925ca467a7f35085e2d2

Τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι σε λίγη ώρα πρέπει να βρίσκομαι σε καθιστό δείπνο στην Οικία του Βρετανού πρέσβη. “Γιατί;” με ρωτάει η μητέρα μου, η οποία κατάφερε πριν επτά χρόνια να κόψει το κάπνισμα, μαχαίρι. “Έτσι και αλλιώς, δεν θα κάπνιζες στο σαλόνι του πρέσβη!”. Φυσικά. Δεν είναι αυτό. Είναι πως όπως η Τίνα, θέλω και εγώ τον χρόνο μου. Χρειάζομαι μία μικρή έστω περίοδο προσαρμογής, να την βιώσω μόνη μου. Μακριά από τον πολύ κόσμο, από παλιές συνήθειες, όλες συνδεδεμένες με το τσιγάρο.
Και μόνο πως θα πρέπει να πιω ένα ποτήρι κρασί ή πως θα τελειώσει το δείπνο και εγώ δεν θα ζητήσω “συγγνώμη” για να βγω έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο, με κάνουν να ακυρώσω με μιας το δείπνο. Δεν βγαίνει…

Πίνω πολύ νερό. Όχι σε ποτήρια, προτιμώ τα μικρά μπουκαλάκια του μισού λίτρου. Από τότε που έκοψα το κάπνισμα (χθες) μπορώ να πιω άπειρα από αυτά. Γρήγορα αντιλαμβάνομαι πως για να μην θέλω να πιω νερό από ποτήρι αλλά απευθείας από το μπουκαλάκι, πρέπει να συσχετίζεται άμεσα με την κίνηση του τσιγάρου. Επίσης, όλη αυτή η ενυδάτωση, δεν μπορεί, κάτι καλό θα κάνει στην πιο γρήγορη απομάκρυνση της νικοτίνης από τον οργανισμό μου. Αυτό δεν το γνωρίζω, το νοιώθω.

Θέλω να φάω μακαρόνια με ντομάτα, μπέικον και μανιτάρια! Αυτή τη γουρουνιά πρέπει να έχω να την αναζητήσω από τότε που διάβαζα για τις εξετάσεις μου!!!! Ευτυχώς, ο Νικόλας παραμένει διακριτικός απέναντι μου (θα μπορούσε κάλλιστα να μου πει “Αγάπη μου, δεν είσαι έγκυος, το τσιγάρο προσπαθείς να κόψεις”, δεν μου το λέει, τον αγαπώ για αυτό). Ευτυχώς, από τα μακαρόνια με ντομάτα, μπέικον και μανιτάρια τρώω μόλις δύο μπουκιές. Όχι επειδή δεν μου αρέσουν ή επειδή φοβάμαι μήπως παχύνω. Απλά φοβάμαι μήπως αν φάω πολύ, θα θέλω να καπνίσω…

Ελπίζω η δεύτερη Ημέρα της αποτοξίνωσης να είναι και η πιο δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση, πριν κοιμηθώ, σημειώνω στην ατζέντα των dos μου, αύριο πρωί πρωί να επισκεφτώ τον βελονιστή μου για άλλη μία εικοσάλεπτη θεραπεία.

Ημέρα τρίτη…

“48 ώρες από το τελευταίο τσιγάρο, αρχίζει η αναγέννηση των νευρικών απολήξεων σε μύτη, γλώσσα, στόμα. Η αίσθηση της γεύσης και της όσφρησης αρχίζουν να επανέρχονται σε φυσιολογικά επίπεδα”

32e556e408c9f507f3d6ff546d943d7c
Ξυπνάω απροσδόκητα καλά. Δεν λέω πως δεν θέλω ένα τσιγάρο (σαν τρελή!), εννοείται πως είναι η πρώτη μου σκέψη μόλις ανοίξω τα μάτια μου, όμως…Πως να το εξηγήσω; Σήμερα, τρίτη Ημέρα προσπάθειας να παραμείνω μακριά από το τσιγάρο, φαίνεται πως το υποσυνείδητό μου αρχίζει να συνηθίζει στην ιδέα. Νιώθω τόσο καλύτερα από χθες, που λέω να αναβάλω το ραντεβού που ήθελα να κλείσω με τον γιατρό μου, και όχι μόνο αυτό, ίσως και να τολμήσω να πιω έναν καφέ! Είμαι πολύ πολύ καλύτερα από χθες, εξακολουθώ να θέλω να καπνίσω, όμως μπορώ να διανοηθώ την καθημερινότητα χωρίς τσιγάρο. Ίσως να συνηθίζεται τελικά…
Ρίχνω μία ματιά στο σημερινό πρόγραμμα της ατζέντας μου:

10.00′, ραντεβού με Σαλωμάκι στο Ecali Club για να συζητήσουμε το πάρτι των κοριτσιών

13.30΄,επαγγελματικό ραντεβού στην “Παλιά Αγορά

15.00′ ,επαγγελματικό lunch στο Mandaloun (αυτό που ακύρωσα χθες)

19.00′ ,επαγγελματικό ραντεβού στην “Παλιά Αγορά”

 

Κάνω έναν γρήγορο προγραμματισμό από μέσα μου: Το ραντεβού με την Σαλώμη θα κυλήσει υπέροχα! Θα αποφύγω να πιω δεύτερο καφέ βέβαια, αλλά θα μπορέσω να της μιλήσω για όλα όσα ζω για πρώτη φορά, και θα πρέπει να ζω με αυτά τα νέα δεδομένα από εδώ και στο εξής. Χωρίς απόλαυση. Χωρίς τσιγάρο. Θα της πω για το συναίσθημα “δεν με χωράει ο τόπος”. Δεν είναι καπνίστρια, αλλά το Σαλωμάκι θα με καταλάβει. Ή θα προσπαθήσει να με καταλάβει. Θα της πω και για τα “δεν μπορώ να συγκεντρωθώ” μου, και για το μόνιμο συναίσθημα αμηχανίας, έως και για το ακατανόητο “κενό” που δεν μπορώ να προσδιορίσω.
Το business lunch στο Mandaloun το τρέμω. Σχετικά βαρύ φαγητό, με την συνοδεία κρασιού, θα κρατήσει τουλάχιστον τρεις ώρες, δεν πρέπει με τίποτα να τελειώσει με κάπνισμα. Αποκλείεται να συνοδέψω το φαγητό μου με κρασί, ένα μπουκάλι νερό και ίσως ένα αναψυκτικό, αρκούν. Θα φάω σαλάτα. Οπωσδήποτε θα παραμείνω μακριά από μπαχαρικά. Τα δύο ραντεβού στην “Παλιά Αγορά” θα βγουν με μπουκαλάκια νερού και τσάι.

Με πέρνει η Ιωάννα άλλο ένα τηλέφωνο να με ρωτήσει πως κυλάει η τρίτη αυτή Ημέρα, χωρίς τσιγάρο. Θέλει να το κόψει και η ίδια αλλά φοβάται. Την καταλαβαίνω. Μου θυμίζει εμένα για πολλά πολλά χρόνια…

Γράφω και σήμερα ελάχιστα. Στις 20.15′ είμαι σπίτι μου και λέγοντας με την Ελμίνα όλα τα νέα της ημέρας, την ετοιμάζω για ύπνο. “Μαμά, αλήθεια έκοψες το τσιγάρο;”, “Το προσπαθώ καρδιά μου. Ελπίζω να τα καταφέρω…” Σκέφτομαι, σε παρακαλώ μην πεις τίποτα από αυτά τα υπέροχα σου που με συγκινούν και μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια, από αυτά που νομίζω πως είμαι η πιο τυχερή μαμά του κόσμου…
“Μαμά, είσαι η πιο cool μαμά του κόσμου!” μου λέει -σαν να εισάκουσε τα παρακαλετά μου- και με τα δύο της δάχτυλα μου δείχνει το σήμα της νίκης.

Μην ξεχάσω αύριο να πάω για άλλον έναν βελονισμό, σκέφτομαι πριν κοιμηθώ. Ή ίσως και όχι;…

Συνεχίζεται…

error: Content is protected !!